با آگاهی و اطمینان از این‌که در زندان‌ها ابتدایی‌ترین موازین بهداشتی برای زندانیان غیر سیاسی نیز تامین نمی‌شود و اکثریت آنان از طبقات محروم می‌باشند، تاکید می‌کنیم که آنان نیز باید نزد خانواده‌های خود باز گردند، تا با شرایط بهداشتیِ قطعا بهتر از زندان‌های پر ازدحام، از حق حیات که ابتدایی‌ترین حق هر انسان است،  برخوردار باشند، بنابر این حتی یک دقیقه زندان هم می‌تواند جان زندانیان را در خطر بیشتری قرار دهد. ….

——————————————————–

حتی یک دقیقه‌ زندان هم زیاد است
چهل و اندی سال است که عده‌ای  بر سر خوان نعمت به یغما نشسته‌اند‌ و به غارت و چپاول‌ مال و جان مردم ایران مشغول‌اند، معیشت و رفاه و آزادی را از مردم سلب کرده‌ و هر صدای اعتراضی را به بدترین و شدیدترین  وجه خاموش می‌کنند.

حکومت معترضان را چه کارگر، روشنفکر، دانشجو، زن، معلم، بازنشسته، وکیل، نویسنده، شاعر و… که به درستی و به حق به حقوق پایمال شده‌ی خود و سایر طبقات و اقشار  اعتراض می‌کنند و می‌روند تا جنبش‌های نوینی را در تاریخ ایران به ثبت برسانند، با برچسب‌های بی‌اساس و مضحک امنیتی، به چنان احکام قساوت‌آمیز و شرم‌آوری محکوم می‌کنند که نه تنها مورد نفرت و اعتراض مردم ایران است، بلکه موج نفرت جهانیان را نیز برانگیخته است.  اعتراض به قوانین و ساختار فاسد قرون وسطایی حاکمیت، چه اعتراض کوچک باشد، چه بزرگ، با اعدام، حبس‌ و احکام دهشتناک، شلاق و تبعید و بیست‌سال، سی‌سال و سی‌وهشت سال زندان مواجه است. آن هم در شرایط همه‌گیری بیماری کووید ۱۹ که خطر ابتلا به بیماری  و بدتر از آن مرگ، جان زندانیان را تهدید می‌کند. صدور چنین احکامی ناشی از ترس و وحشت حکومت از جنبش‌ هر دم رو به گسترش  کارگران و زحمتکشان و دیگر اقشار جان به لب رسیده است، که با  این روش‌های قرون وسطایی و سبعانه قصد سرکوب آن‌ را دارد. اما نه تنها جنبش در هر کارخانه و شهر و روستا هر روز قوی‌تر از روز قبل گسترش می‌یابد بلکه مبارزات در درون زندان‌ها نیز با اعتصاب غذا و تحصن و اشکال دیگر ادامه دارد، و اکنون نیز مانند گذشته‌های دور و نزدیک، عده‌ای از زندانیان سیاسی به حق در اعتراض به حبس‌های غیرقانونی، شرایط بد بهداشتی، آزار خانواده‌های خود و  سایر  فشارها در اعتصاب غذا به سر‌ می‌برند. ما ضمن اعتراض به احکام غیرقانونی، قویأ حمایت خود را از  آنان اعلام می‌کنیم و بر آزادی فوری همه زندانیان سیاسی تاکید داریم.

همچنین با آگاهی و اطمینان از این‌که در زندان‌ها ابتدایی‌ترین موازین بهداشتی برای زندانیان غیر سیاسی نیز تامین نمی‌شود و اکثریت آنان از طبقات محروم می‌باشند، تاکید می‌کنیم که آنان نیز باید نزد خانواده‌های خود باز گردند، تا با شرایط بهداشتیِ قطعا بهتر از زندان‌های پر ازدحام، از حق حیات که ابتدایی‌ترین حق هر انسان است،  برخوردار باشند، بنابر این حتی یک دقیقه زندان هم می‌تواند جان زندانیان را در خطر بیشتری قرار دهد.

زنان آرزم (آورد رهایی زنان و مردان)
هشتم شهریور ١٣٩٩

————————————————