نسرین ستوده وکیل دادگستری، ضمن تشریح موقعیت تعدادی از موکلین خود، از وضعیت جواد توسلیان، همسر شیرین عبادی، اظهار نگرانی می کند. دردنامۀ نسرین ستوده، ابراز یک نگرانی است که می تواند متوجه بخش زیادی از خانواده زندانیان سیاسی و کشته شدگان حوادث اخیر ایران باشد.

رادیو فرانسه، لیدا پرچمی:
خانم نسرین ستوده، وکیل دادگستری و مسئول پرونده تعدادی از زندانیان سیاسی ، طی نامه ای با توضیح کلی وضعیت موکلانش، از وضعیت روحی جواد توسلیان، اظهار نگرانی کرده است.

جواد توسلیان، به خاطر فعالیت های حقوق بشری و اجتماعی همسرش، شیرین عبادی مدتهاست که توسط مقامات امنیتی ایران تحت فشار قراردارد. وی در تاریخ بیستم خرداد ماه در یک برنامه خبری تلویزیونی، سخنانی علیه شیرین عبادی مطرح کرد.

خواهر خانم عبادی، نوشین عبادی نیز در دیماه گذشته بازداشت شد و پس از دوهفته آزادشد.

اذیت و آزارخانواده زندانیان سیاسی پس از حوادث انتخابات ریاست جمهوری ایران، بعنوان شیوه ای برای تسلیم زندانی به اعتراف های تلویزیونی به کار گرفته شد و به نظر می رسد که این روش هنوز کنار گذاشته نشده و به کار برده می شود.

درعین حال، فعالین حقوق بشر و دموکراسی در ایران خبر دادند که مأمورین حراست به منزل مادر یک فعال سندیکائی رفتند و او را مورد توهین و آزار قراردادند.

در گزارش فعالین حقوق بشر و دموکراسی در ایران، آمده است که : “روز شنبه ۲۹ خرداد ماه حوالی ساعت ۱۶:۰۰ مامورین وزارت اطلاعات تحت عنوان حراست شرکت اتوبوس رانی تهران و حومهبه منزل مادر سعید ترابیان مسئول روابط عمومی شرکت اتوبوس رانی تهران و حومه یورش بردند و این مادر سالخورده و بیمار را مورد اذیت و آزار و توهین قرار دادند.
این مسئله باعث شد که همسایه های این مادر نسبت به رفتارها و اعمال مامورین وزارت اطلاعات که تحت عنوان حراست شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه عمل می کنند اعتراض کنند. اعتراضات همسایه ها به حدی شدید بود که مامورین حراست وحشت زده منزل را ترک و فرار کردند.

هادی قائمی، فعال حقوق بشر در آمریکا و سخنگوی کمپین بین المللی برای حقوق بشر در ایران، با اشاره به شواهد موجود می گوید که این گونه فشار ها وسیعتر و خطرناک تر شده است. اکنون خانواده ها و افراد غیر سیاسی، فقط به خاطر اعمال فشار بر زندانی آزار می شوند. وی می افزاید، می خواهند با فشار بر خانواده ها، فعالان سیاسی را تحت تأثیر قرار دهند و به مقاصد خود برسند و این امر حتی تا حد خانواده کشته شدگان نیز گسترش یافته است که به شدت تحت فشارند تا حرف نزنند.