منفرد … تک تک و بس بی قدرت
در حوزۀ کوچک خود
همگی شاه هستیم

شرمندۀ ملت خود
از انفعال طولانی
میخ شده با باورهای موازی
اسیر آیه های مرکزیت و من هستیم

دوران طفولیت ما
بس طول کشید
ترسم نرسد هرگز دوران بلوغ
گر چنین شیفتۀ … من و مرکز هستیم

ایستاده جدا جدا …
بر سکوهای بلند اسناد ملی درد
کوتوله هایی
با تاج های مقوایی زرد
می خوانند چون اوراد
راه های موازی پیروزی و فر
و همسرایان تکرار کنان
با گردش تحقیر آمیز نگاه
سوی همسرایان سکو های دگر

و هیولا … با نیشخند می دزدد
نان کودکان ما
و می ریزد خون ما … با هر اعتراض
در هر شهر و هر معبر
و در ظلمات نمور زندان ها
و می پیچد همواره … چه جانخراش
در زمین و آسمان
فریاد درد و شکنجۀ نمردگان

آه… ایستاده زمان
نمیدوند دیگر عقربه ها
از شرم انفعال ما

آماس کرده زمین
ز اشگ و آه مادران
دود از دهانۀ… خبر از یک انفجار قریب
می لرزد … می شکافد
با غرش می پراند
آتش مذاب … از اعماق
با غیض و عصیان مهیب

زمان … زمان تغییر است
ایستادن در دایره های کوچک خود
انفعال است…
و ننگ تاریخی برای ایران است

بی پرده بگویم … فقط دو راه در پیش است
یا اتحاد ضد آمریکا -ضد ملا و رهبری
و یا قبول تشکیلات مزمن آمریکا و رهبری
زمان … زمان نجات مردمان و ایران است
زمان گسستن از… مرکزیت و من
با یک دنیا شرمساری… ز تاخیر است