لوموند دیپلوماتیک: سپر دفاعی

لیبرال ها قصد دارند تا از سازوکاری که همواره در مقابل راست افراطی بکار گرفته اند این بار در برابر چپ استفاده نمایند. به زبان دیگر، در نظر دارند برای سد کردن راه پیشرفت احتمالی نیرو های چپ، دیواری از «ارزشهای خدشه ناپذیر» بنا کنند تا مانع از نفوذ چپ گردند. و به این ترتیب، افرادی که از سیاست های قدرت حاکم جانشان به لبشان رسیده ، باز هم از سر اجبار ملزم به تن دادن و انتخاب مجدد کارگزاران همان سیاست ها ی خانمان برنداز شوند ….

—————————————————–

سپر دفاعی
لوموند دیپلوماتیک، ترجمه: مرمر کبیر

اخبار روز:
دهها سال است که واهمه از « وزن نیروهای راست افراطی» به مثابه لولوی سر خرمن، تبدیل به بیمه ای برای پیروزی در انتخابات برای لیبرال ها، چه دست راستی و چه دست چپی گشته است: هر کاندیدای متوسط و حتی بی مایه به بهانه سد کردن راه رقیبی غیر قابل قبول، طاعونی و ننگین، به راحتی از خط پایان می گذرد و انتخاب می شود. در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال ٢٠٠٢ نتایج ژان ماری لوپن در دور اول و دوم تقریبا ثابت ماند و از ١۶,٨ درصد به ١٧,٨ درصد رسید. در همان زمان، رقیب انتخاباتی وی ، ژاک شیراک ، از ١٩.٨ درصد آرا به ٨٢,٢ درصد صعود کرد. همین سازوکار باعث شد که امانوئل مکرون نیز در سال ٢٠١٧ ، البته با نتایجی کمتر شگفت انگیز، بر مسند ریاست جمهوری نشیند.

لیبرال ها قصد دارند تا از سازوکاری که همواره در مقابل راست افراطی بکار گرفته اند اینبار در برابر چپ استفاده نمایند. به زبان دیگر، در نظر دارند برای سد کردن راه پیشرفت احتمالی نیروهای چپ، دیواری از «ارزشهای خدشه ناپذیر» بنا کنند تا مانع از نفوذ چپ گردند. و به این ترتیب، افرادی که از سیاستهای قدرت حاکم جانشان به لبشان رسیده ، باز هم از سر اجبار ملزم به تن دادن و انتخاب مجدد کارگزاران همان سیاستها ی خانمان برنداز شوند.

در این راستا ست که به صورت همزمان در فرانسه، انگلستان و ایالات متحده نیرو های چپ را ضد یهودی می خوانند. حال که خط تعیین گشته، کافی است در گوشه ای از دنیای فراخ مجازی یک ابراز نظر ناوارد ودست و پا گیر، یک سخن عجولانه و بی پایه مثلا در صفحه فیس بوک و یا حساب توییتری یکی از اعضای جریانات سیاسی متمایل به چپ دیده شود (حزب کارگر انگلیس بیش از ۵٠٠ هزار عضو دارد) ) تا رسانه ها وامصیبتا سر دهند و هوچی گری آغاز شود. راه دیگر برای بدنام کردن یک رقیب این است که به او برچسب ضد یهودی چسبانده شود، حتی اگر این بهتان به واقع کاملا بی پایه باشد- مثلا چنانچه آن فرد از الیگارشی رسانه ها و بانک ها انتقاد کرده باشد، فورا سخنانش را تخطئه کرده و اتهاماتی کلیشه ای را به او نسبت می دهند: دموکراسی، روزنامه نگاری و محافل مالی در خدمت یهودیان است –.

چنین است که آلن فینکلکروت می گوید : «اگر [جرمی] کوربین به خیابان داونینگ نقل مکان کند، می توان گفت که برای نخستین بار پس از هیتلر، یک ضد یهودی در یکی از کشورهای اروپایی حکومت می کند»، (١). و به گفته دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، پس از انتخاب چند تن از نمایندگان چپ در کنگره ، «حزب دموکرات تبدیل به یک حزب ضد اسرائیل، یک حزب ضد یهودی»شده است. او افزود که «دموکراتها از یهودیان نفرت دارند». از سوی دیگر، برنارد هنری لوی، فرانسوا روفن، روزنامه نگار و نماینده دست چپی پارلمان فرانسه را در عین حال با لوسین رباته، نویسنده کتاب ضد یهودی «Les Décombres »، گزاویه والات ، معاون ژاندارمری در رابطه با مسائل مر بوط به یهودیان تحت رژیم ویشی و رابرت برزیلاچ، عضو تواب و خود فروخته جنبش مقاومت، مقایسه می کند. هانری لوی که یکی از هوچی گران رسانه ای است، حتی وی را متهم به همکاری « آگاهانه یا موذیانه با نشریه Gringoire» (٢) کرده است، که هفته نامه ای شناخته شده و مروج نفرت ضد یهودی بود و در یکی از کارزار های مشهور جنایتکارانه اش منجر به خودکشی یکی از وزرای جبهه مردمی فرانسه در سالهای او ج گیری فاشیسم شد.

در فرانسه و آمریکا یهودیان به دست ضد یهودیان کشته شده اند. چنین تراژدی ای نباید به عنوان یک سلاح ایدئولوژیک مورد سوء استفاده آقای ترامپ، دولت اسرائیل و روشنفکران نماها قرار گیرد. می بایست سپر دفاعی ساخت که از ما در مقابل آنانی که به دروغ رقبای خود را به بدترین رفتار ها متهم می سازند، محافظت نماید.
—————————————————————-

١- « Alain Finkielkraut : “Ich bin kein Opfer” », Die Zeit, Hambourg, 21 février 2019.

٢- Bernard-Henri Lévy, « Il faut franchir le “point Godwin” », Le Point, Paris, 7 mars 2019.

متاسفانه بخش دیدگاه‌های این مطلب بسته است.