مبارزه گروه ملی فولاد برای سرپا نگه داشتن این صنعت و دفاع از حق و حقوقش در تاریخ ثبت خواهد شد. اگر جنگیدیم و ساختیم، برای فرزندانمان باقی میماند. اگر کنار کشیدیم و سوختیم، مصیبت را برایشان به ارث خواهیم گذاشت. ….

———————————————————–

رسم است که روز جهانی کارگر، نه فقط در گروه ملی بلکه در اغلب ادارات و کارخانه ها با مراسم شیرینی‌خوران و تبریک کارفرما برگزار شود. خیلی که بخواهند لطف کنند به چند “کارگر نمونه” هدیه‌ میدهند و میفرستندشان سر کار.

اما این نمایش، فقط روایت جعلی از روز کارگرست نه اصل آن!

روز جهانی کارگر در همه جای دنیا روزیست تعطیل. البته نه برای خانه نشستن و لذت بردن از تعطیلی از کار! بلکه برای گردهم آمدن کارگران و دفاع از حق و حقوقشان در برابر کارفرمایان!

امسال کارفرمای گروه ملی فرمان داده اند به بهانه روز کارگر سر کار تشریف نیاورید، نه از سر لطف، بلکه بخاطر فرار از احتساب اضافه‌کاری. وگرنه حالا که روز کارگرست بجای این نمایشها بفرمایند درب سالن اجتماعات را باز کنند تا کارگران دور هم جمع شوند و درباره وضع شرکت و مشکلاتشان باهم صحبت کنند و تصمیم بگیرند. بفهمند که این تسویه حساب های مدیریتی که در این یک ماهه از بالا صورت گرفته برای چیست؟ چرا حقوق اسفندماه تازه باید در اردیبهشت پرداخت شود؟ چه کسانی میایند و میروند و چه تصمیماتی دارد پشت درهای بسته برای گروه ملی گرفته میشود که کارگران نباید در جریانش باشند؟ و ده ها چرای دیگر.
کارگرِ فولاد بودن، دویست سال پیش، یعنی کارکردن از خروس خوان تا بوقِ سگ (۱۸ ساعت در روز). بدون بیمه. بدون بازنشستگی. بدون حق اعتراض.

صد و سی سال پیش اما هزاران کارگر آنسوی دنیا باهم متحد شدند و گفتند یا هشت ساعت کار را از ۱۱ اردیبهشت اجرا میکنید یا طعم اتحاد و اعتصاب ما را میچشید. ۱۱ اردیبهشت رسید و چه نفسها که بریده نشد و چه خونها که ریخته نشد تا بالاخره قانون هشت ساعت کار به دولتها و کارفرمایان تحمیل شد.

هفتاد و سه سال پیش در خیابانهای همین خوزستان، هزاران کارگر یازده اردیبهشت راهپیمایی کردند و شعار هشت ساعت کار را بر سر استعمار انگلیس و شاه وابسته‌اش داد زدند و در کمتر از سه ماه طبقه کارگر خوزستان (از کارگر نفت و رفتگر تا معلم و آشپز) جرقه بزرگترین اعتصاب خاورمیانه را زد تا بالاخره ثمره‌اش شد اولین قانون کار.

بعدها همین کارگران انقلاب را رقم زدند. نسل اندر نسل کارگرانِ نه فقط خوزستان که کل دنیا، برای تک تکِ دستمزد و بیمه و بازنشستگی و قرارداد رسمی و حقوق کارگر، خون و هزینه دادند تا امروز به اینجا رسیدیم. آن “یازده اردیبهشت”‌ها را ساختند، نه برای اینکه امثال “پهلوانی”‌ها شیرینی به دستمان بدهند و پشت درهای بسته شغلمان و دستمزدمان و آینده فرزندانمان و صنعتمان را که ذره ذره برایش از ریه هایمان مایه گذاشتیم، بالا بکشند!

مبارزه گروه ملی فولاد برای سرپا نگه داشتن این صنعت و دفاع از حق و حقوقش در تاریخ ثبت خواهد شد. اگر جنگیدیم و ساختیم، برای فرزندانمان باقی میماند. اگر کنار کشیدیم و سوختیم، مصیبت را برایشان به ارث خواهیم گذاشت.

در آخر کلام، در این یازده اردیبهشت ۱۳۹۸، که در لبه ورود به قرن جدیدی هستیم، پیام خسته نباشید و همبستگی را به صدها هزار کارگری میفرستیم که زیر چرخ خصوصی‌سازی له شده‌اند اما مقاومت میکنند، به میلیونها معلمی میفرستیم که برای تحصیل رایگان فرزندانمان میجنگند و به پرستارانی که علیه چپاول نظام درمان مبارزه میکنند، و به رفتگرانی که این روزها در اعتصابند… و به تمام آنانی که راهی برای بقا ندارند بجز کارشان.

۱۰ اردیبهشت ۱٣۹٨