کشتار وحشیانه کارگران ستم دیده خاتون آباد، نه اولین و نه آخرین جنایت رژیم علیه کارگران بوده و هست. طبقه کارگر و مردم در ایران این جنایت را هرگز فراموش نخواهند کرد و به همین جهت، مناسب است تا روز چهارم بهمن روز جانباختگان جنبش کارگرى، یاد کارگران جانباخته خاتون آباد و دیگر کارگران و زحمتکشان جانباخته را نیزگرامى داشته و نفرت از این اعمال ضد انسانی را با مبارزه متحد و متشکل، با همبستگی طبقاتی جهانی برای نابودی نظام سرمایه داری و دولت هایش تبدیل نمود. ….

—————————————————-

کشتار کارگران خاتون آباد ، کشتار دهه شصت، کشتار آبان ۹۸ فراموش نخواهد شد!

روز شنبه چهارم  بهمن ماه  ۱۳۸۲ (۲۴ ژانویه۲۰۰۴) رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی تظاهرات کارگران مجتمع “ذوب مس” خاتون آباد از توابع شهرک بابک (کرمان) را  توسط گارد ویژه ضد شورش به گلوله بست. در آن روز کارگران این شرکت و خانواده هایشان که نگران آینده خود بودند در مقابل فرمانداری این شهر دست به اعتراض و سپس اعتصاب بر علیه سیاست اخراج سازی کارفرما زدند. آنان از طرف مقامات فرمانداری شهر مورد تهدید قرار گرفتند. آنان با حمل پلاکاردهایی که بر روی آنان نوشته شده بود؛ “خط فقر ۳۰۰ هزار تومان ، خط بقا ۱۰۰ هزار تومان” در شهر دست به راهپیمایی گستره ای زدند و حتی جاده های منتهی به شهر را مسدود کردند. آنان  فریب وعده و وعید فرمانداری را نخوردند و حیله “خانه کارگر” را که خواهان متفرق شدن کارگران بودند و قصد داشتند از حضور کارگران قرار دادی در محل کار جلوگیری نماید دفع کردند. کارگر ان متحد گرد هم آمده و خواستار استخدام دائمی همکاران خود شدند، که با گلوله های حاکمان ستمگر رو برو شدند. با گسترش خبر کشته و زخمی شدن کارگران، دامنه اعتراضات کارگری به سراسر شهر بابک کشیده شد و نیروهای سرکوبگر رژیم که تا دندان مسلح بودند، شهر را محاصره نموده و از زمین و هوا کارگران معترض را به گلوله بستند. در این حمله وحشیانه رژیم، تعداد زیادی از کارگران و مردم زحمتکش به قتل رسیده و تعدادی زخمی شدند که در این میان چهار تن از کارگران به اسامی مؤمنی، مهدوی، ریاحی و جاویدی  و یک دانش آموز به نام پور امینی جزو کشته شدگان اعلام گردید. در پی این درگیری نابرابر تعداد بسیاری از مردم شهر دستگیر و توسط مزدوران رژیم به مناطق نامعلومی  منتقل شدند.به گلوله بستن کارگران یکی از وجه مشترک دو رژیم سرمایه داری شاه و جمهوری اسلامی در خفه کردن اعتراضات کارگری در ایران بوده است. در سال پنجاه نیز صف اعتراضی کارگران جهان چیت کرج توسط مزدوران مسلح رژیم  شاه در محل “کاروانسروا سنگی” با گلوله پاسخ داده شده بود که طیآن تعدادی از کارگران کشته و زخمی شدند.

