سر کردن و زندگی در آنچه «سکونتگاه غیررسمی» می‌نامند، ساخت دوگانگی زاغه/بافت‌شهری‌ای است که دامنه‌ی آن نه فقط در حواشی شهرهای بزرگ که داخل روستاها نیز‌ وارد شده است. ….

—————————————————

کاشمر ۱۲ هزار حاشینه‌نشین دارد

محمد خباززاده عضو شورای شهر کاشمر طی گفتگو‌ با‌ خبرگزاری ایسنا اعلام کرده است: «۱۲ هزار نفر از جمعیت کاشمر در سکونتگاه‌های غیررسمی و مناطق حاشیه‌ای  زندگی می‌کنند. با توجه به اینکه قیمت زمین در داخل بافت‌های مسکونی نیز افزایش بسیاری داشته است، در روستاها هم حاشیه‌نشینی وجود دارد». او در ادامه گفت: «اگر چه مدیریت شهری هزینه‌ خدماتی را که می‌خواهد به شهروندان ارائه دهد، باید در قالب عوارض مختلف از خود شهروندان بگیرد اما کسانی که در حاشیه شهر مستقر می‌شوند، نه تنها هیچ‌کدام از این عوارض‌ قانونی را پرداخت نمی‌کنند بلکه با ساخت خانه‌های غیرمقاوم و بدون رعایت اصول شهرسازی هزینه‌هایی را هم بر شهرداری تحمیل می‌کنند».

صحبت‌های غیرمسئولانه و چپاول‌گرایانه‌ی متکی بر خزانه‌ی عوارض شهری این عضو شورای شهر در حالی صورت پذیرفته است که تنها در شهر کاشمر، مناطق حسین‌آباد، نسیم جنوبی، احمد آباد، حاشیه‌ی مسیل شرقی، گوهر، گلشن، نرگس جنوبی، نرگس شمالی و ضلع جنوب زیارتگاه مدرس در زمره‌ی مناطق صد در صد حاشیه‌نشین قرار گرفتند. تنها در منطقه‌ی حسین‌آباد با ۴۱/۳ هکتار زمین، بزرگترین زاعه‌ی شهری کاشمر پدید آمده است.

اتکا بر دریافت عوارض شهری و مقصرانگاری جمعیتی که به‌مدد تورم پله‌ای افسارگسیخته، عدم تطابق هزینه‌های دریافتی با افزایش ساعتی اقلام و خدمات عمومی و بی‌سرپناهی تحمیلی، روز به روز حاشیه‌رانده‌تر می‌شوند، نشانگانی از مشی شیادانه‌ی اعضای شوراهای شهری و سیاست‌های متکی بر رانت و زاغه‌سازی‌های گسترده‌شان است.
تهیدستان شهری و روستایی که طی سالیان گذشته با اخراج و روند بیکارسازی‌های گسترده، بی‌ثبات‌کاری و کسب درآمدهای پایین به حواشی شهرهای بزرگ کشانده شدند، طی چهار سال گذشته با هجوم جمعیتی از طبقه‌ی کارگران نیز مواجه شدند که روند ضد و نقیض بازار کار، آنان را نیز بی‌چیزتر از قبل کرده است.
وارد شدن پله‌ای این جمعیت به حواشی شهری و روستایی در خوانش مسلط شورای شهر و دولت، نه اعلام نتیجه‌ی فروپاشی اقتصادی و خالی‌تر شدن سبد معیشت خانوار کارگری که به تولید نطق‌های طلبکارانه‌ علیه کسانی بدل شده است که پشت‌بام خوابی، کانکس نشینی، گور خوابی، دیوار خوابی، ستون خوابی و زندگی در حمام‌ها و یخچال‌ها را نیز تجربه می‌کنند.

حال که ویرانی‌های به‌بار آمده از قِبل برنامه‌های توسعه و خلع ید زحمت‌کشان، مزدبگیران و تهیدستان از حقوق ابتدایی خود، تنها بدل به آمار و تکمیل جامعه‌ی آماری سالیانه می‌شود، دیگر بیکاری‌های ناشی از شیوع کرونا، تولید بی‌پشتوانه‌ی نقدینگی در کشور و افزایش نرخ مسکن که روایتگر شکاف عمیق طبقاتی در دل جامعه شده است، فاقد اهمیت روایی از زبان هیئت دولت نیز شده است.

سر کردن و زندگی در آنچه «سکونتگاه غیررسمی» می‌نامند، ساخت دوگانگی زاغه/بافت‌شهری‌ای است که دامنه‌ی آن نه فقط در حواشی شهرهای بزرگ که داخل روستاها نیز‌ وارد شده است.
با شروع ویروس کرونا و انحصاری کردن انبار ماسک و الکل توسط سپاه پاسداران و سازمان نظام پزشکی کشور، توزیع چند ماسک و بطری‌های آبی‌رنگ محلول ضد عفونی در راستای خوانش لیبرالیزه‌ی مسلط و «صدقه‌پروری» حاکمیت، آن هم مقابل درب مساجد و به‌صورت محدود، عریضه‌ی خدمات بهداشتی دولت در محلات را جهت تولید برنامه‌های تلویزیونی پر کرد.
حال با وضعیتی که تهیه‌ی تخم‌مرغ نیز از توان معیشتی جمعیت بی‌ثبات‌کاران نیز حذف شده است، افزایش ۲۵ درصدی قیمت مترو و اتوبوس در کمین است و حواشی شهرها و روستاها به یگانه سرپناه‌هشان بدل شده است، تریبون‌های رسمی حاکمیت، کمامان عدم ماسک زدن مردم را دال بر شیوع کرونا و‌ خانه‌نشینی را یگانه راه خروج از بحران کرونا می‌نامند!

جمعیتی فاقد کار و مطرود شده که در فقدان مطلق سرپناه امن، حق آموزش کودکان، حق بهره‌مندی از درمان و تحمیل زندگی در یک شرایط اضطراری مستمر به حیات خود ادامه می‌دهند. هزاران نفر تهیدست و بیرون رانده از چرخه‌ی کار رسمی و گرانی‌های کمرشکن که به‌دلیل وجود و عدم پرداخت عوارضی از پیش تعیین شده و زندگی در زاغه‌ها مورد سرزنش نیز قرار خواهند گرفت.

«متن از گروه نویسندگان #سرخط»
https://t.me/SarKhatism

————————————————-