با افزایش آمار مبتلایان و تعداد فزاینده مرگ و میر ناشی از بیماری، آن شعار «کرونا را شکست می دهیم» نه تنها به تدریج فراموش شده، بلکه وجه جمعی خود را از دست داده و مقابله با همه گیری به مقاومت فردی در برابر بیماری تقلیل یافته است. چنانکه اکنون درباره کسی که از بیماری شدید نجات یافته گفته می شود «فلانی کرونا را شکست داد». ….

—————————————————

نبرد تن به تن با کرونا

سیمین کاظمی

«محمدرضا گلزار کرونا را شکست داد». این روزها جملات خبری مشابه این جمله در وصف وضعیت نجات یافتگان معروف از کرونا، تیتر خبرگزاری هاست. خبر بهبود  افراد از بیماری البته شادی آور و امیدوار کننده است. اما چنین تیترهایی از منظری دیگر نیز قابل توجه است.

اپیدمی بیماری کروناویروس که به طور رسمی اعلام شد، پشت بندش شعار «کرونا را شکست می دهیم» برای روحیه بخشیدن به کارکنان بهداشت و درمان و مردم مطرح شد و عمومیت یافت. توصیف وضعیت کرونا با ادبیات حماسی و نظامی باب شد و کرونا به عنوان دشمنی شناخته شد که باید به جنگ آن رفت و کارکنان درمانی مدافع سلامت خوانده شدند. اینکه چرا برنامه ریزی برای پیشگیری از بیماری که نیاز به تعقل و علم و تدبیر دارد، با ادبیات حماسی و نظامی توصیف می شود مجالی دیگر می طلبد و برخی هم به آن پرداخته اند؛ اما نکته قابل تامل این است که با همین ادبیات و گفتمان شبه نظامی هم می توان دریافت، شعار ها و معانی آنها متناسب با موقعیت ما در مواجهه با همه گیری تغییر کرده است.

اکنون با افزایش آمار مبتلایان و تعداد فزاینده مرگ و میر ناشی از بیماری، آن شعار «کرونا را شکست می دهیم» نه تنها به تدریج فراموش شده، بلکه وجه جمعی خود را از دست داده و مقابله با همه گیری به مقاومت فردی در برابر بیماری تقلیل یافته است. چنانکه اکنون درباره کسی که از بیماری شدید نجات یافته گفته می شود «فلانی کرونا را شکست داد».

شعار «کرونا را شکست می دهیم»، در ابتدا معطوف به اراده جمعی و همکاری همگانی برای پیشگیری از گسترش بیماری بود، اما این روزها که گسترش نگران کننده بیماری به جایی کشیده شده که بیمارستان ها جایی برای پذیرش بیماران ندارند، شکست از کرونا تقریبا مسجل شده و آن شعار از اعتبار افتاده است.

به نظر می رسد اکنون بعد از این شکست، کار به نبرد تن به تن با بیماری کشیده و مقاومت به سطح فردی و بدن های افراد رسیده است؛ چنانکه هر فرد مبتلا به بیماری کرونا بنا به مقاومت جسمی و فقدان عوامل خطر و میزان دسترسی به روش های تشخیصی و درمانی، ممکن است از کووید ۱۹ نجات یابد یا جانش را از دست بدهد.

این که مقابله با همه گیری کروناویروس به مقاومت فردی یا همان نبردتن به تن فرو کاسته شده، نشان دهنده نادرستی و شکست سیاست های کلان بهداشتی با این بیماری است که نه شفافیت لازم را داشت و نه منابع لازم تدارک دیده شد، نه اقدامی درخور برای کنترل همه گیری صورت گرفت، در عوض تمام بار پیشگیری از بیماری به خود افراد سپرده شد که اکنون نتیجه اش شیوع گسترده بیماری، کمبود امکانات درمانی، نیروی انسانی از نفس افتاده و افزایش تعداد فوت شدگان است.

————–
منبع: کانال جامعه شناسی پزشکی، فمینیسم و …..
https://t.me/drsiminkazemi

——————————————————