فشار کار بر کارگران آنقدر زیاد است که عده ای از آنان در خوابگاه  به مواد مخدر روی می اورند. کارگران اکثرا خوزستانی ، چهارمحالی و شمالی هستند. تعداد معدودی هم عربند. ….

نگاهی گذرا به شرکت های پیمانکاری و شرایط کار در آن
دست نوشته های کارگران

شرکت کره ای دیلیم – پتروشیمی امیرکبیر ماهشهر
تقی سلحشور، داربست بند، در زمان انجام کار مهره های کمرش دچار آسیب دیدگی شد. به اداره ی کار مراجعه نمود. او را به کمیسیون پزشکی اهواز فرستادند. در آن جا ۵ درصد دیه برای او تعیین کردند. در اداره کار ماهشهر به او اعلام نمودند باید رضایت بدهد . آن چند روز هم که به کمسیون پزشکی رفته بود برایش غیبت محسوب شد و آن چه به عنوان غرامت باید دریافت می کرد، با توجه به هزینه های معالجه، فقط ۲۰۰ هزار تومان شده است.
پالایشگاه شازند اراک – سال ۸۷-۸۸

رمضان سلحشور، فیتر به دلیل سرعت کارکه تحت عنوان پروژه ملی تولید بنزین و… از طرف کارفرما به کارگاه تحمیل شده بود، دو انگشتش زیر لوله های سنگین له شد ، به گونه ای که اینک پس از دو سال آن دو انگشت بدون حرکت و جمع شده هستند و از این رو از آن دست نمی تواند برای کار استفاده کند. پس از ماه ها شکایت و سردرگمی او را مقصر جلوه دادند و قانون حقی برایش قایل نشد و پیمانکار برای دریافت رضایت کارگر ۷۰۰ هزار تومان غرامت به ایشان پرداخت کرد، ولی حالا کار را باید در رویاهایش جست و جو کند.

خوابگاه در عسلویه کنگان- سال ۹۰
خوابگاه کارمندان شامل  اتاق های ۳ نفری در یک سوله ی ۵۰ نفری  است. اتاق ها ۲×۳ با سه تخت و یک تشک با قطر ده سانتی متر بدون ملافه و بدون بالش و تنها یک پتو از ارزان ترین و نامرغوب ترین پتوهای موجود در بازار که به قدری کوچک است که کارگر با ۱۸۰ سانت قد را نیز پوشش نمی دهد.  برای این تعداد تنها ۳ دستشویی وجود دارد و سه حمام که یکی از آنها غیر قابل استفاده است و آن دو تا هم بعد از استحمام ۴ نفر سرد می شود. وضعیت خوابگاه کارگران از این هم اسفناک تر است. حقوق هم نسبت به مناطقی مانند اراک و کرمانشاه فقط ده درصد بیشتر است.

پیمانکاری داوودی با ۴۰۰ کارگر در سال ۸۸-۸۹ در تسویه حساب ،سنوات، عیدی و پاداش کارگران را پرداخت نکرد و بیمه ی همه را از تکنسین های جوشکاری تا لوله کشی صنعتی و یک کارگر ساده را درحد حداقل حقوق پرداخت کرد. ۵۰ نفر ازکارگران به اداره ی کار شکایت کردند.اداره ی کار به جای حل مساله از آنها خواست وکیل بگیرند. نفری ۵۰ هزار تومان به وکیل دادند. پس از مدت ها سرگردانی قرار شد یک بازرس به محل کار اعزام شود. از اداره ی کار به پیمانکاری داوودی زنگ زدند که فردا بازرس به محل کارتان می آید. صبح اول وقت پژو پیمانکار جلوی اداره ی کار منتظر بازرس بود. او را مستقما به اتاق رییس بردند بدون حضور کارگران پس از صرف قهوه وشیر، ایشان قصد بازگشت داشت . کارگران جلوی او را گرفتند که چه شد؟ و ایشان گفت : کارتان درست شد. ولی  پس از سه ماه مراجعه به اداره ی کار شازند ، رییس اداره تهدید کرد اگر باز این جا بیایید شما را تحویل نیروی انتظامی می دهیم . اکثر کارگران وحشت زده آن جا را ترک کردند بقیه هم که در اقلیت قرار گرفته بودند، درهم ریخته باز گشتند. هرگز حقوق آنان کامل پرداخت نشد. این شرکت اینک در عسلویه برای شرکت مپنا کار می کند. وقتی یکی دو تا از کارگران برای کار به آن جا مراجعه کردند مدیر این شرکت اعلام کرد شما شکایت کرده اید و در لیست سیاه ما هستید . هرگز برای کار به این جا مراجعه نکنید.

شرکت صنایع نفت که دولتی است و به O1 معروف است
سه سال پیش پیمانکاری به نام رامشیر ۷ ماه حقوق کارگران را پرداخت نکرد. کارگران برای دریافت حقوقشان اعتصاب کردند. امسال (۱۳۹۰) در عسلویه وقتی کارگران برای کار به O1 مراجعه کردند اسامی آن ها را نشان دادند و گفتند شما به دلیل اعتصاب برای حقوق تان در لیست سیاه ما هستنید و دیگر برای کار مراجعه نکنید.
شرکت طرح و بازرسی
این شرکت در سال ۸۹- ۹۰ هنگامی که کارگران را تسویه حساب کرد، به بعضی از کارگران رضایت کار نمی داد، چون برای دریافت  ۶ الی ۷ ماه حقوق معوقه شان اعتصاب کرده بودند. وقتی کارگران به اداره ی کار شازند شکایت کردند رییس اداره اعلام نمود حق با شرکت پیمانکاری است و آنان را از اداره اخراج کرد.

