منظور ما در اینجا تاریخ نگاری نیست بلکه طرح این موضوع است که یک خواست کارگری که منافع عام کارگران را در بر می گرفت و به بهبود زندگی و ارتقای مبارزات آنها یاری می رساند – مانند ٨ ساعت کار روزانه در سدۀ نوزدهم – الزاما در آغاز از سوی همه یا اکثر کارگران مطرح نشد. بلکه کارگران پیشرو آن را طرح کردند و به تدریج تودۀ وسیع تری به گرد این خواست گرد آمدند. ….

———————————————

در هیچ جای دنیا خواست افزایش مزد کارگران بر اساس «رفراندم»مطرح نمی شود. در جاهائی که سندیکاهای سراسری و نیرومند و فدراسیون و کنفدراسیون های سندیکائی وجود دارند نمایندگان این نهادها با نمایندگان کارفرمایان یا نمایندگان کارفرمایان و دولت براساس قانون کار و قراردادهای دسته جمعی وارد مذاکره می شوند. اما شعارها و خواست های اصیل افزایش مزد را کارگران مبارز و انقلابی در مبارزات اعتصابی و غیره تعیین می کنند و سندیکاها – اگر سندیکاهای راستین کارگری باشند از آنها الهام می گیرند – و اگر چنین نباشند برای تعدیل و گاهی خفه کردن آنها وارد گود می شوند. خواست پیشرو چه در زمینۀ مزد و چه در زمینه های دیگر را نخست بخشی از کارگران که ممکن است اکثریت هم نباشند مطرح می کنند و بعدبا مبارزۀ عملی و تبلیغ و ترویج آن را وسعت می بخشند و به خواست وسیع و عمومی مبدل می سازند. یک مثال تاریخی از جنبش کارگری موضوع را روشن می کند. در ماه مه سال ١٨٨۶ صدها هزار کارگر شیکاگو و شهرهای صنعتی دیگر آمریکا برای برقراری روز کار ٨ ساعته دست به اعتصاب و راه پیمائی زدند.

این جنبش بزرگ به صورت خونینی سرکوب شد و تا آغاز سدۀ بیستم ٨ ساعت کار روزانه در آمریکا برقرار نگردید. یعنی یک خواست، بویژه خواستی که کل کارگران را در بر می گیرد – معمولا در کوتاه مدت موفق نمی شود حتی اگر مبارزات نیرومندی مانند مبارزات کارگران آمریکا در ماه مه ١٨٨۶ پشتیبان آن باشد و برای تحقق آن باید مبارزه ادامه داشته باشد. اما در مورد مبارزه برای ٨ ساعت کار روزانه در آمریکا، این تمام ماجرا نیست. واقعیت این است که این خواست از سال ١٨۶۶ یعنی بیست سال پیش از ماه مه ١٨٨۶ مطرح شد و نخستین طرح کنندگان آن نه تودۀ میلیونی کارگران و نه چند صدهزار کارگر بلکه بسیار کمتر بودند شاید چند هزار یا حداکثر چند ده هزار کارگر بودند. (اتحادیۀ ملی کارNational Labor Union آمریکا که با شورای عمومی اتحادیۀ بین المللی کارگران – انترناسیونال اول- در لندن در ارتباط بود، در ٢٠ اوت ١٨۶۶ این خواست را در مجمع مؤسس خود مطرح کرد.

البته خواست ٨ ساعت کار روزانه در محافل کارگری پراکنده پیش از آن هم وجود داشت.

منظور ما در اینجا تاریخ نگاری نیست بلکه طرح این موضوع است که یک خواست کارگری که منافع عام کارگران را در بر می گرفت و به بهبود زندگی و ارتقای مبارزات آنها یاری می رساند – مانند ٨ ساعت کار روزانه در سدۀ نوزدهم – الزاما در آغاز از سوی همه یا اکثر کارگران مطرح نشد. بلکه کارگران پیشرو آن را طرح کردند و به تدریج تودۀ وسیع تری به گرد این خواست گرد آمدند.

در مورد خواست مزد حداقل ۹ میلیون تومان هم همین موضوع صدق می کند. این خواست نه رویای چند آدم است که خیالات خود را بجای واقعیت می گذارد. بلکه واقعیتی است که اگر آلوده به گرایش راست روانه نگردد، با جسارت و تلاش پیگیر کارگران پیشرو و حمایت جنبش عمومی طبقه کارگر به مادیت تبدیل می گردد.

طبقۀ کارگر تنها با مبارزۀ آگاهانه، متحدانه و متشکل می تواند به خواست های خود، از جمله در حوزۀ اقتصادی که مبارزه برای افزایش حداقل دستمزد بخشی از آن است، دست یابد. خواست حداقل دستمزد به میزان ٩ میلیون تومان در ماه می تواند مبنائی برای وحدت مبارزۀ کارگران در سراسر کشور گردد.

مستحکم باد اتحاد و همبستگی کارگران!
پرتوان باد مبارزات بحق کارگران در تمام عرصه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی!

گروه اتحاد بازنشستگان
https://t.me/GEtehadbazneshastegan

——————————————————–