کمیتۀ تازه تاسیس «عدالت برای قربانیان کشتار ١٣۶٧ در ایران»  روز چهارشنبه ٢١ سپتامبر/ ٣١ شهریور، در ژنو از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خواست «با توجه به اسناد تازه یافته» در بارۀ اعدام گستردۀ زندانیان سیاسی در تابستان ۶٧ در ایران تحقیق کند. ….

رادیوفرانسه:
کمیتۀ تازه تاسیس «عدالت برای قربانیان کشتار ١٣۶٧ در ایران»، که شماری از کارشناسان حقوق بشر و شخصیت های سرشناس در آن عضویت دارند، روز چهارشنبه ٢١ سپتامبر/ ٣١ شهریور، در ژنو از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خواست «با توجه به اسناد تازه یافته» در بارۀ اعدام گستردۀ زندانیان سیاسی در تابستان ۶٧ در ایران تحقیق کند. این کمیته به این منظور خواستار تشکیل یک کمیسیون تحقیقاتی از سوی سازمان ملل شد. «اینگرید بتانکور»، سناتور پیشین در کلمبیا و نامزد سابق انتخابات ریاست جمهوری در این کشور، در یک کنفرانس مطبوعاتی در ژنو که به همین منظور تشکیل شده بود گفت «چنین اقدامی برای دفاع از حقوق بشر اهمیّت فراوان دارد». وی با اشارۀ تلویحی به دوران اسارت خود در دست شورشیان «فارک» در کلمبیا گفت «من به عنوان قربانی یک اقدام تروریستی و کسی که از آن جان سالم بدر برده است» از اهمیت چنین تحقیقی سخن می گویم.

«اینگرید بتانکور» گفت «مسئولین این کشتارها امروز از مقامات مهم دولت ایران بحساب می آیند. با توجه به اینکه این جنایتکارتان اینک دارای مسئولیتهای مهمی در ایران هستند نشان می دهد که دولت کنونی ایران تا چه حد مشکل زاست». علاوه بر «اینگرید بتانکور»، شخصیت هائی همچون «راما یاد»، وزیر پیشین حقوق بشر در فرانسه و «طاهر بومدره»، رئیس پیشین دفتر حقوق بشر سازمان ملل در عراق در این کمیته، که دفتر مرکزی آن در لندن است، عضویت دارند. یادآوری کنیم که مقامات ایران در تابستان ۶٧‌، بگزارش عفو بین الملل، «نزدیک به ۵٠٠٠ تن زندانی سیاسی» را که اغلب آنان عضو سازمان مجاهدین خلق ایران و شماری نیز عضو سازمان‌های چپ بودند به جوخه‌های اعدام سپردند. سازمان مجاهدین شمار قربانیان این کشتارها را ٣٠٠٠٠ نفر ذکر می کند. کمیتۀ «عدالت برای قربانیان کشتار ١٣۶٧ در ایران» در اوت سال جاری در نشستی در پاریس نیز خواستار رسیدگی به این کشتار‌ها شده بود. در این نشست «راما یاد»، وزیر پیشین حقوق بشر در فرانسه، به اهمیت رسیدگی به این امر اشاره داشت. وی گفت «این یک فاجعۀ پنهان نگاه داشته شده است. پنهان شده از ما؛ پنهان شده از تاریخ و بنا بر این بسیار اهمیت دارد که امروز ما بتوانیم به این سی هزار مرد و زن که در زندان‌های ایران اعدام شدند ادای احترام کنیم. مردان و زنانی که در گورستان‌های بی نام و نشان و با بی احترامی در زیر خاک قرار گرفتند».

«راما یاد» در سخنان خود کشتار‌های ۶٧ را «یک فاجعۀ مضاعف» خواند زیرا «در این زمینه هرگز یک رسیدگی قضائی صورت نگرفته است. این فاجعه در واقع نماد بی عدالتی های فراوان است: مردان و زنانی جوان، گاه خیلی جوان، دانشجو، ورزشکار، نمونه‌های گونه‌گون جامعۀ ایرانی قربانی شدند. در‌ واقع نسلی در این فاجعه قربانی گردید. این همچنین یک بی عدالتی نسبت به خانواده هاست، زیرا بدون مقبره، بدون شناسائی رسمی رفتگان، میلیون‌ها زن و مرد، یاد عزیزان از دست رفتۀ خود را که قربانی بی عدالتی شدند، با خود اینسو و آنسو می‌کشند».