کودکی که در پوستر می‌بینید، شبیه به کودکان کار نیست، شبیه به کودکان حاشیه‌نشین نیست، او قطعا در کوره‌های آجرپزی کار نمی‌کند. تمام نهادهای سرکوب تلاش می‌کنند که تصاویر آزاردهنده را حذف کنند. برای آن‌ها مهم نیست که چه اتفاقی می‌افتد فقط کافی‌ست همه چی زیبا باشد‌؛ زیبایی‌ای که با خشونت و سرکوب به‌ دست آمده است: کودکان کار را از خیابان‌ها جمع می‌کنند و فرودست را به حاشیه‌ها می‌برند تا خیابان‌ها قشنگ‌تر شود. ….

——————————————————–

«سلبریتی‌ها دوست ندارند که تصاویر فقر و رنج آزارشان دهد»

کودکی که در پوستر می‌بینید، شبیه به کودکان کار نیست، شبیه به کودکان حاشیه‌نشین نیست، او قطعا در کوره‌های آجرپزی کار نمی‌کند. تمام نهادهای سرکوب تلاش می‌کنند که تصاویر آزاردهنده را حذف کنند. برای آن‌ها مهم نیست که چه اتفاقی می‌افتد فقط کافی‌ست همه چی زیبا باشد‌؛ زیبایی‌ای که با خشونت و سرکوب به‌ دست آمده است: کودکان کار را از خیابان‌ها جمع می‌کنند و فرودست را به حاشیه‌ها می‌برند تا خیابان‌ها قشنگ‌تر شود.

و چه جالب که این پوستر بازتولید تمام این سرکوب‌هاست. قطعا سلبریتی‌ها دوست ندارند که تصاویر فقر و رنج آزارشان دهد و بار دیگر سلبریتی/هنرمندان حافظ وضع موجود، رنج کودکان فقیر را بازیچه امیال خود قرار داده‌اند. یک عکاس که درکی از فقر و رنج کودکان ندارد و صرفا آنها را ابزاری برای برآورده کردن هوی و هوس خود می‌داند، و می‌خواهد از رنج دیگران سکوی شهرت برای خود بیافریند، با همکاری گالری‌دارانی که هنر را در بند کرده‌اند، پروژه‌ای تعریف کرده است که طی آن با مراجعه به یکی از کوره‌های آجرپزی اطراف تهران، تعدادی کودک را انتخاب و با ساختن آرزوی ساختگی پرنسس شدن برای آنها و بازتولید کلیشه‌های جنسیتی، این کودکان منتخب را در استودیو و به صورت بزک کرده رودروی دوربین خود قرار می‌دهد. تضاد زیست کودک و پرنسس رویاهای عکاس قرار است مصرف‌کنندگان هنر ارتجاعی را سیرآب کند و یک رنج زیبایی شناخته شده به آنها نشان دهد.

برای عکاس، گالری‌دار و حامیان این پروژه، کودکان فقیر حاشیه و آسیب‌هایی که از این پروژه می‌بینند اهمیتی ندارد. پروسه انتخاب کودکان که قطعا با حذف عده‌ای همراه بوده، آسیب‌های ناشی از نحوه مواجه و برخورد عکاس با این کودکان، مواجه کودکان با دنیای استودیو که تماما با زیست آنها در تضاد است، وعده‌هایی که به کودکان و خانواده‌هایشان داده شده و امید ویرانگری که به واسطه این وعده‌ها به وجود آمده است، فرودست‌تر کردن این خانواده‌ها و کودکان و از بین بردن عزت نفس آنها، وابسته کردن کودکان و خانواده‌هایشان به کسانی که اگر عامل فرودستی امروز آنها نباشند حداقل همدست آن هستند، تلاش برای آوردن کودکان به گالری برای نمایش آنها به مخاطبان و برخورد موزه‌ای با کودکان فقیر، تنها بخش کوچکی از آسیب‌های این پروژه است.

با تمام این اوصاف با حساسیت فعالین اجتماعی و فشار آنها، این نمایشگاه چند ساعت مانده به افتتاح حداقل به طور موقت کنسل شد. اما این تازه شروع ماجراست. متوقف کردن تلاش و بسنده کردن به کنسل شدن نمایشگاه، ادامه سیر منطقی همان عکاس، گالری‌دار و حامیانش است. جایی که مسئله فعالین اجتماعی نه خود کودکان و آسیب‌هایی که حین این پروژه دیده و می‌بینند بلکه صرفا توقف نمایش کودکان است. باید نهادهای مردم‌نهاد مربوطه با فشار به عکاس و تمام دست‌اندرکاران این پروژه، کودکان و خانواده‌های آنها را بیابند و در جهت رفع آسیب‌هایی که حین این پروژه به آنها وارد شده اقدام نمایند. تمام وعده‌های این گروه دست‌اندرکار، با جرح و تعدیلی که توسط فعالین حقوق کودک برای جلوگیری از آسیب بیشتر اعمال می‌شود، اجرا گردد و از اجرای پروژه های این‌چنینی تماما جلوگیری شود. تمام مسئولیت این کار با همه دست‌اندرکاران این نمایشگاه ارتجاعی است.

انجمن یاری از کودکان در معرض خطر

—————————————————