آب کارون، به ویژه در استان خوزستان، از آلودگی مفرط رنج می برد. از آنجا که کارون، مهم ترین منبع آبی جنوب غربی کشور است، این آلودگی سر سفره مردم هم می رود و هنوز که هنوز است، این وضعیت اسفناک ادامه دارد. ….
عصر ایران:
واقعیت این است که آب سدهای ساخته شده در مسیر کارون و دیگر رودخانه های جنوب غربی ایران، استاندارهای لازم را برای مصارف شهری و کشاورزی دارند اما درست از زمانی که آب های پشت سد، رهاسازی می شوند و به مسیر خود تا خلیج فارس ادامه می دهند، آلاینده ها وارد گود می شوند و یکی پس از دیگری، آب زلال کوهستان ها و کارون را به مایعی شور و پر از املاح مضر تبدیل می کنند و فاجعه را رقم می زنند.

یکی از راه های علمی برای اندازه گیری خالص بودن یا ناخالصی آب، تعیین EC آن است. آب خالص، رسانا نیست و جریان الکتریسیته را از خود عبور نمی دهد. اما در صورتی که املاح زائد بدان افزوده شود، هادی برق می شود.  هدایت الکتریکی آب نشان دهنده میزان املاح هادی موجود در آب است که آن را با EC  نمایش می دهند.

طبق استاندارد، حد مطلوب EC در آب آشامیدنی ۱۶۵۰ و حداکثر EC مجاز ، ۲۵۰۰ است.
با این اعداد و ارقام استاندارد سراغ سد گتوند می رویم که یکی از بزرگ ترین سدهای کشور است و برغم آن که بخش کوچکی از دریاچه آن، مماس با یک تپه نمکی است، آبی که از ان خارجی می شود، دارای EC معادل ۱۱۹۰ است که بسیار خالص و گواراست و حتی از حد مجاز استاندارد نیز EC کمتری دارد. با این حال، آب گتوند تا رسیدن به زیر پل بهمنشیر در آبادان، دستخوش حوادث وحشتناکی می شود که این EC از ۱۱۹۰ ، به عدد نجومی ۳۷۲۰ می رسد؛ یعنی آب گوارای گتوند و کارون ، در مسیر خود به یک آب آلوده و غیرقابل شرب تبدیل می شود.

سرریز فاضلاب های شهری و روستایی به آب کارون که پدیده ای شرم آور است ، وجود کشت و صنعت های عظیم نیشکر در حاشیه کارون و زهکشی های غیراستاندارد، عوامل مهمی هستند که باعث می شود کارون از رودخانه ای خروشان و زلال، به مسیری برای حمل آبهای آلوده و هدایت آنها به خلیج فارس تبدیل شود.
فاجعه اینجاست که برخی از این کشت و صنعت ها، دارای خروجی فاضلاب با EC دوازده هزار و ۵۰۰ هستند که نقش بسیار بسیار مخربی در آلوده سازی آب کارون دارند.