اراک هپکو؛ یک کارگر با صدای خش‌دار رو به نیروی انتظامی فریاد می‌زند: «اینا یه مشت کارگرن که خدا شاهده پول نون امروز بعد از ظهرو ندارن. اگه لاتی برو مواد مخدر تو شهرو جمع کن. برو باغ خلج! برو [محله] فوتبال! ….

یه مشت کارگر گشنه، چند ماهه سرگردونن. چند ساله فقط بازیچه‌ی یه شخصی شدن به نام عطاریان. چرا استاندار هیچ صداش در نمیاد؟ آقای استاندار خیانت کردی به مردم. خدا شاهده به جان تک دخترم. به بچهٔ تو راهم. خدا شاهده از باتومتون نمی‌ترسم. یعنی اگه برم تو اوین از این زندگی کثافتم بهتره. از اینکه همیشه جلو زن و بچه م کوچیک بشم خیلی بهتره. حرف از یاد آدم نمیره ولی این باتومه درست می‌شه. متاسفم برات عزیز من. تو نیروی انتظامی که باتومتو برا من نگه داشتی. آقای عطاریان یه نفره. اگه لاتید برید اونو بردارید بیارید. برای ما نمی‌خواد شاخ و شونه بکشید. عطاریان یه نفره اما گردن کلفته، مفت خوره».