روز پنج شنبه ۱۶ آبان ماه ، به مناسبت گرامیداشت ۶ نفر از جانباختگان خانواده ی بهکیش ها و همچنین تمامی کشته شدگان در این سی و چند سال بویژه کشته شدگان دهه شصت ، مراسمی گرم و صمیمی، در منزل مادر داغدیده و مقاوم و صبور بهکیش ها برگزار شد.
مادران پارک لاله نیز همچون خیل عظیمی از انسان دوستان و داغدیدگان در این مراسم گرم و پرشور شرکت نمودند.

قبل از شروع مراسم ، نسرین ستوده بطور خلاصه ، از تجارب خودش در زندان زنان برای جمع صحبت کرد که با تنوع افکار و عقیده بسیار خوب با همدیگر سازگار بودند و زندگی خوبی را در کنار هم تجربه کردند.
سپس مراسم با گفتاری از مادر شریفی در مورد خانواده جانباختگان خانواده بهکیش و تمامی جانباختگان شروع شد . مادر شریفی یاد تمامی کسانی که در دوران حکومت جمهوری اسلامی کشته شده اند را گرامی داشت و به همین مناسبت یک دقیفه سکوت اعلام کرد .

پس از آن فیلمی از خاوران گذاشته شد.فیلم با صحبت های یکی از مادران خاوران شروع شده و به توضیحاتی در مورد گورستان خاوران و کشتارهای دسته جمعی و غیره پرداخت. در فیلم به این حقیقت اشاره شد که اولین فردی که در گورستان خاوران دفن شده است ، یک بهایی بوده است. همچنین در فیلم اشاره ای به این شد که حکومت بعد از جنگ به بهانه ی حمله مرصاد شروع به کشتار در زندان کرد و بسیاری از آنان را از بین برد. این گفته مورد اعتراض بسیاری از شرکت کنندگان قرار گرفت و آنان با سند و شواهدی که داشتند تاکید کردند که حمله مرصاد هیچ ربطی به کشتار زندانیان نداشته و این پروژه از سال ۶۶ در زندان شروع شده بود و حتی در مواردی بازجوها به زندانیان اعلام کرده بودند که قرار است این اقدام در موردشان صورت گیرد.

فیلم به آزار و اذیت ماموران برای جلوگیری از گرفتن مراسم اشاره می کرد و اینکه نمی گذاشتند حتی کوچکترین نشانه ای بر سر مزار عزیزانشان داشته باشند. به یافتن گورهای دسته جمعی اشاره شد، واین که در این سالها برای از بین بردن گورستان خاوران چه تلاش هایی از طرف ماموران شده است و می خواستند با فروش قبر مزار جانباختگان را از بین ببرند که مقاومت و ایستادگی مادران مانع این اتفاق شد.
سرود زیبای نازلی سخن بگو و سرود زیبای خاوران خوانده شد. به تناوب در بین برنامه اشعار شاعران بوسیله ی شرکت کنندگان خوانده می شد.
فیلم دیگری از مادر بهکیش خطاب به سازمان ملل گذاشته شد و اعتراض او از نهادهای حقوق بشری که چرا به دادشان نمی رسند، چرا نام فرزندانشان را در رسانه ها نمی گویند . مگر فرزندانشان چه گناهی کردند. با زحمت آنان را بزرگ کرده بود و همه تحصیل کرده بودند، چرا آنان را کشتند؟ چرا دست از سردخترش برنمی دارند.

یکی از شرکت کنندگان با صدای بسیار زیبا در بین برنامه آواز می خواند و بقیه شرکت کنندگان هم با او هم صدایی می کردند. یکی دیگر از شرکت کنندگان با نواختن زیبای تار و صدای دلنشینی که داشت به مراسم لطف و صفای خاصی داده بود.

منصوره بهکیش ، سه نامه ای را که در تاریخهای مختلف ، مادران خاوران برای مسئولین فرستاده بودند، خواند که به هیچ کدام هم رسیدگی نشده بود.
همسران و مادران از خاطرات روزهای تلخ بی خبری از فرزندانشان قبل از اعدام های سال ۶۷ گفتند. همسران از شرایط سختی که به تنهایی باید متحمل می شدند و فرزندانشان را تربیت می کردند، گفتند. که خوشبختانه هم تمامی فرزندانشان موفق شده اند. همسری تعریف می کرد که در آن روزهای شوم او هم زندانی بود، شرایط بسیار بدی در زندان بود، اکثر زندانیان ، عزیزان اعدامی داشتند و برای اینکه همدیگر را تضعیف نکنند حتی نمی توانستند گریه کنند و مجبور بودند بغض های خود را بخورند. همسر دیگری از اینکه هنوز نمی تواند از دست دادن عزیزش را باور کند و درد آن هنوز برایش زنده است.

میهمانان از مادران خاوران و از اینکه در این سالها کار بسیار ارزشمندی را برای زنده نگهداشتن یاد و خاطره فرزندانشان انجام داده اند، تشکر کردند. و تاکید کردند که نباید گفت آنان بیگناه بودند، چون فرزندان آنان با شناخت پا به عرصه گذاشته و با ظلم مبارزه کردند.

شاعری از اشعار سفیدش که به مادر بهکیش و اعدامیان تقدیم کرده بود خواند.
در پایان یکی از میهمانان به این مسئله اشاره کرد که گرفتن مراسم یادبود و دادخواهی از کسانی که به هیچ وجه به داد مردم نمی رسند فایده ای ندارد، بلکه تنها ادامه راه این کشته شدگان ارزشمنداست ، پس باید راه آنان را ادامه داد.

پس از پذیرایی بسیار صمیمانه و صرف شام ، میهمانان با خواندن ترانه سراومد زمستان و آرزوی روزهای خوب خانه باصفا و گرم مادر بهکیش را ترک گفتند.

پی نوشت:
در صف قربانیان دهه ۶۰ خانواده ی بهکیش از شناخته شده ترین نام هاست.
اسامی اعضاء این خانواده که در دهه ۶۰ یکی پس از دیگری پرپر شدند به شرح زیر است:زهرا (٣۷ ساله) گویا در سوم شهریور ۱٣۶۲ با خوردن سیانور و یا زیر شکنجه کشته شد، محمود (٣۷ ساله) گویا در ۶ شهریور ۱٣۶۷ در زندان گوهردشت اعدام شد، محمدرضا (۲۶ ساله) گویا در خیابان و بدون آنکه مسلح باشد به قتل رسید، محسن (۲۱ ساله) در بیست و چهارم اردیبهشت ۱٣۶۴ در زندان اوین اعدام شد، محمد علی (۲۴ ساله) گویا در ۶ شهریور ۱٣۶۷ در زندان گوهردشت اعدام شد، و سیامک اسدیان- همسر زهرا (۲۶ ساله) در ۱٣ مهر ۱٣۶۰ در یک درگیری مسلحانه در شمال کشته شد.

مادران پارک لاله
۱۸/۸/۹۲