همزمانی این گونه حرکت های کارگری با گسترش جنبش ضدسرمایه داری در اروپا و آمریکا و سایر نقاط جهان نشان دهنده آنست که اوج گیری این جنبش، در ارتقاء روحیه کارگران و فعالان چپ و رادیکال و بخشهائی از دانشجویان بی تأثیر نبوده است.

متن فراخوان*۱ اعتراض به تغییر قانون کار و ضرورت تدوین یک قانون کار واقعا کارگری، مورد حمایت دهها هزار کارگر و بیش از سی مجموعه این مؤسسه عظیم صنعتی قرار گرفته است. در این بیانیه از مطالباتی هم چون حق تشکل، لغو قراردادهای موقتی و شرکت های پیمانکار، تعیین دستمزد بر اساس تورم واقعی،حذف اضافه کاری اجباری، کاهش ساعت کار و تعطیل دو روز در هفته، برچیدن کارهای زیان آور، حق اعتصاب، اعتراض و آزادی بیان، در نظرگرفتن خواست کارگران در تغییر قانون کار از طریق  نمایندگان واقعی آنها و فراهم کردن شرایط دموکراتیک برای گزینش نمایندگان واقعی و شماری از مطالبات دیگر مطرح شده است. در بیانیه تغییر یک جانبه قانون کار و بدون نظرخواهی و در پشت پرده توسط دولت و بسود سرمایه داران و کارفرمایان بشدت مورد انتقاد قرار گرفته است.

بی تردید باید مهمترین فراز این بیانیه را در عبارت چند بار تکرار شده و پر معنای “ما نمی خواهیم برده باشیم! ما حق زندگی انسانی داریم! ما میخواهیم یک زندگی شایسته داشته باشیم!” دانست که به جانمایه اصلی تمامی مطالبات و خواستهای آنها را تشکیل می دهد.

البته در این بیانیه مثل هر بیانیه دیگری از این دست که قرار است به امضای دسته جمعی برسد کم و کاستی ها و یا عدم دقت لازم در صورت بندی برخی مطالبات و عبارتها وجود دارد، اما اولا در کل از منظر منافع و مطالبات مشترک همه کارگران صرفنظر از این یا آن مجموعه و مؤسسه سخن می گوید. و ثانیا بدلیل آنکه دست بر روی مساله مشخص و بسیج کننده و بالقوه دارای پتانسیل فرارونده -تغییرقانون کار- می گذارد و ثالثا بدان خاطر که توسط یک مؤسسه عظیم صنعتی و انبوه دهها هزار نفری کارگر صورت  می گیرد دارای اهمیت است.

بهمین دلیل می تواند الهام بخش یک حرکت گسترده کارگری نه فقط درخود این مجموعه بلکه  در پیوستن به این حرکت  و یا تأسی به این نوع حرکات توسط سایرکارخانه ها ومؤسسات کارگری و اقشار دیگر طبقه و بسترساز ایجاد یک کنش سراسری توسط کارگران گردد. بخصوص با توجه به افزایش تورم و تشدید بحران اقتصادی و افزایش بیکاری و رسیدن  خط فقر به چهار برابرحداقل دستمزدها و گسترش سیاست سرکوب و استبدادی رژیم و بالأخره بحرانی تر شدن وضعیت عمومی رژیم و جامعه و منطقه و جدالهای درونی حاکمیت، و احتمال سرریز شدن یک سونامی مطالباتی-سیاسی، دارای اهمیت زیادی است.

شکل گیری یک جنبش مطالباتی ضروری ترین اقدام ممکن در توازن قوای موجود و برای غنای جنبش ضد استبدادی و پر کردن حلقه مفقوده آن، پاسخ مقتضی به بحران آفرینی های رژیم  و علیه میلیتاریزه کردن جامعه و قدرت از یکسو و هم چنین پاسخ درخوری به سیاست تحریم های اقتصادی قدرتهای بزرگ که عملا  معنائی جز گرسنگی دادن بیشتر به زحمتکشان از سوی دیگر نیست. نباید فراموش کنیم که مهمترین فاجعه و خطرمی تواند در صورت فعال مایشاء شدن  دو قدرت ارتجاع داخلی و بین المللی و تبدیل شدن جنبش به سنگ آسیاب میان آندو صورت گیرد. و در این میان تنها عامل جهت دهنده مثبت و رهائی بخش و قادر به به تغییر وضعیت فوق همانا برآمد جنبش مستقل کارگران و زحمتکشان و سایر لایه های مردمی حول مطالبات واقعی و اصیل خود برای نیل به  آزادی و برابری و رهائی است.

همزمانی این گونه حرکت های کارگری با گسترش جنبش ضدسرمایه داری در اروپا و آمریکا و سایر نقاط جهان نشان دهنده آنست که اوج گیری این جنبش، در ارتقاء روحیه کارگران و فعالان چپ و رادیکال و بخشهائی از دانشجویان بی تأثیر نبوده است.

البته هنوز از تغییر رادیکال فضا و جو جامعه و از فضای گفتمان نئولیبرالی و بیرون آمدن از خمودگی ناشی از انفعال اصلاح طلبان که دو سال گذشته سوار بر موج جنبش بودند و عروج گفتمان ضدسرمایه داری در میان انبوه جوانان و دانشجویان و سایر لایه های اجتماعی فاصله داریم. اما مهم حرکت در این راستا و الهام گرفتن از نوع اقدام و نحوه بسیج و مطالبات جنبش های ضدسرمایه داری در جهان است که جوانه های آن در کشور ما هم دیده می شود. چرا که در دنیای بهم پیوسته امروز در واقعیت امر دیوار چینی مطالبات مردم و کارگران ایران و اشکال مبارزاتی آنها را از سایر کشورهای جهان از هم جدا نمی کند.

در بستر تشدید بحران جهانی نظام سرمایه داری و بحران منطقه ای و با انباشت معضلات معیشتی و سیاسی در جامعه ما بی تردید اوضاع ایران هم آبستن تحولات و دگرگونیهای مهمی است. در این شرایط  برآمد و حضور فعال کارگران و فعالان چپ و رادیکال از اهمیت زیادی برای جهت گیری مثبت و رهائی بخش برخوردار است.

نیازی به گفتن نیست که نقش فعالین داخل و خارج، بویژه داخل برای انتشار فراخوان کارگران ایران خود رو و فراگیر کردن تجربه آن در میان سایر زحمتکشان از اهمیت زیادی برخوردار است. آیا گسترش این فراخوان به دیگر واحدها و بخش های کارگری و ایجاد یک جنبش بزرگ برای تغییر قانون کار بسود کارگران در افق کنونی قابل تصور است؟ به نظرمی رسد به شرط استفاده از شیوه ها و ساز و کارهای ابتکاری و عملی برای بسیج کارگران حول این خواست ملموس و واقعا موجود، دست یابی به این هدف ناممکن نباشد.

۲۰۱۱-۱۱-۳۰ ۰۹-۰۹-۱۳۹۰
http://www.taghi-roozbeh.blogspot.com/

*1-  http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=42035

*2- http://www.rahekaregar.com/maghalat/2011/11/29/valsterit.pdf