طی سه ده گذشته در راستای سیاستهای جدید جهانی سرمایه، در ایران نیز استثمار و بی حقوقی مطلق کارگران شدت بی سابقه ای بخود گرفته است. اخراج و بیکارسازی و قراردادهای سفید امضاء، کاهش دستمزد و بالا کشیدن حقوق معوقه، لغو ابتدایی ترین بیمه های اجتماعی کارگری، تحمیل قوانین ضد کارگری در باز گذاشتن دست کارفرماها، سرکوب و اختناق، بحرانهای اقتصادی روزافزون، خصوصی سازی، فقر و فلاکت و گرانی، حمله به سطح معیشت طبقه کارگر و توده های زحمتکش و … بیش از پیش زندگی کارگران و زحمتکشان را به ورطه نابودی کشانده است در چنین شرایطی کارگران و مردم چاره ای جزمبارزه بر علیه اینهمه نابرابری رانداشته و ندارند.

جمهوری اسلامی برای بقاء ننگین خود هر اعتراضی را با سرکوب و زندان و شکنجه پاسخ  داده  است. زندان های رژیم جمهوری اسلامی به شکنجه گاه و قتلگاه کارگران و زحمتکشان مبارز و انسانهای آزادیخواه  تبدیل شده است. دهها کارگر مبارز و انقلابی فقط بجرم خواسته های اولیه از قبیل؛ مبارزه برای افزایش دستمزد، علیه بیکار سازی ها و حق تشکل و اعتصاب در زندان بسر میبرند و یا به حکم های بلند مدت محکوم شده اند. تبعیض و سرکوب اقلیتهای ملی و مذهبی به وحشیانه ترین شکلی در جریان است.

سران رژیم جنایتکار و ضد کارگری جمهوری اسلامی که هر روزه با امواج خروشان مردم به جان آمده و به خصوص طبقه کارگر و زحمتکشان در ایران روبروست، اعتراضات سراسری و جنبشی در دی ۹۶  پرونده جناحهای مختلف رژیم را بسته و کلیت رژیم را بی اعتبار کرد. توده ها فریاد زدند که جناحهای جمهوری اسلامی، چه در قدرت و چه خارج از قدرت از یک قماشند. و در ادامه آن درآبانماه ۹۸ خواهان از میان بردن کل نظام حاکم بعنوانراهکارِ اصلی، برای بهتر شدن شرایط اقتصادی و سیاسی و اجتماعی برای اکثریت جامعه شدند. این خیزشهای اجتماعی عظمتِ قدرت مردمی را به نمایش گذاشت و رژیم ارتجاعیِ جمهوریِ اسلامی رابه چالش جدی کشانیده است. این نظام فاسدِ سرمایه داری اسلامی  بار دیگر نشان داد، آنجا که نتواند با حقه و نیرنگ فریاد اعتراض را خاموش کند، چهره خون آشام و واقعی خود را نمایان ساخته، وقیحانه کارگران، زحمتکشان و مردم را به گلوله می بندد. کارگران و مردم در ایران هرگز چهره ی فریبکار دست اندرکاران مختلف این رژیم  را فراموش نخواهند کرد. در خیزش اعتراضی و مبارزاتی اجتماعی در آبانماه ۹۸، ۱۵۰۰ نفر کشته و هزاران نفر دستگیر شده اند و هر روز به تعداد کشته شدگان اضافه شده و در گوشه و کنار اجساد شکنجه شده آنها پیدا میشود. این رژیم منفور نه تنها در ایران مورد تنفر و انزجار اکثریت مردم است، بلکه در خاورمیانه مورد تنفر و درمیان اکثریت افکار عمومی جز ضد انسانی ترین رژیم ها به حساب می آید.برای مقابله با اعتراضات و اعتصابات کارگری، برای جلوگیری از گسترش و ارتقاء و سراسری شدن مبارزات، جمهوری اسلامی یک راه بیشترنمی شناسد و آن سرکوب علنی این اعتراضات و دستگیری و زندانی نمودن فعالین کارگری و فعالین دیگر جنبشهای اجتماعی، محکوم کردن آنها به احکام دراز مدت و تهمت و دروغ درباره امنیت کشور و وابسته به دیگر کشورها… از شگردهای آشنای دستگاه قضایی این دژخیمان است.

