خبرنگاران و روزنامه‌نگاران رسانه‌های ایران مدت‌ها است که نسبت به پایین بودن دستمزدها اعتراض دارند. اغلب خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها حداقل دستمزد را به خبرنگاران پرداخت می‌کنند و کم نیستند رسانه‌هایی که حتی همین حداقل مزد را نیز به خبرنگاران نمی‌پردازند. ….

————————————————————-

روزنامه نگاران مستقل ایران: ضرورت سازماندهی اعتراض به دستمزد

خبرنگاران و روزنامه‌نگاران رسانه‌های ایران مدت‌ها است که نسبت به پایین بودن دستمزدها اعتراض دارند. اغلب خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها حداقل دستمزد را به خبرنگاران پرداخت می‌کنند و کم نیستند رسانه‌هایی که حتی همین حداقل مزد را نیز به خبرنگاران نمی‌پردازند. از طرفی در دوران کرونا که اغلب روزنامه‌ها، همکاری با خبرنگاران را به شکل دورکاری انجام می‌دادند، از فرصت استفاده کرده و با اخراج تعدادی از نیروها که موج آن در ابتدای سال ۹۹ رخ داد، بخش عمده‌ای از تولید محتوا را به شکل دورکاری به صورت حق‌التحریری برون سپاری کردند. به این ترتیب هر چه بیشتر به هدف مقررات زدایی از بازار کار نزدیک شدند. آنها تلاش کردند تا از حق بیمه و در نتیجه شمولیت از حقوق کار خبرنگاران نیز سر باز بزنند. مهم‌ترین دلیلی که خبرنگاران را مجبور می‌کند که به کار بدون بیمه حق‌التحریری رو بیاورند، بیکاری و ناکافی بودن دستمزدها است. اغلب خبرنگاران حداقل بگیر در شرایط کنونی اغلب دو شغله هستند. تعداد زیادی از ترس بیکاری در مقابل تخلف کارفرمایان در خصوص دستمزد و بیمه سکوت می‌کنند و شرایط روز به روز حاد و غیر قابل تحمل می‌شود.

شاید مهم‌ترین نماد و نمود اتحاد درونی خبرنگاران را باید در واکنش آنها به دستمزدهای اندک دانست. سال‌ها است که ما نسبت به تعیین دستمزد پایین‌تر از سبد معیشت خانوار در شورایعالی کار که شرایط زندگی جمعیت عظیمی از کارگران را تعیین می‌کند، سکوت کرده‌ایم. مسئله‌ای که مستقیماً با حیات یک سال ما گره می‌خورد. حال روا نیست در شرایطی که واقعاً جمعیت زیادی از خبرنگاران برای گذران زندگی مجبور به انجام کار بیشتر شده‍‌‌اند، سکوت کنیم. در عینحال حتی در صورت تعیین دستمزد پایین‌تر از سوی شورایعالی کار نباید اجازه بدهیم که مدیران مسئول در رسانه‌ها با همین پرداخت‌های اندک، از زیر بار مسئولیت‌های خود بگذرند.

بارها و بارها مدیران مسئول از روزنامه‌نگاران خواسته‌اند تا به علت بالا رفتن قیمت کاغذ و دیگر مسائل، شرایط آنها را درک کنیم. آنها این مسئله را در قالب «فداکاری کردن برای فرهنگ مملکت» تئوریزه کردند. درحالیکه امروز کمتر کسی است که نداند، رسانه‌های کنونی چیزی جز رانت اطلاعاتی و تبلیغاتی برای خواص و سرمایه‌دارها نیستند. این مسئله آنقدر جا افتاده که حتی خبرنگاران را نیز با خرده نانی که از گوشه دستشان می‌چکد در قالب کارت‌های هدیه درگیر کرده‌اند. درحالیکه رسانه‌ها روز به روز بیشتر از محتوای انتقادی و پرسشگرانه به نفع جامعه و خالی می‌شود، چرا ما باید قربانی شویم؟ بهتر است که همان جماعتی که از این رانت اطلاعاتی نفع می‌برند، راه فداکاری برای آن را در پیش بگیرند! کدام یک از رسانه‌ها طبق آزادی عقیده و بیان شکل گرفته که دقیقاً حداقل‌بگیران خبرنگار باید آن را «فرهنگ» قلمداد کنند؟ چند مدیرمسئول را باید مثال بیاوریم تا نشان دهیم که این جماعت اساساً در دایره قدرت هستند؟ اطمینان داریم که همان رانت قدرت برای سرپا نگاه داشتن روزنامه‌ای که در زمان انتخابات دستور حمایت از راست و چپ می‌گیرد و فسادها را لاپوشانی می‌کند، به پیش خواهد آمد. ما نباید نگران بسته شدن این منابع قدرت باشیم. اساساً علت اصلی آلوده شدن خبرنگاران به روابط فسادآمیز همین دستمزدهای اندک بوده و یکبار برای همیشه باید بساط آن برچیده شود. خبرنگاران مثل همه کارگران حق دارند که دستمزدی متناسب با معیشت و هزینه‌های زندگی‌شان بگیرند و باید با اتحاد آن را محقق کنیم.

در این راستا هیچ گاه امیدی به انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نداشته و نداریم. ماهیت مستقل تشکل برای پیگیری چنین مسائلی یک ضرورت است. برای همین است که طی سال‌های قبل هیچ صدایی از انجمن در مخالفت با تصمیمات شورایعالی کار که صراحتاً خلاف ماده ۴۱ شورایعالی کار بوده نشنیده‌ایم. اینبار خودمان دست به کار ‌شویم و البته واقف هستیم که این مسئله نیاز به اتحاد و تلاش جمعی دارد. حال که آنان قدرت و رانت قوی در مقابل خبرنگاران دارند، ما نیز قدرت اتحاد و اعتصاب و مقاومت را داریم. طی سال گذشته آموختیم که با اتحاد امیدمان برای تغییر شرایط را بیشتر کنیم.

روزنامه نگاران مستقل ایران
https://t.me/IRFreeJournalist

————————————————————