کارگران و زحمتکشان و مردم تحت ستم از هیچ کدام از طرفین جنگ حمایت نمی‌کنند زیرا که این جنگ‌ها و بحران‌ها را که برای سهم بردن بیشتر از نیروی کار آنان برنامه‌ریزی شده است، جنگ خود نمی‌دانند. ….

—————————————————-

در یکی دو هفته اخیر نوساناتی در وضعیت جنگ و مذاکره در روابط ایران و کشورهای آمریکا، انگلیس و متحدانشان به وجود آمده است. ابتدا با اعلام آماده شدن زمینه مذاکره، وزیر امور خارجه آلمان و نخست وزیر ژاپن به ایران سفر کردند تا به گفته خبرگزاری‌ها، باب مذاکره میان ایران و آمریکا که دو طرف اصلی این درگیری هستند، باز شود.

نگاه‌ها همه به تهران دوخته شد و با اعلام رئیس جمهوری امریکا که خواهان سرنگونی حکومت ایران نیست و ایران می‌تواند با وجود رهبران فعلی هم به کشوری پیشرفته تبدیل شود، به نظر می‌رسید در حقیقت پیامی برای آغاز برخوردهای آشتی‌جویانه طرح شده است. به این ترتیب، در بسیاری از محافل تب جنگ فروکش کرد و روزنه امیدی برای مخالفان جنگ و صلح طلبان ایجاد شد و اثرات آن، حتی در زندگی اقتصادی کارگران و زحمتکشان و مردم تحت ستم، هر چند به صورت اندک، مشاهده شد. دلار، این نماد قدرت ‌سرمایه‌داری جهانی، از تب و تاب گرانی به پائین آمد و سیر نزولی را آغاز کرد و از فشار گسترده گرانی و سیر صعودی لحظه‌‌ای قیمت‌ها کمی کاسته شد و در برخی موارد سیر صعودی متوقف شد. امید‌ها به مذاکراتی دوخته شد که به نظر مثبت می‌آمد. اما ناگهان اعلام شد که مذاکرات با شکست مواجه شده است. این که مذاکرات چه بوده و خواست طرفین چگونه مطرح شده است، چندان روشن نیست.

در هیچ مذاکره‌‌ای نمی‌توان به این سرعت، به شکست آن اعتراف کرد. اعلام شکست این چنین مذاکراتی، آن هم در دور اول، نشان دهنده آن است که محتوای خود مذاکرات مطرح نیست؛ زیرا که این چنین مذاکراتی می‌تواند ماه‌ها و گاه سال‌ها به طول بیانجامد و حتی به نتیجه‌‌ای هم نرسد، اما از تب و تاب بحران و خطر جنگ بکاهد. نمونه آن را در بسیاری از مداکرات صلح داشته ایم: مذاکرات اعراب و اسرائیل سال‌ها به طول انجامیده و به نتیجه‌‌ای نرسیده است؛ خود مذاکرات برجام بیش از دو سال به طول کشید؛ ومذاگرات کره شمالی با آمریکا همچنان ادامه دارد …اما خود باب مذاکرات، همواره زمینه‌‌ای برای کاهش تنش و تا حدودی بازگشت به شرائط عادی بوده است.

طبیعی آن بود که با آغاز مذاکرات، طرفین بایستی خویشتنداری بیشتر می‌کردند تا از شرایط به وجود آمده برای کاهش تنش بیشترین استفاده را برد. اما به نظر می‌رسد، اعلام شکست مذاکرات نشان از آن دارد که طرفین یا یکی از آنها در کاهش تنش جدی نبوده‌اند. چنین برخوردی با مذاکرات نشان دهنده امر دیگری است. چنین برخوردی، نشانگر آن است که محافل قدرتمندی وجود دارند که با هر گونه مذاکره و کاهش تنش مخالفند و با تمام توان می‌خواهند بحران ادامه یابد؛ چرا که در حقیقت، بحران کسب و کار آنان است.

آنان که خواهان جنگند و از چنین بحران‌هایی و تداوم آنها منتفع می‌شوند؛ آنان که جنگ ایران و عراق را آنقدر ادامه دادند تا دیگر رمقی نماند و تسلیم شدند، آنانی که می‌دانند در فردای کاهش بحران، باید پاسخ‌گوی بسیاری از مسائل باشند و …
و از این دست محافل، در هر دو طرف قضیه وجود دارند. شناخت این عوامل کار دشواری نیست:

این محافل از معاملات عظیم تسلیحاتی سود‌های کلان می‌برند؛ آنان کسانی هستند که تنها در جنگ و یا بحران، زندگی و معاملات پر رونقی دارند؛ آنان کسانی هستند که از بازار احتکار و گرانی ارز و طلا و مایحتاج ارتزاق مردم، انبار‌هاشان را انباشته می‌کنند و هر روز به نوعی بر حقوق اساسی مردم و آزادی‌های فردی و اجتماعی دست اندازی می‌کنند؛ آنان همان‌هائی هستند که با حمایت از یک طرف دعوا و جنگ، خود را در جبهه مقابل قرار می‌دهند تا در فردای پیروزی به آلاف و الوف برسند، شریک قدرت شوند و در این آتش بحران، سودهای افسانه‌‌ای خود را ببرند و به برکت بحران، به کسی پاسخ گو نباشند و …
اینان همواره با بزرگ کردن دشمنی فرضی، توده‌ها را در التهاب نگه می‌دارند.

در این میان کارگران و زحمتکشان و مردم تحت ستم از هیچ کدام از طرفین جنگ حمایت نمی‌کنند زیرا که این جنگ‌ها و بحران‌ها را که برای سهم بردن بیشتر از نیروی کار آنان برنامه‌ریزی شده است، جنگ خود نمی‌دانند. این جنگ‌ها و بحران‌ها ارتباطی به زندگی مردم ما و حتی مردم امریکا ندارد. این حکومت‌ها هستند که می‌خواهند بر سر سهم بیشتر از نیروی کار زحمتکشان و تهی‌دستان با یکدیگر نزاع کنند.

بر تمامی دلسوزان و آزادی‌خواهان است تا هر چه بیشتر تشکل‌های مستقل و مردمی را گسترش دهند و تا آن‌جا که می‌توانند امور زندگی خودشان را به دست گیرند تا هر چه بیشتر قدرت‌ها و حکومت‌ها را مجبور به پاسخگویی در برابر حقوق از دست رفته مردم کنند و زمینه ایجاد چنین بحران‌های ساختگی را برای همیشه از میان بر دارند.

کانون مدافعان حقوق کارگر
٣۰ خرداد ۱٣۹٨