یادمان باشد محمد حبیبی از طرف یک دولت مدعی اصلاح طلبی از کار اخراج شده است. همان دولتی که اصلاح طلبان برای پیروزی اش یک میلیون فرهنگی را به پای صندوق های رای کشاندند. اما مگر چند سال می توان فیلم بازی کرد و اصلاح طلبان را با چهره ای بزک شده مدافع حقوق بشر نشان داد؟ ….

—————————————————————

حبیبی همیشه معلم می ماند

مژگان باقری

محمد حبیبی را همه می شناسند. عضو هیئت مدیره کانون صنفی معلمان تهران که یک بار در اسفند ۹۶ و بار دیگر در اردیبهشت ۹۷ بازداشت شد و با حکم سنگین ۸ ساله به زندان رفت. او علیرغم بیماری جسمی و نیاز به درمان خارج از زندان، بیش از ۷۰۰ روز است که بدون حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می برد.

فارغ از اینکه حبیبی چه جرمی مرتکب شده و اینکه اساسا اتهاماتی که علیه او مطرح شده مستوجب چنین حکم سنگینی می شود یا نه، پرسشی که ذهن معلمان را درگیر خود کرده این است که چرا با او مثل یک مجرم خطرناک رفتار می شود؟ محمد حبیبی چه جرم وحشتناکی مرتکب شده که مشمول سر سوزنی رفتار انسانی و رافت اسلامی نمی شود؟ اگر هدف از این خشونت، ایجاد رعب و وحشت در دل دیگر معلمان و خاموش کردن چراغ فعالیت های صنفی است باید گفت این هدف تا کنون محقق نشده است چرا که فعالیت صنفی قائم به فرد نیست و همیشه افرادی هستند که در میان تمام موانع بی شمار، باز هم پرچم فعالیت صنفی را بالا نگه دارند.

اما نکته دردناک و غیر قابل درک در ماجرای محمد حبیبی، برخورد وزارت آموزش و پرورش با او بوده است. از همان بدو بازداشت حبیبی، زمزمه اخراج او مطرح شد و پس از دو سال پیگیری های بی وقفه ی خانواده و دوستان، بالاخره هیئت رسیدگی به تخلفات وزارتخانه، حکم اخراج این فعال صنفی را به دست همسرش داد تا ثابت کند نه تنها با جابجایی وزرا، هیچ تغییر اساسی در وزارتخانه روی نمی دهد بلکه دولت های اصولگرا و اصلاح طلب در سرکوب فعالین صنفی گوی سبقت را از یکدیگر ربوده اند. آنها در هر چه با هم اختلاف داشته باشند در پایمال کردن حقوق شهروندی افراد و ایجاد رعب و وحشت در دل معلمان و دیگر اقشار جامعه شباهت عجیبی به هم دارند.

یادمان باشد محمد حبیبی از طرف یک دولت مدعی اصلاح طلبی از کار اخراج شده است. همان دولتی که اصلاح طلبان برای پیروزی اش یک میلیون فرهنگی را به پای صندوق های رای کشاندند. اما مگر چند سال می توان فیلم بازی کرد و اصلاح طلبان را با چهره ای بزک شده مدافع حقوق بشر نشان داد؟ بالاخره دم خروس بیرون می زند و معلوم می شود آنها که با تئوری مزورانه ( فشار از پایین، چانه زنی از بالا) مردم و بخصوص فرهنگیان را به صحنه ی انتخابات آوردند همان تمامیت خواهان و انحصار طلبان مخالف آزادی بیان هستند که تنها تفاوتشان با اصولگرایان، مهارتشان در گرفتن ژست های روشنفکرانه و فریب افکار عمومی است. مهارتی که دیگر کارایی خود را از دست داده است.

محمد حبیبی قهرمان نیست. او یک معلم باسواد و یک فعال صنفی دلسوز است. اما راهی که قوای قضائیه و مجریه برای برخورد با او در پیش گرفته اند او را در چشم فرهنگیان تبدیل به یک قهرمان کرده است. معلمان از خود می پرسند که این همه دشمنی و برخورد خشن با یک معلم از کجا نشات می گیرد. چرا او نمی تواند مانند دیگر زندانیان به مرخصی بیاید؟ چرا وزارتخانه علی رغم اینکه می توانست به راحتی به او مرخصی بدون حقوق بدهد از این کار سر باز زد؟ احتمالا او از جنس دیگری است. احتمالا تفاوتی ریشه ای بین او و دیگران وجود دارد که هم قوه قضائیه و هم وزارت دولت تدبیر و امید به خوبی دریافته اند و طبق یک اتحاد نانوشته علیه او بسیج شده اند.

اصلاح طلبان حاضر در وزارتخانه از این موضوع وحشت دارند که مبادا بر اثر اتفاقی، حبیبی مورد عفو قرار گرفته و دوباره به آموزش و پرورش برگردد. آنها از نگاه عدالت طلبانه ی حبیبی به مقوله ی آموزش می ترسند. آنها از مخالفت سرسختانه ی حبیبی با تبدیل آموزش و پرورش به یک بنگاه تجاری دل خوشی ندارند. پس چه بهتر که شر یک مزاحم را از سر خود کم کنند. اما از این نکته غافلند که حبیبی یک شخص نیست، یک تفکر است و تفکر پشت میله های زندان نمی ماند بلکه در ذهن تک تک دانش آموزانی که معلمانی همچون حبیبی دارند به بار می نشیند.

اصلاح طلبانی که بیست سال قبل شعار ( زنده باد مخالف من ) سر می دادند اکنون با تمام توان به کوبیدن مخالفانشان مشغولند اما زهی خیال باطل که امثال حبیبی چون آهن آب دیده اند که هر چه محکم تر کوبیده شوند مقاوم تر می شوند.
حبیبی چه در آموزش و پرورش بماند و چه نماند نامش بر تارک فرهنگ کشور در کنار دیگر معلمان راستین این مرز و بوم ثبت خواهد شد و البته شرمساری و بدنامی این اخراج هم در کارنامه مدعیان اصلاح طلبی که نه تنها به امید مردم بلکه به واژه ها نیز خیانت کردند.

————–

https://t.me/edalatxah

———————————————————-