خود قرنطینه‌سازی و غمِ نان
آیا با دستور صادر کردن مبنی بر اینکه در خانه حبس شوید می‌توان شکم های گرسنه را سیر کرد؟ می‌توان بدهی‌های بانکی را پرداخت کرد؟ کارگران سال‌هاست که روبانِ سیاه به کمر سبزه‌ی سفره‌ی هفت‌سین بسته‌اند، حال وزیر بهداشت آمده برای‌شان نسخه می‌پیچد که “از خانه خارج نشوید و سین سلامتی را به سفره اضافه کنید”! ….
—————————————————–
خود قرنطینه‌سازی و غمِ نان
متن ارسالی به #سرخط
همان‌طور که انتظار می‌رفت مسئولان تمام تریبون‌های‌شان را به کار گرفته‌اند تا این تفکر را در جامعه نهادینه کنند که: این‌خود ِ “مردم”اند که رعایت نمی‌کنند . این “مردم” اند که مقصراند .
روی صحنه، رو به دوربین، فریاد می‌زنند که: “ملت در خانه بمانید”. اما آن‌طرف ماجرا، در پشت صحنه، به طور رسمی به تمام نهادها اعلام می‌دارند که حتی ساعات اداری را هم نباید کم کنند و بایستی عادی رفتار کرد.
در پسِ پشت این سیاست مزورانه چه هدفی پنهان است؟ جز این است که به زور بوقچی‌های‌شان می‌خواهند “مردم” را مقصر جلوه دهند؟
از هفته‌ها انکار و بی‌عملی چیزی نمی‌گویند. از احتکار ماسک و دست‌کش و مواد ضدعفونی‌کننده و دارو و … چیزی نمی‌گویند. حال خیز برداشته‌اند تا حافظه‌ی ما را دست‌کاری کنند. تاریخ را جعل کنند و بگویند: هیچ تقصیر ما مسئولان نیست و همه گناهِ شما مردم است.
هر وجدان بیداری اگر این روزها پی‌گیر اخبار کارگران باشد خواهد دانست کارگرانی که ماه‌هاست حقوق نگرفته‌اند در راستای تقاضای حقوق عقب‌افتاده، در راستای درخواست مرخصی به اخراج و بیکاری تهدید می‌شوند. حال از دولتی که از شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه گرفته تا شرکت سهامی جنگل شفارود در رضوانشهر گیلان را به خاک سیاه نشانده، سر سوزنی می‌توان انتظار داشت که درکی از وضعیت کارگران داشته باشد؟
تماشای پوزخندهای رئیس دولت، تماشای مصاحبه‌ی معاون علوم پزشکی دانشگاه تهران که با خونسردی تمام اعلام کرد: “مشکل ما مرگ مردم نیست و بالاخره این آدم های پیری که دارند می‌میرند اگر کرونا آنها را نکشد، دیر یا زود خودشان می‌میرند” و شنیدن اظهارات رئیس کارگروه آسیب های اجتماعی در مجلس، پیرامون اینکه کودکان کار مهم‌ترین منبع انتشار ویروس کرونا هستند، خود حاکی از وضعیت ترسناکی‌ست که ما مردم با آن روبرو هستیم.
این‌روزها که، بانک ها در ضد کارگری‌ترین وضعیت ممکن قرار دارند و امنیت شغلی برای کارگران به رویایی دور و گم و کم‌رنگ بدل گشته و اکثریتِ جامعه راه ارتزاق‌شان از طریق کار روزانه است و به عبارت دقیق‌تر کارگرانی روزمزدند چه‌طور می‌توان با در خانه ماندن از پسِ هزینه‌های زندگی برآمد؟
آیا با دستور صادر کردن مبنی بر اینکه در خانه حبس شوید می‌توان شکم های گرسنه را سیر کرد؟ می‌توان بدهی‌های بانکی را پرداخت کرد؟
کارگران سال‌هاست که روبانِ سیاه به کمر سبزه‌ی سفره‌ی هفت‌سین بسته‌اند، حال وزیر بهداشت آمده برای‌شان نسخه می‌پیچد که “از خانه خارج نشوید و سین سلامتی را به سفره اضافه کنید”!
اینان باید واژه‌ی سلامتی را برای ما از نو تعریف و تفسیر کنند تا بدانیم چه شکلی از سلامتی منظورشان است و چگونه می‌توان بدون آنکه از گرسنگی هلاک شد، بدون آنکه زیر بار قسط و بدهی له شد به سلامتی مد نظر این حضرات دست پیدا کرد. صریح و سریع بگویند برای در خانه ماندن، برای خرید نکردن و در ازایِ کار نکردنِ مردم چه برنامه‌های حمایتی‌ای را در نظر گرفته‌اند؟
پاسخ عملی دادن به همین یک سوال کافی‌ست تا کوچه‌های شهر از صدای پای عابرانِ خسته خالی شود.
اما ما می‌دانیم که پاسخی در کار نیست و جز هوچی‌گری و جابجاییِ جایگاه متهم و شاکی و فریاد کشیدن بر سر مردم که: “مردم” شما مقصرید، کاری انجام نخواهند داد.
————————————————
متاسفانه بخش دیدگاه‌های این مطلب بسته است.