عسلویه پتروشیمی آریا ساسول ( شرکت افریقایی)
پیمانکاری صیادی حقوق سه ماه ی ۸۰ کارگر را در سال های ۸۵ و ۸۶ پرداخت نکرد، ولی اداره ی کار با وجود این شکایت هیچ اقدامی برای کارگران انجام نداد. این شرکت هم اینک در عسلویه مشغول به کار است و کارگران محروم از حقوق چند ماهه خود هستند.

شرکت POF
این شرکت در بهمن ۹۰ سی نفر از کارگران خود را اخراج کرد. درحالی که این کارگران هر کدام ۴ ماه حقوق طلب دارند. به آن ها اطلاع داده شد که پول نداریم . بروید هر وقت پول داشتیم می دهیم. و کارفرما که وحشیانه و پرشتاب از کارگران کار کشیده بود سکوت می کند. این شرکت بعضی از کارکران را پس از ۴ ماه اخراج کرده بدون این که آن ها را  بیمه کند. این شرکت نیز مانند همه ی پیمانکاران حق بیمه حداقل حقوق را برای کارگران پرداخت می کند. در نتیجه چنانچه برای کارگر حادثه ای رخ دهد مبلغی معادل حتا یک چهارم حقوق برای خانواده اش تامین نمی شود.

ذوب آهن اصفهان  – شرکت مهندسی آگاهان کار
در مرداد سال ۹۰ دست یکی از کارگران این شرکت زیر تسمه نقاله قطع می شود. بیمه حاضر به پرداخت خسارت نمی شود چون شرکت حق بیمه را پرداخت نکرده است. از کارفرما که ذوب آهن اصفهان است شکایت می شود. معلوم می شود ذوب آهن مدت دو سال است حق بیمه کارگران خود را پرداخت نکرده است. مساله ا صلی این است که این خسارت را چه کسی باید پرداخت کند؟

پتروشیمی شهید رسولی منطقه ویژه ماهشهر
در تابستان ۸۶ جوشکاری به نام عباسی که برای شرکت نسیم شمال کار می کرد، هنگام شب کاری در شرایطی بدون نور کافی بدون جرثقیل دست خود را در حادثه ای از دست داد. هنگامی  که کارگران یک استراکچر سنگین را با نیروی دست جا به جا می کردند، در تاریکی شب، پایش در چاله ای افتاد و عباسی نتوانست خود را از زیر بار رها کند و دست او زیر استراکچر له شد. در فروردین ۸۷ اداره ی کار ماهشهر کارگر را که در شب و در نبود نور کافی کار کرده مقصر دانست و مقصر هم حق و حقوقی ندارد. چون کرایه جرثقیل برای پیمانکار نجومی است ولی جان کارگران بی ارزش است. آخر ما کارگران بردگان این ساختار نئولیبرالیستی امریکایی هستیم.

خوابگاه کارگران سازه پاد – پیمانکار دست دوم
خوابگاه ها به صورت ویلایی ۳ اتاقه و هر اتاق  ۳×۳ و در هر اتاق ۲ الی ۴ نفر زندگی می کنند.  هر واحد ۶ نفره یک تلویزیون و حمام دارد. اگر خراب شود کسی برای درست کردن آن اقدام نمی کند. گاه می شود تا یک ماه هم تعمیر نمی شوند. راه آب حمام گرفته است و یک ماه است که کسی آن را تعمیر نمی کند.
در خوابگاه کارگری در هر واحد ۳ خوابه  ده نفر  زندگی می کنند و یک حمام و دستشویی دارد.

غذای کارگری و کارمندی در این شرکت
ناشتایی : یک قالب کوچک حلوای ۵۰ گرمی و سه عدد نان برای هر نفر یا یک کره کوچک و یک مربای کوچک به علاوه ی ۳ عدد نان تافتون. هر دو هفته یک بار یک خامه ی ۳۰ گرمی بدون مربا به علاوه ی همان سه عدد نان.
ناهار: غذا در ظروف یک بار مصرف داده می شود و از سالن غذاخوری خبری نیست.
شام: سوسیس ، سالاد الویه که بیشتر سیب زمینی و کالباس است،  استانبولی که برنج و سیب زمینی و گاهی هم ساچمه پلو که همان عدس پلوست با گوشت چرخ کرده یا سویا است.
قند و چای را بسیار دیر به دیر می دهند. میوه هم به ندرت ماهی یک بار یک سیب یا پرتقال آن هم فقط یک عدد برای هر نفر.

در این پیمانکاری حقوق از سایر جاها پایین تر است. سه ماه است که کارگران حقوق نگرفته اند. بیمه کارگران را در حد حداقل حقوق رد می کنند. اگر کارگر هنگام کار بیمار شود او را به درمانگاه کنسرسیوم می فرستند و هزینه درمان را از حقوق  او کسر می کنند.
هیچ امکانات ورزشی یا خدمات دیگر وجود ندارد . فشار کار بر کارگران آنقدر زیاد است که عده ای از آنان در خوابگاه  به مواد مخدر روی می اورند. کارگران اکثرا خوزستانی ، چهارمحالی و شمالی هستند. تعداد معدودی هم عربند.

———————————————
منبع:
کانون مدافعان حقوق کارگر
http://kanoonmodafean1.blogspot.de