بجای توسل به منابع مردم، باید دولتی را که با امکانات و بودجه و ستادهای بحرانش،‌ وظیفه صیانت از جان و مال آسیب دیدگان را بعهده دارد برای انجام وظایفش تحت نظارت و فشار قرار داد. ….

————————————————————–

صدای آسیب دیدگان باشیم!
با تاثر عمیق از درد و رنجی که مردم بر اثر سیلی ویرانگر در پهنه وسیعی از جامعه متحمل شده و تعدادی نیز جان خود را از دست داده اند و همچنین با درک و احترام به حس همدردی و انساندوستی که در این موارد سراسر جامعه را فرا میگیرد، باید گفت که کمک رسانی و امداد حضوری، همچنین جمع آوری اقلام مورد نیاز از طرف مردم گرچه نشانه عمق نوعدوستی و همبستگی در جامعه است اما براستی وظیفه مردم نیست.

در جوامع امروزی آمادگی قبل از وقوع و واکنش سریع در کمک و امدادرسانی از طریق بکارگیری همه امکانات و ظرفیت ها و جبران مناسب خسارتها، وظیفه دولت هاست.
اما در ایران برای چندمین بار طی سالهای اخیر مسولین دولتهای مختلف، بی کفایتی، لاقیدی وعدم پاسخگویی خود را در واکنش بموقع و مناسب، با مدیریتی ناکارآمد و آشفته، نشان داده و هر بار با سوءاستفاده از فضای اشتیاق برای مشارکت عمومی، دست به سوی مردم دراز کرده اند.
مزدبگیران جامعه با کار و دسترنج خود و با دادن مالیات ها و عوارض و هزینه از منابع عمومی، امکانات و زیرساخت های مادی و لجستیکی فراوانی را در اختیار دولت برای چنین روزهایی قرار داده اند. مردم با دادن بودجه و امکانات و اختیارات کامل به مسولین، پیشاپیش مشارکت و همیاری خودشان را عملی کردند.
بنابراین بعداز وقوع اینگونه حوادث، بهره بردن از فضای شور و اشتیاق عمومی در یاری رساندن به آسیب دیدگان با فراخوان به حضور یا گشایش حساب های بانکی یا جمع آوری اقلام از زندگی مردم از طرف حکومت یا اشخاص و فعالان اجتماعی انتقال هزینه و تبعات بحران بر دوش مردم است.
مردمی که درحقیقت ارگانها، نهادها، تجهیزات، کارشناس، پرسنل و بودجه از درآمدهای عمومی را دراختیار دولتی با امکانات وسیع فنی و تکنیکی و مادی قرار داده اند، نمیتوانند هیچ قصوری در حفاظت از جان و مالشان را تحمل کنند.
دولت و همه ارگانهای ذیربط هم به دلیل وقوع این ابعاد از ویرانگری قبل از حادثه و هم برای اقدامات سریع و بموقع برای حفظ جان و مال مردم حین وقوع بحران و هم جبران خسارت به آسیب دیدگان پس از بحران، مسولیت دارند.

واقعیت این است که اعمال اراده مستقیم مردم در صورتی میتواند جایگزین مناسب بجای وظایف دولت باشد که خود مردم مرجع تصمیم گیری باشند و امکانات و ظرفیت ها و بودجه و منابع جامعه را دراختیار بگیرند. در غیر اینصورت به جمعیتی بزرگ تبدیل خواهند شد که حکومت هم برای رهانیدن خود از زیر فشارهای تعرضی و هم برای حل بحران هایش از آنان بهره برداری خواهد نمود.

بجای توسل به منابع مردم، باید دولتی را که با امکانات و بودجه و ستادهای بحرانش،‌ وظیفه صیانت از جان و مال آسیب دیدگان را بعهده دارد برای انجام وظایفش تحت نظارت و فشار قرار داد.

حضور و ارسال کمک‌ها، نه وظیفه مردم، بلکه نشان دهنده قصور و کم کاری مسولین است.

شورای بازنشستگان ایران
۷ فروردین ۱۳۹۸