یه طرف دسته هایی از انسان ها را می بینم که با مجهز ترین وسائط و امکانات مدرن پوششی فصل آن هم با فتن و اختیارات قاطع به قله هایی خیلی مرتفع و با هزینه هایی کلان پای کوبی آن روز خود را آماده می کنند، در سوی دیگر نیز، نان آوران و زحمتکشانی را می بینم که هر روز،  با حمل بارهای سنگین و غیر قابل تحمل و با وجود خطرات پیش رو در طول مسیرهای گلوگاه، نان را به قیمت جان می خرند. ….

————————————————–

در بعد از ظهری سیاه و جووی ناخوش، یه نگا به سرو وضع کارگری خود انداختم، انگارا همه چیز حس و حقانیت خود را از دست داده بود؛ با نگاهی غصمانه و پر از اشک رویی به آبیدر انداختم که گویا چند روزی دیگر گرامیداشت توست (۲۰ آذر ماه) روز جهانی کوهستان، من باید تو را فتح و شادباش گویم. ولی سوالی به ذهنم خطورکرد که ای رفیق به کی شاد باش بگم؟
منی که دراین شرایط بد موجود از هیچ امکاناتی برای فتح ات برخوردار نیستم تا بخوان روزت را ارج نهم!
از هم طبقه هایم سوال کردم که روز این چنینی در راه است؛ در جواب بهم گفتند که ما با کلی هول دادن نون شب را تامین می کنیم ما چه و این روزهای فرخنده چه؟
باز هم نگاهم غصمانه تر از پیش شد، کمی توجهم را به دنیایی کردم که پر از فاصله هاست (طبقاتی)، یه طرف دسته هایی از انسان ها می بینم که با مجهز ترین وسائط و امکانات مدرن پوششی فصل آن هم با فتن و اختیارات قاطع به قله هایی خیلی مرتفع و با هزینه هایی کلان پای کوبی آن روز خود را آماده می کنند، در سوی دیگر نیز، نان آوران و زحمتکشانی را می بینم که هر روز،  با حمل بارهای سنگین و غیر قابل تحمل و با وجود خطرات پیش رو در طول مسیرهای گلوگاه، نان را به قیمت جان می خرند.

این دو تناقض آشکار بسیار برایم ناخرسند است.

راستش را بخواهید با این روندی که وجود داشت از خود پرسیدم که آیا این زحمتکشان که خود در کوهستان ها شب و روز در حین طی کردن مسیرهای پر فراز و نشیب و خطر هر لحظه پایان مرگ خود را که روز افزون تجربه می کنند شادباشی نیست؟
با لباس های نه چندان مناسب و کفش های نامتناسب که گویی شلاق خورده اند شاد باشی نیست؟
وقتی این سوال ها با خود زمزمه می کردم، باز رو به آبیدر زل زدم و گفتم این روز که کاملا متعلق به کولبران است و بس.

گرامی می دارم این روز رو بر تمامی کولبران کوهستان
گرامی باد

کارگر فصلی وساختمانی
سامان میره کی

https://t.me/khamahangy

———————————————