متن حاضر توسط علی پیچگاه، مرتضی افشاری و علی مبارکی، نمایندگان سابق سندیکا،  بمناسبت آزادی کارگران بازداشتی خاتون آباد میباشد.
ما بسیاریم و قدرت ما نیز بسیار است. باید به قدرت خود باور داشته باشیم و همین خود لرزه بر اندام دشنمان ما خواهد افکند. ما میتوانیم -همانگونه که سال ۱۳۵۷ توانستیم-  قدرت سیاسی را به  زانو در آوردیم. اما ما ان زمان در این خیال خام بودیم که  اگر دیگران هم قدرت سیاسی را به دست بگیرند ممکن است از حقوق ما حمایت کنند. ….

—————————————————-

کارگران بازداشتی  معدن مس خاتون آباد آزاد شدند

سرانجام بعد از ۱۸ روز پیگیری خانواده ها، همکاران کارگران دربند و پشتیبانی بین المللی تشکل های کارگری و مدافعان حقوق کارگران،  تمامی ۲۸ کارگر باز داشتی معادن مس خاتون آباد  آزاد شدند. در وافع  رژیم کارگر ستیز سرمایه داری غارتگر حاکم بر ایران زیر این فشارها مجبور شد که کارگران بازداشتی را آزاد کند. با این حال رژیم با گرفتن تعهد و وثیقه های سنگین  ۵۰ میلیون تومانی از کارگران بازداشتی، در تلاش است که  به کارگران هشدار دهد که اگر بار دیگر صدایشان بلند شود مورد محاکمه قرار خواهند گرفت و به زندان محکوم خواهند شد. اما همانگونه که اتحاد کارگران و اعتراض و راهپیمایی های آنان برای رسیدن به حقوق اولیه خود نشان داد، کارگران، دیگر کارد به استخوانشان رسیده و سرکوب گری های رژیم و شاخ و شانه کشیدنش نمی تواند صدایشان را خاموش کند. به همین گونه و بی تردید همبستگی کارگران و مبارزه مشترک انان و حمایت همه جانبه از کارگران بازداشتی می تواند نقشه رژیم برای محاکمه کارگران باز داشتی و از این طریق زهر چشم گرفتن از دیگر کارگران معترض را بر هم زند.

ما این موفقیت را به طبقه کارگر ایران، به ویژه به کارگران مس خاتون آباد  تبریک می گوییم، و وظیفه خود می دانیم که  سپاس گزار ی  کنیم از همه دوستان و رفقا، شخصیت های سیاسی واجتماعی، احزاب، سازمانها و نهاد های مدافع کارگران  که در پشتیبانی از کارگران خاتون اباد در کنار ما و یا بطور مستقل از راه های مختلف از امضای طومار گرفته تا رسانه ای کردن خبر باز داشت کارگران در سایت ها و رادیو و تلویزیون ها  وترجمه مطالب به زبانهای مختلف، تلاش نمودند. به ویژه  لازم می دانیم مراتب قدر دارنی خود را از “اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران”  و مسثول سایت “گزارشگران”  که با تمام توان در این کمپین شرکت داشتنند، اعلام داریم.

کارزار  برای آزادی کارگران  بازداشتی و پشتیبانی از خواست کارگران مس خاتون آباد تا همین مرحله بسیار موفق بوده است. اما این را نباید پایان کار شمرد.  ۱۷۰ کارگر اخراجی  بی هیچ در آمدی همچنان باید  نیاز های خود و خانوادشان را  تامین کنند، انهم در زمانی که  کارگران شاغل نیز کمرشان زیر بار هزینه سنگین زندگی خم شده است.  افزون بر این، کارگران معدن بافق در نوبت محاکمه هستند، کارگران معادن ذغال سنگ راور دراعتصاب  بسر می برند،کارگران نی بر نیشکر هفت تپه اعتصاب کرده اند و کارگران چوب و کاغذ سازی اسالم و کارگران بیکار شده شرکت حفاری سپنتا بدنبال حقوق عفب افتاده هستند…. و همه  این ها ، تنها چند نمونه از ابعاد  پای مال شدن حقوق  کارگران در نظام  غارت گر سرمایه دارای تحت حاکمیت رژیم جنایت کار جمهوری اسلامی و گوشه ای از مبارزه بسیار گسترده کارگران برای دست یابی به خواست های خود است. بنا براین ضروری است  که با درس گیری از تجربه موفق کارزار حمایت از کارگران خاتون اباد، این کارزار و بطور کلی کارزارهای  پشتیبانی از مبارزات کارگران در ایران را در سطح بین المللی و بطور پیگیر ادامه داد.

