اعتراضات اخیر در کشورهای مختلف شیلی، عراق و لبنان هرچند هر کدام به شیوه‌های مختلف ادامه دارد اما در اصل خود اهدافی یکسان را دنبال می‌کند. ….

——————————————————–

از شیلی تا لبنان مبارزان در خیابان

علیرضا ثقفی

اعتراضات اخیر در کشورهای مختلف شیلی، عراق و لبنان هرچند هر کدام به شیوه‌های مختلف ادامه دارد اما در اصل خود اهدافی یکسان را دنبال می‌کند.  معترضان در شیلی که از پیشینه مبارزاتی غنی‌تر و قدیمی‌تری بر خوردارند با سرعت بیشتری با دانشگاه‌ها و معلمان هم آهنگ شده و با خواندن سرود‌های انقلابی ویکتور خارا و دسته‌های کر خیابانی انچنان اعتراضات خود را اعلام کردند که یاداور ورزشگاهی بود که در آن مبارزان دوران آلنده محبوس بودند و هزاران نفر جان خود را در مقابله با کودتای نظامی از دست دادند. اما خواسته‌های آنان همان‌هائی است که اکنون در تمامی قلمرو نظام سرمایه‌داری،  خواست اکثریت قاطع مردم را تشکیل میدهد. از جلیقه زردهای فرانسه تا اعتراضات به تخریب محیط زیست و اعتصابات کارگری در کشورهای دیگر اکنون در راس خواسته‌ها، امنیت شغلی و مقابله با فساد و سود طلبی سرمایه‌داری است که پای بر گلوی مردم می‌فشارد و این اعتراضات در همان نظامی است که بزرگترین فقر و فلاکت تاریخ را بر مردم در سراسر جهان تحمیل می‌کند. اما این تحمیل فقر و نا برابری به گونه‌ای یکسان در همه جا و به یک شکل وجود ندارد و در مناطق و کشورهای مختلف اوج تضادهای اجتماعی و غلیان خواسته‌های مردم متفاوت است.  نحوه اعتراضات در کشوری همانند فرانسه با کشور عراق متفاوت است هر چند که ماهیت خواسته‌ها چندان تفاوتی ندارد و به همان میزان برخورد نیرو‌های حافظ نظام سرمایه‌داری در یک کشور همانند عراق به صورت خشن است که در چند روز، بیش از صدها کشته و زخمی بر جای می‌گذارد و در دیگری همانند ‌فرانسه پس از یک‌سال تداوم هم چنان به صورت منظم شنبه‌ها ادامه دارد و برخوردهای خشونت‌آمیز با اعتراض کنندگان اآنچنان در میان مردم محکوم شده است که به نیروهای پلیس نیز کشیده شده وتا کنون منجر به خودکشی بیش از ۵۰ پلیس شده است که از فشارهای مردم و اجبار به سرکوبی به تنگ آمده بودند.

این اعتراضات همچنین در لبنان با رقص و پایکوبی و در شیلی با سرودهای دسته جمعی همراه می‌شود اما در بغداد و کربلا با درگیری‌های خیابانی و تک تیراندازان و کشتار همراه است.  تضاد طبقاتی میان استثمارگران و نیرو‌های سرکوبگر هیچ‌گاه همواره یکسان و به یک ترتیب نبوده است و بهانه‌های شروع اعتراضات و اوج گیری‌های آن نیز درهیچ مقطعی یکسان نمی‌شود. در جائی مانند ایران در اعتراض به نتایج انتخابات، این اعتراضات اوج می‌گیرد و در جائی دیگر مانند آرژانتین از اعتراض به نتایج بازی فوتبال آغاز می‌شود؛ آن چنان که در گذشته نیز شاهد موارد متعدد آن بوده ایم. اما آنجا که این اعتراضات اشکال مردمی و همگانی دارد به گونه ای قاطع از تضاد‌های طبقاتی ناشی می‌شود هر چند که در همه آنها می‌توان رد پاهای جناح‌های مغلوب و یا دست پائین همان نظام سرمایه‌داری را نیز مشاهده کرد.
سرمایه داری نظامی است اساسا نابرابر و بنیان آن بر نابرابری تقسیم امکانات و امتیازات حتی در درون خود این نظام گذارده شده است.  تمام کشور‌هائی که بر آن نظام سرمایه‌داری حاکم بوده است از ابتدا ی ظهور این نظام در امکانات و پیشرفت برابر نبوده اند.  در حالی که در نظام‌های ما قبل سرمایه‌داری از آنجا که تکنولوژی و انباشت ثروت در منا طق مختلف تفاوت زیادی نداشته است از بسیاری جهات امکانات و سبک زندگی و اختلافات طبقاتی ببسیار کمتر از دوران سرمایه‌داری است. در حالی که در نظام سرمایه‌داری نابرابری‌ها در توزیع امکانات زندگی ووسائل معاش و تجهیزات و ابزار تولید به اوج خود می‌رسد. از این رو ست که نابرابری در همه زمینه‌ها و از آن جمله در اشکال مختلف مبارزه خود را نشان می‌دهد.  از این میان نظام‌های دیکتاتوری خشن تر و با خشونت عریان سهم کشورهای عقب مانده تر شده است و جنگهای طولانی و حکومتهای سرکوبگر سال‌ها است که سهم خاورمیانه.

