سال میلادی ۲۰۱۳ به پایان رسید وفردا سال جدید ۲۰۱۴ شروع خواهد شد. در سال ۲۰۱۳ برجهان خیلی چیزها گذشت…. ولی برای مردم ایران هنوز فصل زمستان است. ….

ظهور روحانی و تلاش حکومت اسلامی برای گشایشهای جهانی به معنی پایان زمستان حکومت اسلامی نیست . برخلاف توهمات بسیاری ازتحلیلگران ، روحانی محصول جبری داخلی و بین المللی است . اینکه درسیاست داخلی روحانی دست بسته است و درسیاست خارجی دست بازی دارد….همان تناقضی است که هنوز زمستان را معنی میکند . حوادث خاورمیانه و بحران اقتصادی غرب درسال گذشته مبنای اصلی همه تحولات بود .

سال گذشته و درهمین ایام نوید داده بودند که سال ۲۰۱۳ سال پویایی اقتصادی است . قراربود یا برآورد کرده بودند که کشورهای غربی ازرکود اقتصادی خارج میشوند و تا ۲۰۱۷ بی دنده و ترمز پیش میروند ! منطقه خاورمیانه و ایران هم خواه ناخواه جزئی از اقتصاد جهانی محسوب می شوند و کشورهای جهان همگی بر یکدیگر تاثیرات مستقیم می گذارند . در این میان معضل بزرگی که حکومتهای جهان ، چه غربی چه کشورهای درگیر دوران انتقال و چه ایران ماقبل دوران انتقال ، با آن دست به گریبان هستند، صبر و شکیبایی شهروندان عادی است که هرسال با شرایط سختری مواجهند . دیدیم که بسیاری از کشورهایی که در گذشته از وضعیت اقتصادی بهتری نسبت به بسیاری از کشورهای منطقه خاورمیانه برخوردار بودند، مانند یونان، اسپانیا و ایتالیا در گذشته شاهد چه بحران های گسترده اجتماعی که متاثر از بحران های اقتصادی است، بودند…..

….رکود منطقه یورو، رشد ضعیف آمریکا، کاهش شتاب رشد برخی از اعضای بریکس ( چین، روسیه، هند، برزیل، آفریقای جنوبی ) ، ناآرامی‌های اجتماعی و اشتباه‌های بزرگ سیاسی . در عین حال ، در بخش درخشان ِاین بحث نیز دلایل متعددی برای خوش بینی به بهبود اقتصاد جهان در ۲۰۱۳ وجود داشت . و حالا دنیا باید خوشحال باشد که آمریکا هنوز در پایان سال ۲۰۱۳ به پرتگاه مالی فرو نیفتاده ، فرصت‌های شغلی در این کشور در حال احیا شدن هستند و چین نیز در حال به دست آوردن شتاب رشد سال‌های گذشته خود است…

اما به نظر یک تحلیلگر جهان عرب ؛ از آنجا که بزرگ ‌ترین و در عین حال پیشرفته‌ترین اقتصادهای جهان هنوز به طور کامل از بحران سال ۲۰۰۸ رهایی نیافته‌اند ، وضعیت اقتصاد جهان به ویژه در سال ۲۰۱۳، سوالات متعددی را برانگیخته است . با وجود تمام نشانه‌های مثبت و منفی، پیش‌بینی اقتصاد جهان هنوز کار آسانی به نظر نمی‌رسد . این سوال که «آیا وضعیت اقتصاد جهان در سال آینده  بهتر خواهد شد ؟ » موضوع محوری یکی از بحث‌های مکتوب کارشناسان نشریه اکونومیست واقتصاددانان جهان است.

ظهور روحانی و مانورهای سیاست خارجی اش محصول بلافصل جنبش اجتماعی مردم ایران درسال ۱۳۸۸ بود . آن جنبش مردمی که همه با هم….موفق به سرکوبش شدند وغرب با استارت بهارموسوم به عربی ، چراغ راهی را نشان داد که منجربه ظهور روحانی شد . موضوع دعوای هسته ای از زمان رفسنجانی وجود داشت . سالی یک یا ۲ بارغرب موضع گیری میکرد واعلام میکرد که حکومت ایران تا یک سال دیگربه بمب اتمی میرسد ! و این یک سالها همیشه تمدید شد . اینکه حکومت اسلامی قلبا خواهان دست یابی به بمب اتم است….کشف تازه ای نیست . اما اینکه همین موضوع را بهانه ای برای نشست و برخواست و توافق و تهدید کرده اند ….ظاهری مقبول دارد . هنوز توافق ژنو محکم نشده است و هنوزبه میانه راه هم نرسیده اند که مسئولین حکومتی به صراحت اذعان میکنند موضوع هسته ای بهانه است و مواظب حقوق بشرباشید که توافقی نشود !

انواع وزیران اروپایی درتهران خم و راست شدند وحقوق بشرنسبی را تشریح کردند . یعنی اعدامها و شرایط اسفبار مردم ایران را به فرهنگ و جغرافیاشان رابط دادند . با ۲ ناراضی ایرانی دریک سفارت اروپایی دیدارکردند و این دیدارباعث جیک جیک خیلی ها شد . سهم آن بقیه ها چه میشود ؟ برای کل جامعه ایران این هنوز زمستان است . ازاین پدیده زمستانی حکومت اسلامی نمیشود به شکلی مصنوعی چهار فصل بیرون کشید و خوشحال بود که احمدی نژاد زمستان حکومت بود و تمام شد و بهارآمد و تابستان….

آرشیتکتهای سیاسی و اقتصادی غربی و حکومت اسلامی درخلوت خودشان میدانند و میفهمند که این شرایط را نمیتوان تا همیشه ثابت نگه داشت . غرب حتی نسبت به حاکمان تهران نگرانی بیشتری دارد . آن اصلاحات موردی درسیاست خارجی توسط تیم وزارت خارجه روحانی به معنی پایان زمستان نیست . این یک جبراست . جبری که شروعش با نشست و لبخند وزیران خارجه آمریکا و حکومت اسلامی همراه بود . تاثیرات منطقه ای و جهانی همین لبخند البته مهم است ولی بوی بهار نمیدهد . درحوزه های داخلی و برای مردم ، از این لبخند چاقویی هیچ تغییری تا به حال حاصل نشده است . به اعتقاد من اگرچه هیچ بازگشت به عقبی متصورنیست اما این سرعت لاک پشتی علامت سوال بزرگی است . خنثی کردن فشار جامعه و مردم چالش عمده‌ای است که درکنار گام‌های لرزان به سوی برقراری رابطه با غرب درسال ۲۰۱۴ ، همزمان بر دوش غرب و حکومت اسلامی سنگینی میکند . آیا باید واقعا منتظر فازی جدید بود و یا یک انفجار پر فروغ و زیرورو کننده داخلی و اجتماعی…!؟

اسماعیل هوشیار
۳۰٫۱۲٫۲۰۱۳
hoshyaresmaeil@live.com
www.tipf.info