کارگران، همکاران ،معلمان ،پرستاران ،فرزندان عزیز ما دانشجویان وروشنفکران

اشتباهات ما کارگران در جریان انقلاب ۱۳۵۷ – که ما با اعتصاب  های عمومی و مبارزات  سراسری، نقش بزرگی در آن داشتیم-  و سسپس سرکوب جنبش ما به دست رژیم ضد انقلابی جمهموری اسلامی، باعث شد که  بی حقوقی مطلق توام با استمثار شدید و فقر و سیه روزی بر طبقه کارگر تحمیل شود. ما همچنان فرودست ترین انسان های جامعه ای هستیم که ثروت اش اساسا حاصل  کار و رنج  ماست.  تجربه ان شکست باید چراغ راهنمای ما باشد:

نگذاریم که  سرمایه داران  و انواع و اقسام جناح های سیاسی آنان با وعده و وعیدهای پوچ وبی اساس از ما همچون لشگر بی جیره و مواجب برای اهداف خود استفاده کنند. نگذاریم که  پراکندگی ما  باعث شود که استثمارکنندگان و غارتگران و جنایت کاران همچنان در قدرت بمانند و بر ما حکومت کنند. نگذاریم که این سرنوشت شوم استثمار، بی حقوقی، فقر و بیکاری برای ما عادی شود. اجازه ندهیم که سرکوب گران، هارتر و گستاخ تر شوند. ما میتوانیم  با اتحاد خود،  با ایجاد تشکلات مستقل خود و با اعتراضات، اعتصابات و مبارزات خود، سرمایه داران وحکومت  جنایت کار آنان را  به عقب برانیم و شکست شان دهیم . ما بسیاریم و قدرت ما نیز بسیار است. باید به قدرت خود باور داشته باشیم و همین خود لرزه بر اندام دشنمان ما خواهد افکند. ما میتوانیم -همانگونه که سال ۱۳۵۷ توانستیم-  قدرت سیاسی را به  زانو در آوردیم. اما ما ان زمان در این خیال خام بودیم که  اگر دیگران هم قدرت سیاسی را به دست بگیرند ممکن است از حقوق ما حمایت کنند. فکر می کردیم بدون ایجاد تشکلات مستقل و سراسری کارگری، بدون خیز برای تعیین سرنوشت سیاسی جامعه می توانیم به خواسته های خود برسیم. ما اشتباه کردیم. این بار اما  نباید اشتباه کنیم. این بار با تجربه  ای که حاصل صد سال  مبارزه طبقه کارگر ایران است، ما می توانیم  با ایجاد تشکلات طبقاتی خود،  بر سرنوشت خویش حاکم شویم. ما بسیاریم و قدرت ما بسیار است. متشکل شویم تا هم خود قدرت خویش را در یابیم و هم دشمنان و استثمارگران، قدرت ما را  ببیند و بر خود بلرزند؛ ببینند که  که فرو دستان بر خاسته اند  تا بساط غارت وسرکوبگری، بیعدالتی ، فقر وفلاکت در یکی از ثروتمندترین وغنی ترین گشورهای جهان را برچینیم.  متشکل شویم تا بدست خود  سرنوشت خود را رقم بزنیم.  آری ما میتوانیم !

به امید آن روز.

علی پیچگاه، نماینده  سابق شورای پالایشگاه نفت تهران
مرتضی افشاری نماینده سابق کارگران چاپخانه های تهران وحومه
علی مبارکی نماینده سابق سندیکای کارگران پروژه ای وفصلی آبادان وحومه