جمهوری اسلامی در تیرماه سال ۱۳۶۰ در یورشی وحشیانه به کانون نویسندگان ایران ، تاراجگرانه دفتر کانون در خیابان مشتاق تهران را تخریب و اشغال کرد. این یورش و تهدیدها ودستگیری ها، و تشدید فضای ترور و وحشت سبب شدند تا اعضای کانون به ناچار به طورغیرعلنی به فعالیت های خود در جمع ها و محافل مختلف ادامه دهند. در همین سال از طرف کانون نویسندگان به غلامحسین ساعدی و منوچهر هزارخانی ماموریت داده شد تا در خارج از ایران کانون نویسندگان ایران” در تبعید” را تاسیس کنند. تابستان سال ۱۳۶۱ به همت ۱۴ تن از اعضای کانون نویسندگان که به دلیل فعالیت های سیاسی، فرهنگی و هنری مجبور به ترک ایران شده بودند، کانون نویسندگان ایران “در تبعید” با انتشار بیانیه ای در پاریس اعلام موجودیت کرد. ….

———————————————————–

بیانیه کانون نویسندگان ایران “در تبعید”

چهل و یک سال دگراندیش ستیزی و سانسور بیان و قلم

حدود دو ماه پس از انقلابِ ۵۷ درفروردین ماه سال ۱۳۵۸، کانون نویسندگان ایران درمجمع عمومی فوق العاده اش با توجه به مواد ۱۸ و ۱۹ اعلامیۀ جهانی حقوق بشر، و موادی از میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازمان ملل متحد، وبا استناد به بیانیه اول کانون مورخ اردیبهشت ماه ۱۳۴۷، دفاع از دو اصل اساسی ازاصول منشور کانون نویسندگان را مورد تاکید قرار داد:

۱- دفاع از آزادی اندیشه و عقیده برای همه افراد و گروه های عقیدتی و قومی بدون هیچ حصر و استثنا.

۲- دفاع از آزادی بیان و نشر و اشاعه افکار و عقاید و آثار فکری ( هنری، فرهنگی، فلسفی و…) با استفاده از کلیه وسایل ممکن.

ازآن تاریخ تا امروز کانون نویسندگان ایران، به عنوان یکی از تشکل های تاثیرگذارجنبش روشنفکری ایران، علیرغم ایجاد محدودیت ها و سرکوب های وحشیانه از سوی رژیم جمهوری اسلامی، با شجاعتی مدنی و عقلانی به فعالیت های خود ادامه داده است. طی این چهل و یک سال با وجود ضعف ها و لغزش های برخی از اعضاء کانون، نقش مخرب برخی جریان های ایدئولوژیک – سیاسی بر کانون، فراز و نشیب ها و گسست ها ی ناگزیردر فعالیت کانون، خللی درتلاش این نهاد دموکراتیک در راستای تحقق خواست های آزادیخواهانه اش پدید نیامده است. حکومت اسلامی نیز نتوانسته است با تهدید، توهین، تحقیر، فشارهای روانی، ترورشخصیت، ضرب وشتم، محرومیت ها و محدودیت های اجتماعی و فرهنگی، دستگیری، زندان، شکنجه، ترور و اعدام اعضای کانون تاثیری بازدارنده برعزم راسخ کانونیان داشته باشد. دراین چهل و یک سال جمهوری اسلامی با کارنامه ای سرشاراز فرهنگ ستیزی، قلم شکنی و سانسورگری درعرصه فرهنگ و ادب و هنر، جان ده ها نویسنده، شاعر و پژوهشگر آزاداندیش و آزادیخواه را نیز به یغما برده است. کانون نویسندگان ایران زخم خورده دگراندیش ستیزی و سانسورگریِ های جمهوری اسلامی، اندوهگینِ ترور و اعدام عزیزان اش اما زنده مانده و نشان داده که چراغ اش خاموش شدنی نیست. هم امروز اعضای کانون نویسندگان ایران، به عنوان اعضای یکی از فعال ترین تشکل های صنفی و دموکراتیک در ایران، در بیدادگاه ها و زندان های حکومت اسلامی شهادت می دهند که کانون نویسندگان و آرمان های آزاداندیشانه و آزادیخواهانه اش بی مرگ اند.

