اکنون در آستانه اول ماه مه، بیشرمانه ترین مزد خفت بار توسط سرمایه داران، نهادهای ضدکارگری و دولت و در غیاب دخالتگری نمایندگان کارگران به طبقه کارگر ایران تحمیل شده است. اما کارگران و نیروی کارمزدی در این جدال بیکار نخواهند نشست و ارمغان سیه روزی را نظاره نخواهند کرد. ….

زنده باد اول ماه مه!
جنبش اعتراضی علیه فقرمزد و تحقیر کارگران!

رحمان گلچهره

بردگی کارمزدی جاریست و مساله مزد یک موضوع همیشگی جدال  نیروی کارمزدی اعم از کارگر، معلم، پرستار، بازنشسته با کارفرمایان ودولت است. دولت علاوه بر اینکه نماینده طبقه سرمایه دار و حافظ مناسبات سرمایه داری است، در عین حال همچون بزرگترین و سازمان یافته ترین کارفرما  در اردوی کاری بنام ایران بوده است.

مزد همواره اصلی ترین دغدغه کارگران و افزایش آن مستلزم تلاش دائمی برای تامین معیشت و بقاء زیست کارگران و نیروی کارمزدی در مناسبات و شرایط موجود است.

در غیاب وجود آزادی تشکلات مستقل کارگری از دولت و نهادهای سرمایه و در زیر چتر سالها سرکوب جنبش کارگری، کارفرماها و دولت ونهادهای مرتبط مدام کوشیده اند با استثمار شدید و غارت دسترنج کار با حداقل های مزد،  یک شرایط برده وار را بر زندگی کارگران و نیروی کارمزدی و جامعه بطور کل تحمیل کنند.

کارفرماها، مالکان کارخانه ها و دولت دائما دارند برای جیب و سفره کارگر نقشه میریزند و با هزار ترفند و فریب، با محاسبات سودجویانه ، و با اعداد و ارقام خود ساخته سر و ته مزد و معاش کارگر و معلم و بازنشسته را میزنند، و اگر هنوز تشدید استثمار و زدن جیب کارگر حرص سودجوئی آنها را تامین نکند کارخانجات و موسسات اقتصادی را تعطیل میکنند و کارگران و خانواده هایشان به خیل بیکاران اضافه میشوند و از همان حداقل زندگی بخور و نمیر هم محروم میشوند.

از سوی دیگر، تا کارگر و معلم سراغ مزدش را میگیرد و میخواهد یک ریال اضافه اش کند و اعتراض کند، اول از همه قشون میریزند سرش و به جرم تشویش و اقدام علیه امنیت سرمایه میبرندش زندان.
یعنی کارفرما میتواند و دولت میتواند بعنوان یک سر جدال مزد زندگی میلیونها انسان را تباه سازد، اما کارگر ومعلم نباید اعتراض و اعتصاب کند چون زور و سرنیزه و قوانین ظالمانه در اختیار دولت است.
چون یک عده حاجی بازاری و سرمایه دار «تحصیل کرده زرنگ»، که حالا همه شان کارخانه دارند و وکیل و والی و وزیر و فلان منصب اند، یک روزی زیر چتر امتیاز سرکوب نشسته اند یک رساله بردگی قرون وسطائی و ضد کارگری نوشته اند و اسمش را هم گذاشته اند قانون کار، و تازه آنقدر اما و اگر و شاید در آن چپانده اند تا هر وقت بخواهند یک جای همین قوانین نیم بند را با تبصره ساطور مصلحت بزنند! بعد سالی یکبار ضدکارگری ترین نهادها، مالکان و نمایندگان سرمایه، یعنی یک سر کشمکش در جدال بر سر مزد، برای زندگی سوی دیگر این دعوا، یعنی میلیونها انسان تصمیم به چگونگی معاش و زیست شان میگیرند!

اکنون در آستانه اول ماه مه، بیشرمانه ترین مزد خفت بار توسط سرمایه داران، نهادهای ضدکارگری و دولت و در غیاب دخالتگری نمایندگان کارگران به طبقه کارگر ایران تحمیل شده است. اما کارگران و نیروی کارمزدی در این جدال بیکار نخواهند نشست و ارمغان سیه روزی را نظاره نخواهند کرد.

جنبش اعتراضی و اعتصابی کارگران و همه نیروی کارمزدی بیش از هر زمان دیگری در نپذیرفتن این نظم موجود سرمایه به میدان آمده است.
با لجن اقتصادی حاکم بر این جامعه، با ورشکستگی اش، با اردوی میلیونی بیکاری و تعطیلی یکی پس از دیگری کارخانه و صنایع، با اخراج سازی های فله ای، با  اختلاس ها و غارتگریهای نجومی دسترنج کار و ثروت جامعه، در کنار قانون کار ظالمانه و زیر یک فشار سرکوب دائمی، همه نیروی کارمزدی (کارگر،معلم،پرستار،کولبر،بازنشسته و بیکار) را مدام به جنگ نابرابر مزد و نان کشانیده اند.
اما علیرغم اینها، چه کسی گفته کارگران و نیروی کارمزدی به اینکه باید بخش محروم جامعه باشند و مدام بعنوان صغیر برایش تعیین تکلیف کنند تن خواهند داد؟ جنبش اعتراضی نیروی کارمزدی و بطورکل جنبش طبقه کارگر ایران، در یک هم سرنوشتی و تنیدگی طبقاتی در نپذیرفتن مزد و معیشتی که برای زیست شان رقم زده اند، برای تغییرمعاش و بهبود اوضاعش خیز برداشته است. این که دیگر اظهرمن الشمس است.

قوانین کار ایران قرون وسطائی و عقب مانده است، اما کارگران ایران انسانهای قرن بیست و یکمی اند که دیگر میدانند در همین حد از دستآورد جهان متمدن، در عصر رشد غول آسای تکنولوژی ها، ظرفیت دانش و بارآوری کار و در کنار کوهی از انباشت ثروت اجتماعی که دارد غارت میشود، داشتن یک رفاه و زندگی با استانداردهای موجود جهان متمدن، قابل دسترس و جزو حقوق امروز طبقه کارگر ایران است و برای کسب آن به میدان آمده است. کارگران دیگر میدانند برای خواست حداقل مزد هفت میلیون تومان ماهیانه و امکان ۳۵ ساعت کار در هفته نیاز به دانش اقتصادی خاصی ندارند.
خواست تشکل مستقل کارگری از دولت و حق بی قید و شرط اعتصاب، اعتراض و مصونیت شان از هر تعرضی، بخشی از مطالبات برحقی است که با اراده مستقیم کارگران و نیروی کارمزدی بجلو آمده است!

نان،رفاه و آزادی ، حق کارگران و همه مردم است!

—————————————————————

منبع: کانال تلگرام اتحادیه آزاد کارگران ایران
@ettehad