در این گفتگو با ادو مونتسانتی، م. فریبا نمایندۀ جمعیت انقلابی زنان افغانستان از تصمیم دیوان کیفری بین المللی می گوید که خواستار بررسی جنایاتی شده است که از اول ماه مه ۲۰۰۳ از سوی همۀ جناح های درگیر در این کشور آسیای مرکزی به وقوع پیوسته. هیچ نشانی از توقف جنایات ایالات متحدۀ آمریکا [و همپیمانانش] در افغانستان دیده نمی شود. ….

افغانستان: شکنجه نشان بارز ساخت و ساز مداخلات ایالات متحدۀ آمریکا

م. فریبا و ادو مونتسانتی
Friba et Edu Montesanti

مرکز پژوهشهای جهانی سازی. ۱ آوریل ۲۰۱۸

در این گفتگو با ادو مونتسانتی، م. فریبا نمایندۀ جمعیت انقلابی زنان افغانستان از تصمیم دیوان کیفری بین المللی می گوید که خواستار بررسی جنایاتی شده است که از اول ماه مه ۲۰۰۳ از سوی همۀ جناح های درگیر در این کشور آسیای مرکزی به وقوع پیوسته. هیچ نشانی از توقف جنایات ایالات متحدۀ آمریکا [و همپیمانانش] (۱) در افغانستان دیده نمی شود.

ادو مونتسانتی: دادستان کل دیوان کیفری بین المللی فاتو بنسودا اعلام کرد که دلایل روشنی  وجود دارد که نشان می دهد که نیروهای ایالات متحدۀ آمریکا [و هم پیمانانش] در کوران حمله و در طول و عرض اشغال افغانستان مرتکب جنایات جنگی شده اند. بر پایۀ گزارش دادستان بنسودا، نظامیان ایالات متحدۀ آمریکا دست کم ۶۱ نفر از زندانیان را شکنجه داده اند و با رفتارهای وحشیانه حیثیت انسانی آنان را لکه دار کرده اند. اغلب این اعمال بین سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ صورت گرفته و تا پایان سال ۲۰۱۴ نیز ادامه داشته است. از دسامبر ۲۰۰۲ تا مارس ۲۰۰۸، در افغانستان و به همین گونه در لهستان، رومانی و لیتوانی، مأموران سیا دست کم با ۲۷ زندانی رفتارهای مشابهی داشته اند. در بارۀ این رویدادها چه فکر می کنید ؟

م. فریبا: ایالات متحده در طول تاریخش به هر کجا که حمله و یا مداخله کرده، از روش شکنجه برای ترساندن و خفه کردن شورشیان استفاده کرده است. همۀ آنانی که تاریخ خونبار ایالات متحدۀ آمریکا را می شناسند، به ویژه در کشورهای آمریکای جنوبی و آسیای شرقی، می دانند که سازمان سیا نه تنها خودش روشنفکران، چپی ها و ناسیونالیستهای این کشورهای شکنجه کرده و سپس بقتل می رساند بلکه رژیم های عروسکی، ارتجاعی و جنایتکار دست نشانده اش را نیز در همین زمینه آموزش می دهد تا آنان نیز به سهم خود این روشها را بکار ببرند(۲). قدرتهای امپریالیست اروپائی، این همپیمانان وفادار ایالات متحدۀ آمریکا همین روشها را در کشورهای زیر سلطۀ خود به کار بسته اند.
در افغانستان، به اصطلاح «جنگ علیه تروریسم» به فرماندهی ایالات متحدۀ آمریکا، همراه است با ایجاد مراکز بازداشت، مراکز سرّی به مدیریت سازمان سیا، زیر نام «بازداشت های غیر عادی»، که برای گول زدن مردم دربارۀ سرشت ضد بشری رفتارهایشان آن را «فنون بازجوئی بهسازی شده» می نامند. شکنجۀ سازمان یافته همیشه علیه زندانیان افغان به کار برده شده است. در برخی موارد، بازداشتی ها به سرویس های اطلاعاتی یا پلیس افغان واگذار شده اند که برای اعمال شکنجه شناخته شده اند.
سنا گزارشات و عکسهای بهت آور زندان ابوغریب در عراق را دریافت کرد، داستانهای دهشتناک دربارۀ زندانیان خلیج گوآنتانامو و ده ها گواهی دیگر دربارۀ قربانیان برنامۀ انتقال غیر قانونی [«فنون بازجوئی بهسازی شده»] سازمان سیا. همۀ این رویدادها افکار عمومی مردم جهان را متأثر کرده ولی هیچ نشانی از توقف این جنایات دیده نمی شود.

