این نوشتار در نقد چپِ رِفُرمیستی است که با ادعای ”خشونت‌پرهیزی”، ”ناکارآییِ تاریخی طبقه کارگر ایران” و ”توفیق عملیِ مدلِ سوسیال-دموکراسی اسکاندیناوی” بمیدان آمده تا با نفی راهکارهای انقلابی، به تبلیغ رفرمیسم بپردازد. ….

———————————————————–

چپِ رفرمیست و الگوی اسکاندیناوی
نازنین و یامین

مقدمه
در جایی که همگان کار می‌کنند و مازادِ محصولی وجود ندارد و ارزش اضافه خلق نمی‌شود، طبقه‌ای هم بوجود نمی‌آید و مبارزهٔ طبقاتی‌ئی نیز جریان پیدا نمی‌کند. در واقع مبارزهٔ طبقاتی جدالی است بر سر تصاحبِ محصولِ مازاد و ارزشِ اضافه. در جوامع طبقاتیِ پیشاکاپیتالیستی، ارزش اضافه در اشکال الف- کار (مثل بیگاری برای حکمروا) ب- کالا یا محصول (مثل بهرهٔ مالکانه) ج- پول (مثل ربا)، توسط تولیدکنندگانِ مستقیم (برده‌ها، سرف‌ها و …) آفریده می‌شد که بزور بتصرف طبقهٔ حاکم و مسلط (برده‌دار، فئودال،  و …) درمی‌آمد. در جوامع کاپیتالیستی ارزش اضافی‌ِ تولید شده‌ای که توسط طبقهٔ بورژوا به یغما برده‌می‌شود، از یک ویژگی خاص برخوردار است: «آنچه که سامان‌های اقتصادیِ جوامع گوناگون را از یکدیگر متمایز مى‌‌‌‌سازد، یعنی آنچه بعنوان مثال جامعهٔ مبتنى بر کار بردگى را از جامعه مبتنى بر کارِ مزدی تفکیک می‌کند، فقط شکلِ کشیدن این کارِ اضافه از گُردهٔ تولید‌کنندۀ بلافصل یعنى کارگر است.»  بعبارت دقیقتر، در اینجا، ارزش اضافه به زورِ شلاقِ برده‌دار و شمشیرِ جیره‌خوارِ زمیندار ستانده نمی‌شوند، بلکه با ”آزادی” و ”رضایتِ شخصیِ” اردوی کار، به تصرف سرمایه‌دار درمی‌آید!  در اینجا، نیروی کار، در کمال آزادی و رضایت شخصی به بنگاههای تولیدی و خدماتی مراجعه می‌کند تا استخدامش (استثمارش) کنند! در عین حال، سرمایه‌ بهترین متخصصان را بکار می‌‌گیرد تا ایدئولوژی‌ ”انسان محور” و ”فراطبقاتی” بتراشند، از ”برابری” آحاد جامعه -در برابر قانون- و ”آزادی” همگان -در چارچوب قانون- بگویند؛ و منافع طبقهٔ حاکم را بعنوان منافع همگان جابزنند، نظمِ جاری را خواست اکثریت جامعه وانمود کنند، از اقتدار ”آراء عمومی” (دموکراسی) سخن برانند، … و خلاصه سیستم مبتنی بر مالکیت انحصاریِ بورژوازی و کارمزدی را بمثابه بهترین نظامِ اجتماعی، به توده‌ها قالب کنند!

ادامه مطلب را در لینک زیر مطالعه کنید:

http://lajvar.se/pdf/chape-reformist.pdf

———————————————————–