من با توام رفیق
اگر قلب تو کنون
ضرباهنگ عشق به مردم را
با کوک عدالت و آزادی
پژواک می دهد!

سیمای تو اگر
ازحس بی دریغ عشق به انسان
گلگون و سرخ می شود!

دستان تو اگر
برای دوستی
یاری گر و دراز می شود!
ولمس می کند دستان مهربانی را
چفتاچفت برای با هم بودن!
و مشت می شود
تا فضای خفقان را بشکافد!

پاهای تو اگر
برای رهایی
در راه می شود
محکم و استوار
و رقص می کند در میدانی
تا ساختار کهنه را بشکند!

چشمان تو اگر
کتاب زندگی ستمدیدگان را
می بیند و یارای زبان
در خواندن است!
زبان تو که می خواند
سرود “رود” را

و آن قامت استوار
چون سرو
که هرگز در پیش پای ناکسان
خم نمی شود!

این گوش ها اگر
شنوای فریاد بینوایان است
در گاه دادخواهی
در آن ِ اعتراض
در وقت شعر و چنگ و ترانه ی کار
که رنج و درد را
آواز می دهد

همبسته ایم اگر
بانور دانشی سزاوار
روشنای راه تاریک می شویم
تا زندگی به کامروایی انسان نظرکند!