این دستگاه ستم و تبعیض،جز استثمار بیشتر و دامن زدن به جو سرکوب و اختناق، هدف دیگری را دنبال نمی کنند.  اینگونه حملات وحشیانه به کارگران فقط مختص به حاکمانِ مرتجعِ سرمایه در ایران نیست. حکومتگرانِ مدافعِ  این بخش از بورژوازی در جوامعِ دیکتاتوری هر جا منفعتش به خطر بیافتد به روی کارگران آتش می گشاید و آنان را به رگبار می بندد، یا زندانی و شکنجه می نماید. چند سال پیش کارگران زحمتکش معدن طلای سفید درآفریقای جنوبی برای افزایش دستمزد دست به اعتصاب زدند. اما مزدوران آدم کش سرمایه پاسخ آنان را با سلاح گرم دادند، به روی  آنان آتش گشودند و ۴۶تن از کارگران بی دفاع را به قتل رساندند.  بورژوازی چه در حد کشوری و چه جهانییک منفعت مشترک را دنبال می نماید استثمار وحشیانه برایسود دهی بیشتر. هر زمان که کارگران بر علیه این منفعت کثیف دست به اعتراض و اعتصاب بزنند، در صورتِ عدم وجودِ حقوق دمکراتیک به شدیدترین شکل مورد تهاجم و کشتار قرار می گیرند. اما طبقه کارگر برای خاتمه دادن به این اوضاع اسفناک چاره ای جز متشکل شدن ندارد. همانطور که دشمن  قسم خورده طبقه ی کارگر، هر اعتراضی را با قهر پاسخ می دهد، در نهایت راهی جز قهر طبقاتی برای کارگران و زحمتکشان نمی گذارد.

کشتار وحشیانه کارگران ستم دیده خاتون آباد، نه اولین و نه آخرین جنایت رژیم علیه کارگران بوده و هست. طبقه کارگر و مردم در ایران این جنایت را هرگز فراموش نخواهند کرد و به همین جهت، مناسب است تا روز چهارم بهمن روز جانباختگان جنبش کارگرى، یاد کارگران جانباخته خاتون آباد و دیگر کارگران و زحمتکشان جانباخته را نیزگرامى داشته و نفرت از این اعمال ضد انسانی را با مبارزه متحد و متشکل، با همبستگی طبقاتی جهانی برای نابودی نظام سرمایه داری و دولت هایش تبدیل نمود. خیزش آبان ۹۸ که کارگران و زحمتکشان در مبارزه ای رو در رو در خیابانها با مزدوران رژیم درگیر شدند تنها با کشتار عظیم توسط رژیم اسلامی فروکش کرد . رژیم اسلامی ناتوان تراز قبل با استفاده از نیروی سرکوب در داخل و تحریکات منطقه ای درجهت ایجاد فرصت برای ادامه بقای خود بر آمد و قاسم سلیمانی را قربانی آن کرد تا شاید بتواند فاصله شکاف جامعه را با حاکمیت کمتر کند ولی آن هم طولی نکشید و با پرتابِ راکت به هواپیمایی مسافربری اوکراین و کشتن ۱۷۶ اعتراضات اجتماعی را دوباره در مقابل خود قرار داد و حرکت دانشجویان چه در شانزده آذر و چه اکنون بعد از سقوط هواپیما و رسوایی رژیم ناتوانی آن را بیش از بیش افزایش داد و اعتراضات دی ماه ۹۸ با شعارهای نابودی رژیم وهر نوع رهبر و شاه وزیدن گرفت . با درک طبقاتی از چنین وضعیتی می بایست به استقبال شرایط رفت و مبارزه بر علیه رژیم را تا تحقق آلترناتیو مردمی  برای اداره دمکراتیک جامعه ارتقاء داد.

یاد کارگران جانباخته خاتون آباد گرامی باد
نابود باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد خود مدیریت کارگری و مردمی

شورایِ مستقل همبستگی با جنبشهایِ اجتماعی در ایران
Iransolidarity@gmx.at
ژانویه ۲۰۲۰

————————————————-