تأیید ضمنی اتحادیۀ اروپا برای ایجاد و  استقرار مراکز بازداشت سرّی در کشورهایشان که برای برنامۀ انتقال غیر قانونی از سوی سازمان سیا به خدمت گرفته می شود، اروپائی ها را در تبانی با شکنجه های شوک آوری نشان می دهد که علیه قربانیان به کار بسته می شود. با وجود گزارشات معتبر دربارۀ قربانیان و داستان سرنوشت اندوهبارشان، سازمان سیا در کوران سالها از این مراکز بازداشت استفاده کرده در حالی که  دربارۀ این رویدادها هیچ کار تجسسی رسمی یا پیگرد حقوقی مناسب در کشورهای اروپائی صورت نگرفته است.

گزارش دیوان کیفری بین المللی یکی از نادرترین مدارک دربارۀ این اعمال نهادینه شده می باشد که در کوران جنگهائی ایالات متحدۀ آمریکا در ده های گذشته همواره به وقوع پیوسته است. تخریب مدارک بدست سازمان سیا در سال ۲۰۰۵، و مخفی نگهداشتن گزارش هیئت سنا مربوط به شکنجه بدست سازمان سیا، رویکرد رسمی ایالات متحدۀ آمریکا را در مقابل جنایات وخیم تشکیل می دهد.
در چنین اموری، تجسس و پیگرد توسط خود ارتش ایالات متحدۀ آمریکا انجام می گیرد، و همان گونه که می توانیم انتظار داشته باشیم، آنانی که متهم هستند تبرئه و یا به مجازاتهای بسیار ناچیز محکوم می شوند.
شکنجه نشان بارز مداخلات ایالات متحدۀ آمریکاست. این واقعیت را اشغال کشور ما افغانستان نشان داده است، و این موضوع برای هیچکس راز مگوی غافلگیر کننده ای نیست. آمریکائی ها از هر کجا که عبور کرده اند و به هر کجا که پا گذاشته اند این جنایات هولناک را مرتکب شده اند.

ادو مونتسانتی: جمعیت انقلابی زنان افغانستان غالباً جنایاتی را که علیه شهروندان غیر نظامی صورت گرفته افشا کرده است. آیا می توانید کمی بیشتر دربارۀ جنایاتی که علیه زندانیان در افغانستان مرتکب می شوند برای ما بگوئید ؟ آیا فکر می کنید که دیوان کیفری بین المللی باید دربارۀ نیروهای ایالات متحدۀ آمریکا و سازمان سیا برای ارتکاب به جنایات دیگری در افغانستان باید دست به تجسس بزند ؟

