#سرخط: «فقط کف خیابون، به‌دست میاد حق‌مون»
با نزدیک شدن به روزهای پایانی سال و اعلام هزینه‌های ۹ میلیون و ۲۰۰ هزار تومانی سبد معیشت خانوار کارگری در ماه، صحبت از هم‌سان‌سازی حقوق نه یک مطالبه جهت بالابردن کیفیت زندگی که تنها شرط بقای بازنشستگان خواهد بود. وضعیتی که با اپیدمی کرونا و خصوصی‌سازی بهداشت و درمان، حق اولیه‌ی درمان بازنشستگان را نیز با فقر و محرومیت ریشه‌ای روبه‌رو ساخته است. ….
————————————————————-
#سرخط: «فقط کف خیابون، به‌دست میاد حق‌مون»
طی سه ماه گذشته، اعتراضات سراسری بازنشستگان با شدتی حداکثری، مقابل مجلس تهران و سازمان تامین‌اجتماعی شهرهای مختلف برقرار است. در کنار مطالبه‌ی ضرورت «هم‌سان‌سازی حقوق»، شاید «معیشت» عنوان کلی این تجمعات سراسری، متحد و مستمر باشد.
تعیین حداقل دستمزد کارگران و مستمری بازنشستگان، همیشه در روزهای پایانی اسفند صورت می‌پذیرد. اما نتیجه‌ی تورم‌های نقطه‌ای و ماهیانه و اثرات منفی آن در محرومیت ساختاری مزدبگیران و بازنشستگان، زایشگر شکافی عمیق از میزان واریزی حقوق و خرج یومیه‌ی مستمری‌بگیرانی است که در دهه‌های ششم زندگی خود نیز از حق سرپناه، حق دسترسی به بهداشت و درمان رایگان و کارآمد و حق معیشتی حداقلی نیز محروم ماندند.
اشاره به ۵۰۰ برابر شدن نرخ مسکن از ابتدای سال ۹۷ تا بهمن سال جاری، در کنار افزایش چند ده برابری گوشت، برنج، نان، غلات و دیگر اقلام سبد معیشت خانوار کارگری، نشان از افزایش تحمیل فقر و نابرابری در سفره‌ی بازنشستگان دارد.
اما پاسخ حاکمیت در کنار وعده‌های «هم‌سان‌سازی حقوق» و فرمان «یورش ماموران انتظامی» جهت ضرب و شتم بازنشستگان تا به‌حال چه بوده است؟
تجمع سراسری بازنشستگان در اوایل بهمن سال جاری، به قهری‌ترین وجه ممکن در تبریز سرکوب شد. یورش ماموران انتظامی و ضرب و شتم بازنشستگان، حاکی از تنها گزینه‌ی روی میز دولت‌های متوالی علیه حق حیات و معیشت کارگران و مستمری‌بگیران بود: «سرکوب حداکثری».
اما اتحاد و ضرورت همبستگی جهت رسیدن به مطالبات، با یورش ماموران و یا تهدیدهای امنیتی ملغی نمی‌شود. تعلل دولت در افزایش حقوق بازنشستگان به «۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان» که از مجرای چانه‌زنی نمایندگان سازمان تامین اجتماعی بیرون آمده نیز، هرگز محقق نشده است. خط فقر ۱۱ میلیون تومانی حاضر در یک طرف نابرابری و رقم واریزی «۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان» در بالاترین حالت واریزی مستمری‌بگیران در طرف دیگر واقعیت موجود قرار دارد.
این‌ها در حالی‌است که علی‌اصغر بیات، رئیس کانون عالی بازنشستگان در آخرین اظهارنظرات خود پیرامون هم‌سان‌سازی حقوق گفته بود: «از روزهای ابتدایی تقدیم کلیات بودجه ۱۴۰۰ به مجلس شورای اسلامی پیگیری‌ها و مذاکرات فشرده و متعددی را با مسئولان انجام دادیم. به لطف خدا، اولین گام که تعیین سهم مشخص اعتبار سازمان تأمین اجتماعی برای اجرا و تداوم متناسب سازی حقوق بازنشستگان و مستمری بگیران بود، انجام شد و اعتبار تخصیص یافته در بند و تبصره ۲ لایحه بودجه ۱۴۰۰ از ۹۰ هزار میلیارد تومان به ۱۵۰ هزار میلیارد تومان افزایش یافت».
این سخنان و گزارشات متعدد درحالی به‌وقوع پیوسته است که طی این مدت، هیچ‌یک از بازنشستگان در شهرهای مختلف، مشمول این تخصیص بودجه‌ی اولیه نشدند. با ازسرگیری موج سوم اعتراضات بازنشستگان، بیات در گفتگو با خبرگزاری مهر گفت: «بنا بر مصوبه کمیسیون تلفیق مقرر شد تا ۹۰ هزار میلیارد تومان از مبلغ ۱۵۰ هزار میلیارد تومان که از محل واگذاری سهام، اموال و دارایی‌های دولت به سازمان تأمین اجتماعی پرداخت می‌شود، برای اجرای مرحله دوم متناسب سازی هزینه شود».
با دقت به جریان مستمر و واحد اعتراضات بازنشستگان، درمیابیم که شعار قرارگیری در کف خیابان و مطالبه‌گری بی‌واسطه‌ی آنان تا چه میزان ضروری و با چشم امید بستن بر وعده‌ها و ایستادگی علیه چپاول ساختاری سازمان تامین اجتماعی صورت می‌پذیرد. پس از سرکوب تجمع مستمری‌بگیران در تبریز، فراخوان تجمع سراسری بازنشستگان در روز یکشنبه ۲۶ بهمن‌ماه، مقابل سازمان تامین‌اجتماعی تمامی شهرها (و تهران، مقابل مجلس) از سوی بازنشستگان اعلام شده است.
با نزدیک شدن به روزهای پایانی سال و اعلام هزینه‌های ۹ میلیون و ۲۰۰ هزار تومانی سبد معیشت خانوار کارگری در ماه، صحبت از هم‌سان‌سازی حقوق نه یک مطالبه جهت بالابردن کیفیت زندگی که تنها شرط بقای بازنشستگان خواهد بود. وضعیتی که با اپیدمی کرونا و خصوصی‌سازی بهداشت و درمان، حق اولیه‌ی درمان بازنشستگان را نیز با فقر و محرومیت ریشه‌ای روبه‌رو ساخته است.
«متن از گروه نویسندگان #سرخط»
https://t.me/SarKhatism
——————————————————
متاسفانه بخش دیدگاه‌های این مطلب بسته است.