حکومت کوچکترین پایگاه مقاومت را، حتی اگر زندان باشد برنمی‌تابد. در این میان کسانی که حبس‌های بسیار طولانی‌مدت متحمل شده‌اند یا در پیش دارند همچون مریم اکبری منفرد، فاطمه مثنی ، زهرا زهتابچی، ارس امیری، الهام برمکی، آتنا دایمی و … بیشترین آسیب را متحمل می‌شوند چون حتما بخش زیادی از وسایل، کتاب‌ها و دست‌نوشته‌هایشان را در این انتقال‌های سهمگین از دست خواهند داد. ….

—————————————————

هشدار! خطر تعطیلی بند سیاسی زنان اوین

#سرخط:
بند سیاسی زنان اوین، در کنار بند سیاسی مردان گوهردشت تنها بندهای سیاسی زندان در ایران بوده‌اند. سالها تلاش و مقاومت زنان زندانی در این بند موجب شده بود حق آشپزی که برای زندانیان بسیار حیاتی است را به دست آورند. همچنین با مقاومت‌ها و به جان خریدن هزینه‌های بسیار (ازجمله قطع شدن جیره یا حق تماس و …) زنان زندانی در این بند توانسته بودند حق انتخاب وکیل بند از جانب خود  زندانیان را حفظ کنند.

۱. مدت‌هاست شایعه‌ی تعطیلی بند زنان اوین در دهان‌ها می‌پیچد.
۲. سال گذشته چندصد زندانی از یکی از بندهای مردان اوین به زندان تهران بزرگ فرستاده شدند.
۳. چندماه است که تابلوی نام زندان اوین تغییر کرده و روی آن نوشته شده: بازداشتگاه اوین
۴. در بازداشت‌های سال گذشته‌ی قیام آبان، حکومت از طرفی نیاز به تجمیع بازداشت‌شدگان برای رسیدگی داشت و از طرفی دیگر زندان اوین فضای کافی برای جادادن آن تعداد بازداشت‌شده را نداشت؛ این کمبود جا تا حدی بود که ساختمان معروف به مدرسه‌ی اوین را بدل به بازداشتگاه برای نگهداری و بازجویی بازداشت‌شدگان کردند.

با این مقدمات باید انتقال‌های اخیر زنان زندانی در بند زنان اوین را باید خوانش کرد: طی یک هفته الهام برمکی از بند زنان اوین به زندان قرچک منتقل شد. سپس نسرین ستوده را به زندان قرچک بردند. یاسمن آریانی و مادرش منیره عربشاهی را به زندان کچویی کرج فرستادند. سپس سمانه نوروزمرادی به زندان رودسر منتقل شد.

این انتقال‌ها در حالی صورت می‌گیرد که به تازگی بند معروف به بند مشاوره زندان قرچک را خالی کرده‌اند و ۱۶ زندانی سیاسی زنی که از پیش در بندهای مختلف زندان قرچک بوده‌اند را تماما به این بند منتقل کرده‌اند.
به‌نظر می‌رسد برنامه این است: تعطیلی بند سیاسی زنان اوین تا زندان اوین هرچه بیشتر به یک بازداشتگاه ناب نزدیک شود و یکی از پایگاه های مقاومت زندانیان سیاسی که تاریخی از تجربه مبارزه و حق‌خواهی درون زندان را در خود داشت (مانند بند ۳۵۰ سابق اوین) منحل گردد.  به نام نامی «موطن» زندانی‌ها را در شهرهای مختلف پراکنده میکنند تا امکان کنشگری جمعی‌شان کاهش یابد. در این مسیر، دستگاه امنیتی برای خودش موطن زندانی را تعیین می‌کند؛ چنانکه نرگس محمدی را که سالها محل زندگی اش تهران بود به زنجان تبعید کردند و گفتند انتقال زندانی به محل موطن بوده است.

حکومت کوچکترین پایگاه مقاومت را، حتی اگر زندان باشد برنمی‌تابد. در این میان کسانی که حبس‌های بسیار طولانی‌مدت متحمل شده‌اند یا در پیش دارند همچون مریم اکبری منفرد، فاطمه مثنی ، زهرا زهتابچی، ارس امیری، الهام برمکی، آتنا دایمی و … بیشترین آسیب را متحمل می‌شوند چون حتما بخش زیادی از وسایل، کتاب‌ها و دست‌نوشته‌هایشان را در این انتقال‌های سهمگین از دست خواهند داد.

—————————————————-