م. فریبا: جنایات جنگی ایالات متحدۀ آمریکا در افغانستان از کشتار شروع می شود و تا بازداشت غیر قانونی و حملۀ شبانه و شکنجه ادامه می یابد مدیریت مراکز بازداشت به عهدۀ سازمان سیا در افغانستان بوده و خیلی سرّی ست، و اطلاعات اندکی از آنجا خارج می شود. بزرگترین مرکز برای افرادی که بدست ایالات متحدۀ آمریکا بازداشت می شوند در پایگاه هوائی بگرام نزدیک کابل واقع شده است.
از این زندان اطلاع کمی در دست داریم، و حتا تعداد زندانیان مشخص نیست. برخی تعداد آنان را ۶۰۰ نفر تخمین زده اند، اتهام بیشتر آنان روشن نیست و بی آنکه جرمی مرتکب شده باشند در زندان به سر می برند، و به وکیل و دادستان نیز دسترسی ندارند.
تعدادی از پرونده هائی که از وضعیت سرّی خارج شده بود به گزارش هیئت سنا  شیوه های شکنجه که روی زندانیان به کار برده اند به دقت توضیح داده شده است. این روش هائی که به لت و پار کردن زندانیان می انجامد زیر نام کد کوبالت Cobalt شهرت دارد، به زنجیر آهنی آویزان کردن از سقف، بیدار نگهداشتن طولانی زندانی، متوقف کردن زندانیان به شکلی که بی حرکت باقی بمانند، تحمیل وضعیت دشوار به بدن به شکل دراز مدت، وارد کردن مایعات مغذی از راه مقعد، روشی که به نام «تغذیۀ مقعدی» شهرت دارد، استفاده از سگ برای تجاوز جنسی به زندانیان افغان از جمله افشاگریهای بهت آوری ست که شاهدان بیان کرده اند.
چندین شاهد دربارۀ شیوه هائی که شکنجه شده بودند و یا دیده بودند گفته اند. در سال ۲۰۰۲، دو زندانی افغان بی آنکه جرمی مرتکب شده باشند، حبیب الله و دلاور به شکل هولناکی بدست نظامیان آمریکائی و بفرمان گل رحمان شکنجه شدند و سپس در سرما در اثر کاهش دمای بدن (هیپوترمی) در طول شب جان باختند.

قربانیان دیگری آنچه را که در زندان تجربه کرده بودند تعریف کرده اند، ولی هیچ پروندۀ رسمی کاملی دربارۀ سیاه چالهائی که در آن زندانی ها را حبس کرده اند وجود ندارد. حتا هیئتهائی که برای تجسس به این مراکز فرستاده شده اند چشمهایشان را به روی شرایط زندانیان بسته اند و نتیجه گرفته اند که چندان هم «غیر انسانی نیست».
فقدان دستگاه واقعی دادگستری ملی در افغانستان، محدودیتهای دیوان کیفری بین المللی و نتایج بی حاصل در رابطه با تجسس در کشورهای قدرتمند یا شخصیت های پر نفوذ، شور بختانه برای قربانیان بی گناه افغان که خواهان کسب عدالت با میانجیگری دیوان کیفری بین المللی هستند جای امیدواری باقی نگذاشته است.

گرچه راه حل این است که عملاً جلوی شکنجه گرفته شود ولی هیچ نشانی از چنین رویکردی وجود ندارد. برقراری عدالت در زندگی قربانی ضامن صلح و آرامش خاطر خواهد بود و او می تواند روز تازه ای را در زندگی اش آغاز کند. ولی قربانیان افغان از چنین امتیازی برخوردار نیستند.

ادو مونتسانتی: ایالات متحدۀ آمریکا منشور رم که آنها را به محدودۀ حقوقی دیوان کیفری بین المللی متعهد نشده اند و این اساسنامه را امضا نکرده اند. رئیس جمهور پیشین جرج والکر بوش از این منشور صرفنظر کرد زیرا می ترسید که ایالات متحده، با محاسبات او، به دلایل سیاسی به شکل ناعادلانه هدف پیگرد قانونی قرار گیرد. دربارۀ این موضوع چه فکر می کنید ؟

