نه لرزیدن زمین
نه سیلاب
نه طوفان و نه آتش
نه هیچ خدا واره ای
نه حتی تصور مرگ
رفاقت را در من
ویران نمی کند
تنها و تنها مرگ
اسباب تغییر سرنوشت من
از هستی به تاریخ است!

من با توام رفیق
اگر قلب تو کنون
ضرباهنگ عشق به مردم را
با کوک عدالت و آزادی
پژواک می دهد!

سیمای تو اگر
از حس بی دریغ عشق به انسان
گلگون و سرخ می شود!

دستان تو اگر
برای دوستی
یاری گر و دراز می شود!
و لمس می کند دستان مهربانی را
چفتاچفت برای با هم بودن!
و مشت می شود
تا فضای خفقان را بشکافد!

پاهای تو اگر
برای رهایی
در راه می شود
محکم و استوار
و رقص می کند در میدانی
تا ساختار کهنه را بشکند!

چشمان تو اگر
کتاب زندگی ستمدیدگان را
می بیند و یارای زبان
در خواندن است!
زبان تو که می خواند
سرود “رود” را

و آن قامت استوار
چون سرو
که هرگز در پیش پای ناکسان
خم نمی شود!

این گوش ها اگر
شنوای فریاد بینوایان است
در گاه دادخواهی
در آن ِ اعتراض
در وقت شعر و چنگ و ترانه ی کار
که رنج و درد را
آواز می دهد

همبسته ایم اگر
با نور دانشی سزاوار
روشنای راه تاریک می شویم
تا زندگی به کامروایی انسان نظر کند!

عالم به آدمی که چنین است
دلخوش است
این همه شکوه هستی
با لرزش زمین
آوار سیلاب
مکر خدا وارگان
و حتی تصور مرگ
پایان نمی پذیرد.