رویاروی چهارچوب‌های آهنین
دیوار توفان قد می‌کشد
پنجره‌ها به تکان‌تکان می‌افتند
هنگام که باد بر شیشه‌های شکسته می‌گذرد
و مثل گربه‌ای هراسیده
می‌جنبد
در فضای خالی سلول

در حیاط زندان
با لباس‌های زندان
پشت به فنس‌ها گعده می‌کنیم
و باد کلاممان را به آن سوی حصارها می‌بَرَد
آنگاه که پاسبانِ برجِ نگهبانی
به توفیدن طوفان
به دست می‌چسبد کلاهش را

از اینجا که نشسته‌ام
می‌توان برج اصلی را نظاره کرد
و بادی که می‌وزد به صورتم
چنانم می‌دارد انگاری
می‌توانم دست بیندازم وُ
چنان ساقه‌ی ذرت در دست بگیرمش
و با ریشه‌های تخته‌سنگی‌اش
از جاش در آورم

باد
نی می‌زند در فضای خالیِ میانِ صخره‌ها
پنداری
تیغه‌های دیوارِ سراسر خار
و سربازی که آنجا نشسته‌ است
بر این نوا گوش نهاده‌اند
گاه که ابرها
به پوشیدن خورشید مشغول‌اند

به آن روز می‌اندیشم که به زندان می‌آمدم
بر صندلیِ عقبِ ماشینِ پلیس
دست و پایم زنجیر
و گزمه‌ای اشاره کرد:
اون منبع بزرگ آب رو ببین. همون نقره‌ایه، دیدیش؟
زندان اونجاست.

و حالا من اینجایم
باور نمی‌کنم

گاهی شبیه یک خواب است، یک خواب
آنجا که در برابر باد می‌ایستم
درست مثل همین حالا
باد
می‌خزد درون لباسم
و پلک‌هایم کم و بیش می‌لرزند
وقتی که ناباور خیره مانده‌ام