م. فریبا: تا کنون ایالات متحدۀ آمریکا از امضای چندین منشور بین المللی پر اهمیت سرپیچی کرده است. آمریکائی ها برای رویگرانی شان همواره دلایل مشابهی را مطرح کرده اند. دلیل واقعی این است که پذیرش چنین منشورهائی با دادگاه های وابسته آنها مانع بلند پروازی های فرادست مدارانۀ آمریکا خواهد شد. در واقع همان محدودیتهائی که ایالات متحدۀ آمریکا به خود شهروندان آمریکائی تحمیل می کند در زمینۀ مناسبات سیاسی بین المللی نیز به کار می بندد.
با وجود این، نباید فراموش کنیم که عدالت، وقتی موضوع منافع خود خواهانه بخطر بیافتد، دائماً از سوی قدرتهای امپریالیستی زیر پا گذاشته می شود. اتحادیۀ اروپا که منشور رم و ده ها منشور دیگر و از جمله منشور حقوق بشر را امضا کرده، و خود را پرچمدار حقوق بشر در جهان امروز معرفی می کند، در برنامۀ سازمان سیا برای «انتقال فوق العادۀ زندانیان» (« extraordinary rendition ») شرکت داشته و حضور مراکز مخفی بازداشت را نیز در کشورهایشان پذیرفته است.
جنایاتی که در چهارچوب این برنامه به وقوع پیوسته از سوی شاهدان مطرح شده، ولی هیچ یک از کشورهای اروپائی در این زمینه تحقیقی که متناسب با دادگاه های اتحادیه اروپا یا دیوان کیفری بین المللی باشد انجام نداده است. امروز می بینیم که این نوع منشورها و دادگاه ها فقط به یک نشان رسمی خالی تنزل یافته و آنها را به تماشاچی نقض حقوق بشر از سوی کشورهای قدرتمند تبدیل کرده است.
با شعارهای حقوق بشری و عدالت خواهی، قدرتهای غربی، به ویژه ایالات متحدۀ آمریکا ریاکاری را به درجۀ نهائی رسانده اند. این قدرتها برای مددکاری یا مراجعه به قربانیان هیج پیشنهادی مطرح نکرده اند، زیرا عامل اصلی این جنایات خودشان هستند.
———————————————-

Edu Montesanti ادو مونتسانتی
تحلیل گر مستقل، پژوهشگر و روزنامه نگار است. نوشته های او در نشریات زیر منتشر می شود :
Truth Out, Pravda, Global Research, Telesur, le magazine brésilien Caros Amigos et de nombreuses autres publications à travers le monde.
———————————————-

1) مترجم : داخل کروشه متعلق به مترجم است.
۲) مترجم : دقیقاً مشابه دوران حکومت سلسلۀ پهلوی که ساواک با برخورداری از پشتیبانی و آموزشهای سازمان سیا در سراسر ایران سایۀ ترس و وحشت انداخته بود. امروز نیز امپریالیستها با پشتیبانی و آموزش اپوزیسیون ها مانند «شورای ملی مقاومت ایران» و تمرکز اکید روی سرنگونی رژیم، چگونگی و ماهیت آلترناتیو های مرگباری را که برای حکومت در ایران تدارک دیده اند بفراموشی محکوم کرده اند. به ویژه به این علت که یکی از خصوصیات این آلترناتیوهای به اصطلاح ایرانی این است که فقط در پسا فروپاشی،کشتارهای میلیونی و تخریب زیربناهای ایران در یک پسا جنگ تجازوکارانه و مخرب  از سوی آمریکا و ناتو کاربرد خواهند داشت. در واقع سلطنت طلبان و یا مجاهدین خلق و کاروان جدائی طلبان و اقلیت های مذهبی و مدافعان حقوق بشر زامبی هائی هستند که ایالات متحدۀ آمریکا برای تنبیه مضاعف در ادامۀ مجازاتهای بین المللی علیه ایران روانۀ ایران خواهد کرد. در هر صورت یکی از نخستین نتایج چنین سیاستی با قدرت نرم از هم اکنون به حاشیه راندن «روشنفکران» و «کمونیستها» و «میهن دوستان» ایرانی در ایران و در کشورهای میزبان خارجی ست.
———————————————-

لینک متن اصلی:
https://www.mondialisation.ca/afghanistan-la-torture-est-la-marque-de-fabrique-des-interventions-etasuniennes/5624321

ترجمۀ حمید محوی
گاهنامۀ هنر و مبارزه/پاریس/۶ آوریل ۲۰۱۸