سر مایه داری نظامی است که در عربستان به یک شکل است و در آمریکا به شکل خود است و در آفریقا به وضعی دیگر و اگر همین سیستم نا برابر نباشد، انباشت فزاینده صورت نخواهد گرفت. ضرورت انباشت گسترده و فزاینده توسعه نابرا بر است و ضرورت توسعه نابرابر مبارزات به اشکال مختلف است اما هیچ‌کدام در عصر شکوفائی مبارزات طبقاتی از مجموعه تضاد‌های طبقاتی بیرون نیست و از همین رو است که در این جوشش‌های مبارزات نیرو‌های طرفدار نظام سرمایه‌داری تلاش می‌کنند تا به هر ترتیب که می‌توانند در این مبارزات رخنه کرده و با انحراف آن از مسیر‌های اصلی بار دیگر مبارزان را از کف خیابان‌ها به خانه‌ها برگردانند و بار دیگر و بار دیگر با تغییراتی ظاهری هم چنان بر حفظ نظام استثمار گرانه مهر تایید بزنند.
استعفای زود هنگام مسئو لان برای مقابله با اعتراضات

در همان روز‌های اول اعتراضات برای مقابله با تظاهرات و فرستادن دوباره مردم از کف خیابان‌ها به خانه‌ها،  نیرو‌های حاکم دست به مانورهای مختلف زدند.  یکی از شگردهای شناخته شده آنان که دیگر کمرنگ شده است، نسبت دادن این اعتراضات به تحریکات و دخالت‌های دشمنان واهی و غیر حقیقی است. هر چند امروزه دیگر این حرف‌ها حتی در میان خود حکومتگران خریدار چندانی ندارد و اعتراضاتی که جنبه‌های مقابله با وضعیت موجود اقتصادی و اجتماعی را در دوره سرمایه‌داری کنونی دارد هیچ نیازی به تحریکات هیچ دشمنی ندارد ُآنجا که فقرو فرودستی و بیکاری و آلونک نشینی در کنار کاخ‌ها چندصد میلیاردی و امکانات زندگی پرمصرف و مصارف بی جساب و ریخت و پاش‌های هر روز فزاینده قرار دارد، چه نیازی به تحریک مردمان است و آنجا که ساده ترین حقوق مردم پایمال شده و تنها به عده قلیلی حق حیف و میل اموال مردم داده می‌شود، زبانه کشیدن شعله‌های خشم امری عادی است.  آنجا که گرسنه ای را به جرم دزدی برای سیر کردن شکم خود خانواده اش، به شدید ترین احکام محکوم می‌کنند و دزدان بیت المال به راحتی به حیف و میل اموال مردم ادامه می‌دهند، هیچ نیازی به تحریک خارجی برای شعله ور شدن اعتراضات نیست.
در سوی دیگر این امر نیز طبیعی است که بخش‌های سطح پائین تر سیستم استثماری که شامل طرد شدگان از قدرت و یا جناح‌های اقلیت سرمایه‌داری هستند، از این اعتراضات در جهت تضعیف رقیب استفاده کرده و چند صباحی با خواسته‌های مردم هماهنگی کنند و یا اصلاح طلبان نظام سرمایه‌داری خود را طرفدار کارگران و زحمتکشان جا بزنند.

نیروهای ضد کارگری نیز از این امر استفاده کرده و اپوزیسیون سازی می‌کنند.  آنان که مبارزات مردم ما را در سال‌های ۵۶-۵۷ به یاد دارند و یا در باره آن مطالعه کرده اند به خوبی می‌دانند که چگونه به یک‌باره بخشی از سرمایه داران شرکای حاکمیت طرفدار کارگران و زحمتکشان شده و با تعویض واژه‌های کارگر و سرمایه دار به مستضعف و مستکبر توده‌های مردم را فریب داده و پس از تسلط بر جامعه،  خود به سرمایه‌داران بزرگی تبدیل شده که امروزه نتایج آن را به خوبی مشاهده می‌کنیم.

هم امروز نیز عده ای تلاش میکنند تا با جازدن شوراهای قلابی بجای شورا های واقعی گندم نمائی وجوفروشی کنند . از همین جهت است که هوشیاری نیرو‌های مبارز و متضاد با نظام سرمایه‌داری از اهمیت بسیاری بر خوردار است که به دام اپوزیسیون‌سازی و محافل ساخته پر داخته این نظام گرفتار نشوند و با ارزیابی شناسنامه و کارکرد گذشته افراد و جریانات مدعی طرفداری از حقوق کارگران و زحمتکشان راه صحیح را بیابند و با ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری و سراسری خود از افتادن به دام مبارزان ساختگی که به طور عمد ه ریشه در جریانات ساخته پرداخته همان نظام سرمایه داری دارند پرهیز کنند.

https://t.me/kanoonmodafean

—————————————————–