سرنوشت تمام کارگران ایران، سرنوشت کارگران هفت تپە است

جهانگیر محمود ویسی

کارگران هفت تپە کارکرد سرمایە‌داری و همە همراهان سرمایە را با پوست و گوشت و استخوان شناختند و دانستند، کل سیستم سرمایە‌داری ایرانی و جهانی یک هویت عمومی دارند، آنهم سرکوب، خسته‌ کردن و ایجاد ارزش اضافی و عدم پاسخ واقعی به ضرورت‌ها و نیازهای انسانی این طبقه است. کارگران ایران و نمونه‌های برجسته آن فولاد و هفت تپه، واحد… کلیت این سیستم را با انواع تاکتیک‌هایش در شکل و سیمای قدرت دولتی و بازار آزادش راتجربه کرده‌اند، در بسیاری از صنایع صنعتی متمرکز یا آزاد اگر چه توانستند اختلافات بسیاری را میان کارگران با  تفاوت دستمزدها و با پروژه سیستم نوین پیمان‌کاری‌ها و سفید امضاها، بیکارسازی‌های میلیونی دامن زنند و اضطراب و جدایی را میان کارگران افزایش دهند که هر بخشی احساس کند بخش مجزایی از کل طبقه است.

اما از آنجایی که سرمایه‌داری هرگز ثباتی ندارد و حامل بحران‌های پی درپی است، این بهشت امن دروغینشان نیز آشکار شده و تورم‌های عنان گسیخته و تنزل قدرت خرید کارگران و بی ارزش شدن پول جاری، بیکاری وحشتناک و تراژیک برای چندین نسل ثابت کرد که  نیاز برای ادامه زندگی با دستمزد بالاتر، نیاز به داشتن کار، مسکن، پوشاک و خوراک، صدها نیاز این قرن،  تحت هر شرایطی هم سرنوشتی کارگران را تداوم داده و ضرورت به اتحاد را جدی‌تر کرده و در پروسه آن نیز به ارتقای  سیاسیشان  نیز خواهد انجامید. در این شرایط است که تمامی کارگران در هرکجای این جهان هستند برای ارتقأ جنبش رادیکال خود اگر همراه همدیگر شوند، دست آورد خوبی ایجاد خواهد شد. اما اگر این اتحاد ایجاد نشود، موریانه‌های سرمایه‌دار جسد بی رمق شده طبقه کارگر را باشدت بیشتری خواهند جوید.

به مانند کارگران هفت تپه اگر چه تجربه و همدلی و پایداری و مقاومت بی نظیری را برای دوره‌های آتی و گسترش یابنده را ایجاد کرده‌اند و با اعتراض بر حقشان، سکوت خفقان آور را شکسته و کل طبقه کارگر و طبقه سرمایه رابه مصاف مبارزه کشانده‌اند، گرچه اکنون جنبه درونی آن در میان طبقه کارگر بر بیرونی آن وجه مشخصه‌ برجسته‌تری دارد اما نقص جدی را همراه خود داشت، آن هم پراکنده‌گی و عدم انسجام طبقاتی در آنجا و عدم حمایت جدی سایر بخش‌های بزرگ صنعتی است که فکر می‌کنند این پروژه‌ها به سراغ آنها نخواهد آمد. با وجود چنین اوضاعی  طبقه کارگر بی شک نباید به مبارزه یک بخش قانع باشد. تاریخ اثبات کرده مبارزات پراکنده تاثیر گذار هستند اما سرنوشت ساز نیستند.

——————————————-