|
|
کارگران
کودکان
زنان هنر
و ادبیات
لطیفه
تصاویر
کامپیوتر
سایت های دیگر
اخبار روز از پیک ایران
اخبار سایت بی
طرف
اخبار رادیو فردا
خارجی
آرشیو
صفحه نخست
______________________________________________________________
میلیون ها کودک کار در آسیا
آخرين وضعيت كودكان
كارگر در آسيا؛
122 ميليون كودك كار
62 ميليون كودك كارگر مجبور به
انجام كار خطرناك هستند
اگرچه
براساس تازه‌ترين گزارشهاي رسمي، در آسيا و حوزه اقيانوسيه جمعيت كودكان و نيز شمار
كودكان كارگر و فعال اقتصادي كاهش يافته است، اما اين كاهش اندك است. بنا بر
آمارهاي سازمان بين‌المللي كار (ILO)،
بيشترين تعداد كودكان كارگر در گروه سني 5 تا 14 سال، در اين منطقه به سر مي‌برند.
به عبارت ديگر، نزديك به 122 ميليون كودك كارگر در اين منطقه جهان هستند كه 62
ميليون نفر از اين كودكان مجبور به انجام مشاغلي هستند كه خطرناك محسوب مي‌شود.
به گزارش خبرگزاری ایسنا ، بخش خبر
ILO
گزارشي را از جاكارتا، پايتخت اندونزي، در اين زمينه تهيه كرده است.
تائو، دختر بچه‌اي اندونزيايي است كه در سن 11 سالگي، كار را به عنوان خدمتكار خانه
آغاز كرد. او پس از مرگ پدرش، با مادر خود به جاكارتا رفت تا در خانه‌اي به عنوان
خدمتكار استخدام شود. ديري نپاييد كه در خانه‌اي در حومه پايتخت مشغول كار شد.
ابتدا كارفرما رفتار مناسبي با تائو داشت، اما به تدريج خشن و خشن‌تر شد. اين دخترك پيوسته در معرض آزار و تهديد و توهين و دشنام بود. او تا يك سال و نيم پس از شروع كار، يعني تا زماني كه مركز حمايت از كودكان خدمتكار خانه از حضورش در آن محل مطلع نشده بود، دستمزدي نمي گرفت. اين مركز را بنياد رفاه كودكان اندونزي (YKAI) اداره مي كند.
YKAI براي جلوگيري و الغاي كار كودكان خدمتكار با برنامه جهاني ILO درمورد ريشه كني كار كودكان با ايپك IPEC، همكاري مي كند. اين مركز براي چنين كودكاني، امكان تحصيل و آموزش غيررسمي و آموزش حرفه‌اي را فراهم مي كند. مددكاران اجتماعي وابسته به اين مركز نيز به طور منظم به خانه‌هاي جوامع بومي سر مي‌زنند تا كودكان خدمتكار را شناسايي كنند. آنها با كارفرمايان كودكان كارگر (معمولاً خانه به خانه)، مذاكره مي‌كنند تا به اين كودكان فرصتي را دهند كه بتوانند در دوره‌هاي تحصيلي و آموزشي مركز شركت كنند.
هدف مددكاران اجتماعي، نجات كودكان از انجام دادن خدمات خانگي است. اين روند نياز به مذاكره با كارفرمايان و والدين كودكان كارگر دارد. ارائه كمكهاي آموزشي YKAI والدين را ترغيب مي‌كند كه كودكان خود را به مدرسه بفرستند، گرچه اين اقدام همواره موفق نبوده است.
تائو، يكي از كودكاني است كه از اين برنامه استفاده كرده و سود برده است. او دو سال پيش دست از كار كشيد و هم اكنون در دبيرستان مشغول تحصيل است. گرچه در كنار خواهر كوچكتر خود در شرايط سخت مالي زندگي مي كند، اما مشتاق به ادامه تحصيل است.
تائو مي‌گويد: من ترجيح مي دهم با خواهرم و در تنهايي زندگي كنم، تا اينكه در جاكارتا نزد كارفرمايم كار و زندگي كنم.