۲
جمهوری اسلامی در تیرماه سال ۱۳۶۰ در یورشی وحشیانه به کانون نویسندگان ایران ، تاراجگرانه دفتر کانون در خیابان مشتاق تهران را تخریب و اشغال کرد. این یورش و تهدیدها ودستگیری ها، و تشدید فضای ترور و وحشت سبب شدند تا اعضای کانون به ناچار به طورغیرعلنی به فعالیت های خود در جمع ها و محافل مختلف ادامه دهند. در همین سال از طرف کانون نویسندگان به غلامحسین ساعدی و منوچهر هزارخانی ماموریت داده شد تا در خارج از ایران کانون نویسندگان ایران” در تبعید” را تاسیس کنند. تابستان سال ۱۳۶۱ به همت ۱۴ تن از اعضای کانون نویسندگان که به دلیل فعالیت های سیاسی، فرهنگی و هنری مجبور به ترک ایران شده بودند، کانون نویسندگان ایران “در تبعید” با انتشار بیانیه ای در پاریس اعلام موجودیت کرد. در بیانیه اعلام موجودیت کانون نویسندگان ایران ” در تبعید”  آمده است:

” …وظیفه قاطع ماست که بیش از پیش رودرروی این چنین اختناق و استبدادی بایستیم  …حضور خود را درمیدان مبارزه پیگیر با تعهدی که نسبت به سرنوشت مردم ومیهنمان داریم در چارچوب منشورکانون نویسندگان در خارج اعلام می کنیم و…”

از آن تاریخ تا کنون کانون نویسندگان ایران “در تبعید” به عنوان نهادی دموکراتیک با آرمان” آزادی اندیشه و بیان برای همه افراد و گروه های عقیدتی  و قومی بدون حصر و استثنا” دردفاع از اصول مندرج در منشور کانون نویسندگان ایران درنگ نکرده و به مبارزه خود علیه رژیم جمهوری اسلامی ادامه داده است. کانون نویسندگان ایران “در تبعید”، علیرغم ضعف ها و لغزش ها، با کارنامه ای درخشان به عنوان صدای اهل قلم آزاداندیش و آزادیخواهی که در ایران تلاش و مبارزه می کنند، و نیز کانون اعتراض به دگراندیش ستیزی و سانسورگری تلاش و فعالیت کرده است، و در برابر ستمی که بر فرهنگ ورزان و نویسندگان و هنرمندان در میهنمان رفته است سکوت نکرده، و نخواهد کرد.

۳
مصیبت هائی که جمهوری اسلامی مداوم و روشمند نسبت به اهل فرهنگ و هنر و ادب روا داشته است، بی شمارند، و حتی اشاره به آن ها در یک بیانیه غیرممکن است. درچهل و یکمین سال حیات ننگین و خونین جمهوری اسلامی، فقط برای یادآوری و نشان دادن ابعاد جنایت پیشگی رژیم فرهنگ ستیز و دگراندیش کُش، و به عنوان گواهی تاریخی نام برخی از اهل قلمی که توسط  این رژیم ترور و اعدام شده اند را می آوریم.

