به دنبال رشد فعالیت تشکل‌های صنفی فرهنگیان در دو دهه اخیر و برخوردهای امنیتی شدید با فعالان آن‌ها، به رسمیت‌شناسی حق تشکل‌یابی و برگزاری اجتماعات هم به دایره مطالبات این گروه‌ها از حکومت افزوده شد ….
———————————————–

برای آنکه بتوان حرکتی اعتراضی در مقیاس سراسری و با درنظر گرفتن تمامی جوانب سازمان داد، بیش از هرچیز به‌عامل تشکیلات یعنی تشکل و سازمان صنفی- طبقاتی نیاز است. مبارزه فرهنگیان و تشکل آنان، یعنی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، به‌مثابه سازمان سندیکایی‌ای مدافع حقوق مجموعه فرهنگیان، به آموزگاران و دیگر زحمتکشان کشور ضرورت و اهمیت تشکیلات و حقوق شناخته‌شده سندیکایی را بازیادآوری کرد.

مجموعه دولت و به ویژه وزارت آموزش و پرورش، معمولاً دلیل اصلی عدم اجرای کامل طرح رتبه بندی معلمان و نظام هماهنگ پرداخت کارکنان دولت را کمبود بودجه اعلام کرده اند.

اگر بخواهیم مطالبات صنفی معلمان را که در طول این سال‌ها بارها از سوی نهادهای مدنی نماینده آن‌ها طرح‌شده فهرست کنیم، عدالت در حقوق و مزایای دریافتی آن‌ها نسبت به دیگر همکاران و سایر کارکنان دولت، پرداخت به‌موقع پاداش بازنشستگی، روشن کردن تکلیف معلمان حق‌التدریسی و آموزش‌وپرورش رایگان، از عمده‌ترین آن‌ها هستند.

به دنبال رشد فعالیت تشکل‌های صنفی فرهنگیان در دو دهه اخیر و برخوردهای امنیتی شدید با فعالان آن‌ها، به رسمیت‌شناسی حق تشکل‌یابی و برگزاری اجتماعات هم به دایره مطالبات این گروه‌ها از حکومت افزوده شد.

تصوری که شاید دیگران از فعالیت تشکل‌های صنفی فرهنگیان برای دستیابی به این مطالبات دارند، صرفا برگزاری تجمع و اعتصاب سراسری است. این تصور هم بیشتر به خاطر بازتاب بیشتر چنین حرکات مدنی در رسانه‌ها رشد کرده اما تشکل‌های معلمان برای تحقق مطالبات مدنی و اقتصادی خود هیچ‌گاه از گفتگو با مقامات و نوشتن نامه برای آن‌ها و ایجاد کمپین‌های مجازی خودداری نکرده‌اند.

دست‌کم خبر چهار نشست تشکل‌های صنفی معلمان با «محمد بطحائی»، وزیر پیشین آموزش‌وپرورش در رسانه‌ها منتشر شده است. نشست‌هایی که معلمان در آن‌ها از شلوغی کلاس‌های درس و نبود بودجه برای اجرای طرح رتبه‌بندی معلمان گفتند تا اعتراض به سکوت وزارت آموزش‌وپرورش در برابر بازداشت گسترده فعالان صنفی فرهنگیان.