نقض حقوق بشر در کشور ما ناشی از سهل انگاری سلیقه ورزی ویا سوءسیاست نیست، بلکه ریشه در سلطه گری اقتصادی و پابرجا نگهداشتن فرهنگ استیلای پدرسلارانه برای تامین منافع خاصی امنیت موجود دارد ….

نجات بشر نیازمند ناستردنی در برابر غل و زنجیر های واقعا موجود است
نوزدهم آذر به عنوان روزجهانی حقوق بشر اعلام شده است. اعلامیه جهانی حقوق بشر مصوب ۱۹۴۸ در این روز به تصویب رسیده است. این اعلامیه کامل نیست و در پی تلاش ها و کوشش های چندهزار ساله ی بشر برای شناخت وتثبیت حقوق خود و در پی جنگ خانمانسوز امپریالیستی مصوب شد. در این اعلامیه آن مالکیت بر ابزارهای تولید که حامل اصلی تضییع حقوق بشر، بهره کشی ، نابرابری و فقر گسترده ی درهمه ی جهان وبه ویژه در سه دهه ی اخیر درکشورهای پیرامونی شده است، محکوم نشده است. به هر حال ما برای ارتقای حقوق انسانی و برای مبارزه با ستم و خودکامگی ومحرومیت و برا ی ساختن دنیایی بهتر هیچ جای دیگری را نداریم که کار را از آن شروع کنیم، جز هستی واقعا موجودمان.

ما برای ساختن دنیای آینده برای نسل های بعدی چیزی به جز امکانات محدود خود نداریم که میراث تاریخمان است. این ها همه داغ نکبت وبهره کشی را بر خود دارند، اما با همین هاست که می توانیم این نعمت های گسترده ی بشری را که در انحصار قدرتمداران ضد بشری است به نفع بشریت مورد استفاده ی انسانی قرار دهیم. جست وجوی حقوق بشری نمی تواند عمق محروممیت ما را بازشناسد و به زندگی واقعی زنان، کارگران،محرومان ستم دیدگان ، کارکنان و. … مورد اجحاف و تبعیض قرار گرفته و آزادی خواهان همیشه تهدید شده، بی اعتنا و یا کم اعتنا بماند.

حتا همین اعلامیه ی جهانی حقوق بشر از سوی قدرت های سلطه گر از ابعاد جهانی تا سطوح محدود بومی زیرپا گذاشته می شود. این اعلامیه نیروی مردمی کافی را به خود جلب نمی کند. ما وظیفه ی خود می دانیم بر پایه ی همین میراث و در جهت گسترش حقوق و آزادی های انسانی مبارزه کنیم. حق آن است که این اعلامیه جای خود را به بیانیه ای بدهد که ضامن حقوق بشر و رهایی از انواع سلطه باشد و نه بازیگر آن عرصه های ثروت و قدرت و پدرسالارهای منسوخ و بیدادگر.

در ایران سالیان سال است که حقوق واقعی بشر نادیده گرفته، بلکه سرکوب شده است. امید به آزادی و استقلال انسانی واجتماعی خیلی زود برباد رفت. قتل های فردی ودسته جمعی دهه ی شصت گواه تلخ تاریخ نقض حقوق بشر است که با مجازات اعدام مخالفان سیاسی و جریان ترورهای سیاسی وعقیدتی موسوم به زنجیره ای و محفلی و جز آن مهرتایید خورد. اعدام ها ادامه دارند. تشکل ها و تظاهرات های کارگری و صنفی و صلح آمیز سرکوب می شوند. تعقیب، دستگیری و بازجویی و بازداشت وحبس های طولانی مدت و ضرب وشتم و دادگاه های نمایشی و فرمایشی آزادی خواهان و برابری جویان و دگراندیشان بی وقفه صورت می گیرد، حقوق مذاهب و قومیت ها و … به طور سیستماتیک نادیده گرفته می شود، بلکه با خشونت روبرو می شوند. تعطیلی مطبوعات وبازداشت و سانسور اهل قلم و دانش ادامه دارد. حقوق زنان پایمال می شود. اعدام ها ممتد شده اند و هم اکنون بیش از سی نفر از فعالان سیاسی در انتظار مجازات اعدام به سر می برند. حتا عدول از همین قانون اساسی جمهوری اسلامی و میثاق های بین المللی هر جا به مصلحت نظام باشد، رواج دارد.

نقض حقوق بشر در کشور ما مانند تقریبا همه ی جهان فقط ناشی از سهل انگاری سلیقه ورزی ویا سوءسیاست نیست، بلکه ریشه در سلطه گری اقتصادی و پابرجا نگهداشتن فرهنگ استیلای پدرسلارانه برای تامین منافع خاصی امنیت موجود دارد. بنابراین تامین حقوق بشر به طور اساسی با حرکت پایدار در راستای حذف موانع رهایی انسان به ویژه مردم محروم یعنی اکثریت قاطع جمعیت کشور میسر است. اما نقطه ی شروع آن باید عزم راسخ همه ی نیروهای آگاه و متعهد و به ویژه کارگران و کارکنان خدماتی و روشنفکران در جهت کنارگذاشتن اصلی ترین موانع سیاسی باشد. کار دشواری در پیش داریم.

به هر روی در همین عرصه ی موجود ما برای گذاردن حقوق دموکراتیک وتامین اصلی ترین حقوق محرومان پا به پای همه ی آزدیخواهان حرکت می کنیم. و به مسوولان نقض حقوق بشر هشدار می دهیم .

پایدار باد تلاش برای رهایی همگان

فریبرز رییس دانا – رضا شهابی
۱ آذر