روزبه بوالهری: چند ویژگی دور تازه اعتصابهای کارگران نفت و پتروشیمی
کارگران پالایشگاههای آبادان، پارسیان و قشم همراه با کارگران شرکت پتروشیمی لامرد و کارگران دستکم دو فاز پارس جنوبی روز شنبه در اعتراض به پرداخت نشدن دستمزد و مزایای خود اعتصاب و تجمع کردند. ….
——————————————–
چند ویژگی دور تازه اعتصابهای کارگران نفت و پتروشیمی
روزبه بوالهری
کارگران پالایشگاههای آبادان، پارسیان و قشم همراه با کارگران شرکت پتروشیمی لامرد و کارگران دستکم دو فاز پارس جنوبی روز شنبه در اعتراض به پرداخت نشدن دستمزد و مزایای خود اعتصاب و تجمع کردند.
برای این اعتصابها، میتوان چند ویژگی خاص را برشمرد:
۱. این اعتصابها، نخستین اعتراض هماهنگ کارگران صنعت نفت و پتروشیمی در چند منطقه ایران در چند دهه اخیر به شمار میروند. در گذشته، اعتراضهای صنفی در این بخش مهم اقتصادی جمهوری اسلامی انجام شدهاند که البته پراکنده بودند و در نتیجه، نمیتوانستند تأثیرگذاری سراسری در بهبود کارگران این صنعت داشته باشند.
۲. بخش بسیار بزرگی از کارگران اعتصابی، قرارداد پیمانی دارند؛ کارگرانی که امنیت شغلی ندارند، دستمزدشان با تأخیرهای چند ماهه پرداخت میشود و در عین حال، همین دستمزدها فاصله زیادی با هزینه معیشت و خط فقر در ایران دارند. این اعتصابها کارگران بخش نفت و پتروشیمی را با دیگر کارگران پیمانی از جمله در شهرداریها، راهآهن و … پیوند میدهد.
۳. این اعتصابها حاصل سازماندهی کارگران فعال در زمینه حقوق صنفی است و تشکلهای کارگری مورد حمایت جمهوری اسلامی در آنها تأثیرگذاری ندارند.
۴. اعتراض صنفی کارگران در صنعت نفت نشاندهنده آن است که این بخش مهم اقتصادی حتی برای پرداخت دستمزد و مزایای کارگران خود با مشکلات جدی مواجه است و در پاسخگویی به مطالباتشان ناتوان است.
به نظر میرسد که میتوان این دور از اعتراضهای صنفی کارگران صنعت نفت و پتروشیمی ایران را دارای اهمیت ویژهای در جنبش کارگری دانست؛ مانند اعتصاب رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی تهران در دهه ۸۰ و اعتصابهای کارگران شرکت نیشکر هفتتپه در دهه های ۸۰ و ۹۰.
حال باید دید جمهوری اسلامی ایران چگونه با این اعتراض برخورد میکند؟
در این سالها و دههها، سیاست جمهوری اسلامی ایران در قبال کارگران معترض، سیاست چماق و هویج بوده است؛ از یکسو، برخورد شدید امنیتی و قضایی (از جمله تیراندازی به کارگران خاتون آباد یزد در نیمه نخست دهه ۸۰) و از سوی دیگر، دادن وعده و وعید به ارگران و تحقق بخشی از مطالبات آنها.
اما مروری بر اخبار و گزارشها نشان میدهد این سیاست به تدریج، کارایی خود را از دست داده است، زیرا به رغم برخوردهای شدید با کارگران، مانند اخراج نمایندگانشان، بازداشت و شکنجه و صدور احکام زندان و شلاق، اعتراض آنان ادامه دارد و حتی شمار آنها شدت گرفته است. به ویژه که سیاستهای اقتصادی جمهوری اسلامی که به افزایش نرخ تورم، گرانی بیرویه، دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر و کوچک و کوچکتر شدن سفرههای کارگران و دیگر مزدبگیران انجامیده، به تدریج این تصویر را که حکومتی خودی برای آنان به شمار میرود، از بین برده است.
——————-
منبع: رادیو مهرگان
———————————————————–
متاسفانه بخش دیدگاههای این مطلب بسته است.