۱- سیمون فرزامی، روزنامه نگار، مفسر خبرگزاری پارس و سردبیر روزنامه فرانسوی زبان ” ژورنال دو تهران” ، در سن ۷۰ سالگی در آذرماه سال ۱۳۵۹ به اتهام  واهی رابطه با امریکا و جاسوسی برای اسرائیل تیرباران شد.
۲- حمید رضوان، نویسنده، سال ۱۳۵۹ ( قتل در بیمارستان)
۳- علی اصغر امیرانی، روزنامه نگار، سردبیر مجله خواندنی ها، در خرداد( اول تیرماه) سال ۶۰ در سن ۶۵ سالگی به اتهام واهی همکاری با اسرائیل و ساواک تیرباران شد.
۴- سعید سلطانپور، شاعر، نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر، عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران و فعال سیاسی، در خرداد سال ۶۰ تیرباران شد.
۵- جلال هاشمی تنگستانی، نویسنده ، سال ۱۳۶۰- نحوه مرگ ناروشن.
۶- عطاءالله نوریان، مترجم و نویسنده، و فعال سیاسی سال ۱۳۶۰ تیرباران شد.
۷- رحمان هاتفی، روزنامه نگار و نویسنده، و فعال سیاسی تیرماه ۱۳۶۲، قتل زیرشکنجه – یا خودکشی در زندان.
۸- فریدون فرخزاد، شاعر و شومن در شهر بُن آلمان با ضربات متعدد کارد در ۱۶ مرداد ۱۳۷۱ به قتل رسید.
۹- حسین صدرائی( اقدامی) ، شاعر، نویسنده و پژوهشگر، و فعال سیاسی سال ۱۳۶۷ در زندان به قتل رسید. (زیر شکنجه یا اعدام)
۱۰- کورش آریامنش (رضا مظلومان) روزنامه نگار، نویسنده و فعال سیاسی به ضرب گلوله در ۷ خرداد ۱۳۷۵در پاریس کشته شد.
۱۱- علی اکبر سعیدی سیرجانی، نویسنده و پژوهشگر، قتل در زندان ۴ آذرماه ۱۳۷۳
۱۲- غفار حسینی، مترجم و نویسنده ، و عضو کانون نویسندگان ایران ۲۰ آبانماه ۱۳۷۵در تهران به قتل رسید.
۱۳- احمد تفضلی، مترجم و زبان شناس ، ۲۴ دیماه ۱۳۷۵ در تهران به قتل رسید.
۱۴- ابراهیم زال زاده، روزنامه نگارو ناشر، فروردین ۱۳۷۶ در تهران به قتل رسید.
۱۵- احمد میرعلائی، مترجم و نویسنده در سال ۱۳۷۷ در اصفهان به قتل رسید.
۱۶- حمید حاجی زاده ، شاعر و نویسنده همراه با کودک ۱۰ ساله اش با ضربات متعدد کارد در شهریور ۱۳۷۷ درکرمان به قتل رسیدند
۱۷- پیروز دوانی، نویسنده، مترجم و پژوهشگر در سال ۱۳۷۷ به قتل رسید.
۱۸- مجید شریف، مترجم و نویسنده ، آذرماه ۱۳۷۷ در تهران به قتل رسید.
۱۹- محمد مختاری، شاعر، نویسنده و پژوهشگر، و عضو کانون نویسندگان ایران در آذرماه ۱۳۷۷ تهران به قتل رسید
۲۰- محمد جعفر پوینده، مترجم و نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران در آذرماه ۱۳۷۷ در تهران به قتل رسید.
۲۱- عزت الله ابراهیم نژاد، شاعر، ۱۸ تیر ۱۳۷۸ به قتل رسید
۲۲- زهرا کاظمی، روزنامه نگار و عکاس، سال ۱۳۸۲ در زندان به قتل رسید.
۲۳- آیفرسرچه، خبرنگار کرد اهل ترکیه در سال ۱۳۸۴ در ایران به قتل رسید.
۲۴- امید رضا میر صبافی، وبلاگ نویس، ۲۸ ساله ، مرگ در زندان سال ۱۳۸۷
۲۵- یعقوب میرنهاد، روزنامه نگار و و بلاگ نویس- ۱۴ مرداد ۱۳۸۷ اعدام در زاهدان
۲۶- علیرضا افتخاری ، وبلاگ نویس، سال ۱۳۸۸
۲۷- ستار بهشتی ، وبلاگ نویس، به اتهام واهی اقدام علیه امنیت کشور از طریق شبکه اجتماعی و فیس بوک، قتل در زیر شکنجه، آبانماه ۱۳۹۱

و…

بسیاری از کوشندگان سیاسی در کنار فعالیت سیاسی-تشکیلاتی به عنوان حوزۀ اصلی کار و فعالیت شان، آثاری نیز در عرصه ادبیات، رمان و داستان، نقد، ترجمه و پژوهش های فرهنگی و هنری خلق کردند. حکومت اسلامی تعدادی از این عزیزان را نیز اعدام کرد، و یا به قتل رساند. از میان ده ها نام، به سه مورد اشاره می شود.
۱- مهدی میراشرافی، روزنامه نگارو ناشر روزنامه آتش، آذرماه ۱۳۵۸ در اصفهان اعدام شد.
۲- ابوتراب باقرزاده، نویسنده و مترجم ، اعدام، به احتمال در سال ۱۳۶۷
۳- پروانه فروهر، شاعر و فعال سیاسی همراه با همسرش ( داریوش فروهر) در آذرماه سال ۱۳۷۷ در تهران با ضربات متعدد کارد به قتل رسیدند.

و…

۴
کانون نویسندگان ایران ” در تبعید”  با گرامیداشت یاد ماندگار این عزیزان و همه ستارگان فروزان سیاه ترین شب های تاریخ میهنمان، در چهل و یکمین سال حاکمیت تباهی و تاریک اندیشی همه شخصیت ها و نهادهای فرهنگی، هنری و حقوق بشری درمقیاس ملی و بین المللی را به یاری نویسندگان و هنرمندان در ایران فرا می خواند. سیاهه اقدام های رژیم جمهوری اسلامی در قبال اهل قلم، دگراندیشان و مخالفان از بدو تشکیل این رژیم چیزی جز توهین، تهدید، سرکوب، آوارگی وتبعید، دستگیری، زندان، شکنجه، ترور و اعدام نیست. ما در مبارزه با چنین رژیمی از پا نخواهیم نشست تا هنگامی که اهل قلم، و همه مردم میهنمان به آزادی ها و حقوق  شهروندانه خویش، به گونه ای بازگشت ناپذیر، دست یابند.

کانون نویسندگان ایران” در تبعید”
۲۱ بهمن ماه ۱۳۹۸
۱۰ فوریه ۲۰۲۰

——————————————–