ایران کشور بزرگی است. برای همه  نوع عقیده و نظر،  جا دارد. و یادتان باشد بیش از نیمی از مردم کشور، پیش از انقلاب بدنیا نیامده بودند و انتخاب نوع حکومت، حق آنهاست؛ نه من و شما. یادتان هست، چه کسی این جمله را گفته بود؟ ….

————————————————-

من یک انسانم، زندگی من ارزش داره

۴۱ سال پیش ۱۸ ساله بودم.  با دوستانم برای تماشای فیلم « شبکه » به سینما دیاموند روبروی استادیوم امجدیه رفتیم. بعد از تماشای فیلم عده ی از جوانان که از نبود آزادی و حجم دستگیری های خسته بودند، بعد از تماشای فیلم در سالن سینما و بیرون از آن فریاد می زدند:
من از این وضع خسته شدم .

چهل و یک سال بعد، باز هم خسته ایم.
من گرچه پیر ‌و محافظه کار شده ام، اما حجم تهدید، توهین، تحقیر و بی حرمتی و اندوه از حد گذشته است!
پوست من هم نازک تر شده است. تحمل درد را ندارد!
برای همین می گویم: من از این وضع خسته شدم.
تا هفته ی پیش، هر زمان در فضای مجازی نقدی می شد، نابرادران با فحاشی و توهین، داعش و امنیت را به رخم می کشیدند.

احتمالا درک نمی کردند که تهدید و توهین، یعنی نبود امنیت اجتماعی.

اما امروز با مرگ هموطنان بیگناه در دو ماه اخیر، برای خیلی از انها هم بود و نبود امنیت زیر سوال رفته است.
خسته ام و اشکی برای ریختن ندارم.

اتفاقات فجیع اخیر، روح و روانم را به هم ریخته است و تا لب به سخن می گشایم، با الفاظ زشت‌ نابرادران روبرو می شوم. می‌گویند: ناراحتی از این مملکت گورتو گم کن!

عجیب اینجاست که با هر کس در اطرافم صحبت می کنم، چنین حس و تجربه ای  دارد.
نام من تهمینه است.
ایران وطن من است
و
من از این وضع  خسته شده ام.
خسته از تهدید
خسته از تحقیر، بی حرمتی و فحاشی
خسته از، از بین رفتن کرامت انسانی
خسته از جنس دوم بودن
خسته از عدم امنیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی
خسته از زیر ساخت های فرسوده
خسته از غافلگیری مدام دولت
خسته از رانت خواری
خسته از تقسیم غنایم
خسته از دو رویی
خسته از دروغ
و … اما هرگز وطنم را ترک نخواهم کرد.

نه علاقه ای به سیاست دارم و نه در آرزوی پست و مقام.
فقط خسته ام. خسته.

اگر کسی از مسئولان ارشد متن را می خواند، لطفا متن مادرانه و‌ دلسوزانه مرا به دیگران هم برساند.

فضا را باز کنید.
اداره کشور را به متخصصان  بسپارید.

ایران کشور بزرگی است. برای همه  نوع عقیده و نظر،  جا دارد.
و یادتان باشد بیش از نیمی از مردم کشور، پیش از انقلاب بدنیا نیامده بودند و انتخاب نوع حکومت، حق آنهاست؛ نه من و شما.
یادتان هست، چه کسی این جمله را گفته بود؟

————————————————