جسم کودتای ۲۸ مرداد شاید به تاریخ پیوسته باشد اما روح آن در اینجا و اکنون ایرانیان حضور دارد و سخنگویانی جدی نیز برای خود پرورانده؛ سخنگویانی با تریبون‌های پر زرق و برق که آن‌چنان تاریخ را در مستندهاشان وارونه می‌سازند و روایت های کژتابیده از تاریخ معاصر ایران به دست می‌دهند که ناگه این حس به آدمی دست می‌دهد که نکند مصدق علیه محمدرضا شاه کودتا کرده بوده و تاکنون ما در اشتباه بوده‌ایم. …. ادامه »

من بر این باورم که با توجه به وضعیت و ترکیب کنونی اپوزیسیون ایران دوران شعار «همه با هم» سپری شده است. امروز باید جبهه‌ای متحد از نیروهائی تشکیل داد که هم‌زمان دارای مواضع ضد جمهوری اسلامی، ضد امپریالسم و دمکراتیک باشد. فقط این جبهه می‌تواند تحقق دولتی دمکراتیک و ضد امپریالیستی را در ایران تضمین کند. خوب است کسانی چون آقای نقره‌کار که خود را بخشی از جنبش «سوسیال دمکرات» ایران می‌داند، بکوشد در این راه گام بردارد. …. ادامه »

انسداد ساختاری یعنی شرایط کنونی به درجاتی از بحران رسیده است که برون‌رفت از آن صرفاً به‌مدد انحلال ساختارهای موجود امکان‌پذیر است و بدون تغییر و دگرگونی ساختاری امکان برون‌رفت از بحران‌های کنونی وجود ندارد. …. ادامه »

از مدافعان همه با هم و مشخصا این دوستان انتظار می رود که آنقدر «دموکرات» باشند که بنام «همه» سخن نگویند و بسهم خود وجود رویکردهای دیگر را برسمیت بشناسند. چرا که این نخستین معیار و شاخص باور به دموکراسی در همه جوامع محسوب می شود. در گام دوم باید به آن ها گفت بحث فقط خوش آمد و غیر خوش آمدن نیست بلکه اساسا این شعار به هدف خود اگر که سرنگونی نظام استبدادی در راستای گسترش دموکراسی باشد، خدمتی نمی کند. اعتماد جنبش های اعتراضی مردم ایران را نمی توان با این نوع شعارها جلب کرد. رژیم هم، چنان هار و تجربه دیده است که به سهولت تک جوش هائی را که نتوانند با جنبش ها گره بخورند و همراه شوند جدا جدا و بسادگی در هم کوبد و هزینه مبارزه را بالا برد. …. ادامه »

ابراهیم رئیسی مهره و آموزش یافته ای برای سرکوب مخالفان سیاسی جمهوری اسلامی بود. این جنایتکار هر جا و نقطه ای که نیروهای چپ قوت یافته بودند حضور یافت و وظایف و مسئولیت های کلیدی قضایی و اطلاعاتی را بعهده گرفت. از شهر مشهد آغاز و سپس در مسجد سلیمان و کرج و تهران و همدان در سمت های دادیاری و دادستانی و در انتها نیز در تیم کشتار سراسری زندانیان سیاسی در سال ۶۷ در معیت پورمحمدی و نیری و اشراقی قرار گرفت …. ادامه »

کینه توزی بر “سپیده” ناگهانی و پیش آمدی نیست بلکه ریشه ای ژرف در سرشت زن ستیزی و کارگرکشی جمهوری اسلامی دارد. رژیم ولایت فقیه با شکنجه “سپیده” می خواهد همزمان هم پیکارگران راه ازادی و هم رزمندگان برابری اجتماعی را سرکوب کند. “سپیده” نماد آشکار پیوند رزم دموکراتیک با نبرد برای سوسیالیسم است …. ادامه »