بنا بر بررسي اقتصادي - اجتماعي ملي 2003، بيش از 5/1 ميليون كودك اندونزيايي در سنين 10 تا 14 سالگي مجبور به كار هستند و نمي‌توانند تحصيل كنند. 6/1 ميليون كودك ديگر نيز در اين كشور از حضور در مدرسه محروم هستند كه به علت نياز به حضور آنها در خانه و كمك به كارهاي خانه و ساير كارهاست.
الن بولتن، مدير دفتر ILO در جاكارتا مي گويد: شمار بسيار زيادي از كودكان كارگر در مناطق روستايي متمركز شده‌اند، در اين نقاط كودكان در مزارع و بخش كشاورزي كار مي‌كنند. تعداد زيادي از كودكان نيز در صنايع خانگي، شيلات يا به صورت خدمتكار خانه مشغول كار هستند.
چه بايد كرد؟
برنامه اقدام ملي اندونزي براي ريشه كني بدترين اشكال كار كودكان، پنج اولويت را براي اقدام در اين زمينه مشخص كرده كه شامل قاچاق كودكان، كودكان مجبور به توليد يا قاچاق موادمخدر و كودكان شاغل در بخش هاي شيلات، توليد كفش و استخراج معدن است.
اندونزي از سپتامبر 2003، نخستين برنامه زمان بندي شده خود را به عنوان بخشي از طرح اقدام شروع كرد كه در سال 2004 به طور عملي به مرحله اجرا درآمده است و به منظور اطلاع رساني و افزايش آگاهي عموم نسبت به اين مساله و نيز اجراي برنامه ها به منظور مبارزه با كار كودكان، با حيطه گسترده اي از گروه هاي ذي ربط همكاري كرده است.
بنا بر اين گزارش به نقل از آتيه، بين فقر و كار كودكان رابطه نزديكي وجود دارد. شايد بهترين چشم انداز جهت اقدام براي ريشه كني فقر، استفاده واقعي از تجربه ها طي چهاردهه گذشته در شرق و جنوب شرقي آسياست. توسعه و رشد در اين زير منطقه باعث شده كه كشورهايي چون مالزي از دهه 1960 از نظر اقتصادي واقعاً رشد كنند و امروزه ديگر از فقر مطلق يا درآمد روزانه يك دلار در اين كشور هيچ اثري نيست و دولت مالزي توانسته است هدف آموزش همگاني را محقق كند.
گي تيجس، مدير برنامه ايپك در اين زمينه اظهار مي كند: تجربه ها در مالزي، جمهوري كره، تايلند و چين نشان مي دهد كه تعهد سياسي براي كاهش فقر و توسعه امكانات آموزشي و تحصيلي، نقش بسيار مهمي را در الغاي كار كودكان ايفا مي كند.
تايلند يكي از نخستين كشورهايي است كه در سال 1992 به ايپك پيوست، ايپك در سال 1994 به دولت اين كشور كمك كرد كه كميته راهنماي ملي را تاسيس كند تا نسبت به مشكل كار كودكان تحت لواي آنچه كه هم اكنون وزارت كار و رفاه اجتماعي است، واكنش نشان دهد. به علاوه ايپك بين بيش از 170 نمايندگي ارتباط ايجاد كرد، گرچه كمتر از 50 نمايندگي را به طور مستقيم حمايت مي كرد.
تيجس توضيح مي دهد: عامل مهم و مؤثر در كاهش مداوم كار كودكان در تايلند، تعهد جدي بود كه در سال 1992 نخستين نخست وزير تايلند كه پس از سال ها حكومت نظامي، به طور دموكراتيك انتخاب شده بود، براي پايان دادن به معضل كار كودكان و استثمار جنسي به عهده گرفت و ادا كرد.
او در خاتمه مي گويد: كشورهاي مشهور به ببر آسيا همچنين رابطه بين ريشه كني فقر و ريشه كني كار كودكان را ثابت كردند. طي 25 سال گذشته، چين در مقايسه با ساير كشورها توانسته است، شمار بيشتري از مردم را از فقر نجات دهد و شمار بيشتري از كودكان را به مدرسه بفرستد. مدارك مهمي وجود دارد كه نشان مي دهد اين روند، تاثير بسيار زيادي را بر كاهش كار كودكان در چين گذاشته است.