استمرار چنین شرایطی تداوم مرگ زود رَس و ختم زنده بودن و زندگی ماست. راهی جز ایستادگی و حق خواهی در تمامی عرصه ها نیست. ما اکثریت میلیونی جامعه، زنده ایم و زندگی می خواهیم! شرم و خشم اعتراضی مان برای مرگ “محمد” ها باید به عمل اجتماعی برای دست یابی به زندگی شایسته و بی دغدغه نان و رفاه اجتماعی و حق آزادی و حیات ارتقاء یابد. ….

—————————————————–

دنیای کوچک محمد موسوی زاده: یک گوشی برای تحصیل، خوردن رنگینک و آغوش مهر مادر!

باز هم نوجوانی بیگناه قربانی سیستم سود پرست، سوداگر و فاسد سرمایه داری و ناکارآمدی نظام آموزشی کالایی شده گردید. محمد، کودک ۱۱ ساله ساکن بندر دیر به دلیل عدم تِمَکُن مالی خانواده برای تهیه یک گوشی موبایل اقدام به خودکشی کرد. فقر و تنگدستی زندگی کوتاه محمد را پرپر نمود و خانواده اش را به سوگ نشاند.

مردم زحمتکش ساکن بندر دیر عمدتا از راه  جاشویی و صیادی و کار در لنج و قایق امرار معاش می کنند. مدت هاست که به دلیل گران شدن نرخ درهم و دلار و قطع رابطه تجاری با دبی و عدم رفت و آمد لنج ها به کشور امارات و نیز اختلافات میان ایران و کشورهای عربی برسر قدرت نمایی و عظمت طلبی و اقتدار در منطقه، راه امرار معاش مردم بنادر جنوب نیز بسته شده است. از طرف دیگر با گران شدن بنزین و کمیابی صید ماهی و میگو که تحت الشعاع سیاست غارتگرانه و حراج منابع دریایی به کشور چین است، فقر مضاعفی بر مردم آن منطقه تحمیل شده است. گستردگی فقر و بیکاری و گرانی بحدی است که بسیاری از مردم ساکن ِ بندر حتی امکان خرید ماهی که غذای اصلی آنهاست را هم ندارند. این موارد و علاوه بر آن شیوع ویروس کرونا و بیکاری گسترده در منطقه به دلیل تعطیلی بیشتر مراکز صنعتی در منطقه اقتصادی پارس جنوبی، که انعکاسی از سیاست های مناقشه برانگیز حاکم  است؛ عرصه بر مردم محروم را تنگ تر و مشکلات معیشتی و زیستی زحمتکشان بنادر را مصیبت بار ترگردانده است.

این مصائب موجب گردیده که فقر مطلق بر گستره کل کشور به ویژه مناطق دور افتاده و محروم حاکم گردد. به صورتی که خانواده ها در چنین شرایطی حتی از مهیا کردن ابتدائی ترین مایحتاج زندگی خود ناتوان باشند. وضعیت خانواده محمد موسوی دانش آموز ۱۱ ساله نمونه کوچکی از مظاهر بساط ظالمانه و نکبت بار کنونی است که تاوان عدم دسترسی به امکانات اموزشی رایگان و برابر و باکیفیت برای میلیون ها دانش آموز ، سرشکستگی و تباه شدن جان ها است! از سوی دیگر صدها معلم دلسوز و زحمتکش معترض به ناعادلانه بودن نظام آموزشی پولی شده و معیوب کنونی به جای ارائه کار آموزشی و همراهی با دانش آموزانشان، با سرکوبگری خشن پشت میله های زندان های جهنمی به حبس و احکام ناعادلانه و قرون وسطایی (شلاق) محکوم گردیده اند.

اما اقلیتی برخوردار از تمامی مواهب زندگی  بی دغدغه با کسب سودهای نجومی و ثروت اندوزی بر سر خوان یغمای بنا گشته بر خون و  زجر مداوم “محمد”ها، لم داده اند. بندر نشینان زحمتکشی که از تن سپردن به طوفان و دریا و امید به کسب درآمد بخور و نمیر، از عمق آب ها و صید باز داشته می شوند تا با شکم های گرسنه شاهد ” شکوه و عظمت” ناوها و قایق های توپ دار و موشک های با برد دور و نزدیک  و زیر دریایی ها و هزاران ادوات و تسلیحات جنگی با هزینه های نجومی و نمایش قدرت و توان نظامی در مانور های مکرر برای نشان دادن برتری ِ نظامی و اقتدار، که همگی آن به قیمت بلعیده شدن بودجه هایی که باید به امور آموزش، بهداشت و درمان و خدمات اجتماعی مردم، اختصاص داشته باشد انجام میشود.

آری درد و رنج کودک ۱۱ ساله، محمد موسوی و مرگ دلخراشش نتیجه سیستم فاسد و غارتگری است که میلیون ها زحمتکش را از معیشت و زیست شایسته ساقط نموده و کوچکترین ارزشی برای زندگی و جان مردم قائل نمی باشد. سرهایی که در شرایط سرکوبگری سرمایه داری بر دار نرفته اند، از درد فقر و فلاکت تحمیلی خود را به دار می کشند! این سربِداران، پدران زحمتکش شرمنده از بیکاری و بی حقوقی، مادران تحت انواع ستم و خشونت و فرزندان مستاصل و سرخورده از نداری خانواده ها هستند!

“محمد” به رغم پایین بودن سن و سالش اما با بصیرت و ژرف اندیشی که ناشی از تجربه زندگی کوتاه خود بود، فقر را با پوست و گوشت خود لمس کرده بود. او برای القای امید به زندگی  به مادری که دوستش داشت و تسلای خاطر رنج دیده مادرش با مهربانی کودکانه گفت:” نگران نباش خودم بزرگ می شوم و کار می کنم تا شما راحت شوید.” لیکن واقعیت زندگی چیز دیگری در زهنش پرورش می داد.

استمرار چنین شرایطی تداوم مرگ زود رَس و ختم زنده بودن و زندگی ماست. راهی جز ایستادگی و حق خواهی در تمامی عرصه ها نیست. ما اکثریت میلیونی جامعه، زنده ایم و زندگی می خواهیم! شرم و خشم اعتراضی مان برای مرگ “محمد” ها باید به عمل اجتماعی برای دست یابی به زندگی شایسته و بی دغدغه نان و رفاه اجتماعی و حق آزادی و حیات ارتقاء یابد. آمال و آرزوهای محمد ۱۱ ساله، جز با برچیدن فقر و فساد و توقف چرخه مرگ آفرین سیستم سرمایه داری حاکم، تامین نخواهد شد.

گروه اتحاد بازنشستگان
مهر ماه ۹۹

https://t.me/GEtehadbazneshastegan

———————————————————–