پیر می‌شویم / هر بار یکی از ما کم. / کم کم فراموش می‌کنیم که هستیم

١٩بهمن

 شعر نمی‌شود نگاهی
که بنشینی و باز
باد بیاید
            ورق‌ها را ببرد
                             هرجا که شعر از حادثه جا می‌ماند

 پیر می‌شویم
هر بار یکی از ما کم.
کم کم فراموش می‌کنیم که هستیم

 وقتی شمارش میله‌ها تمام می‌شود
                               سکوت، سرنوشت محتوم پرنده
                               سکوت، فریاد قفس است.

 و در نگاه پرنده، باد
                       آن‌گاه
                              توفنده
                                     اما
                                        بی‌صدا

 و امروز ١٩ بهمن‌ماه
                           نگاه
و از خاطره شعری که نمی‌توان
ردی سرخ تنها
و تماشای عبور حادثه

 احمد زاهدی لنگرودی
ahmadzahedi@gmail.com