بیانیه ی سه تشکل کارگری پیرامون حداقل دستمزد

ما تشکلهای مستقل کارگری امضا کننده این بیانیه به عنوان نماینده بخشهایی از طبقه کارگر ایران و فریاد حق خواهی میلیونها کارگر، عزم خود را برای دفاع از زندگی و معیشت مان اعلام کرده و بر خواست افزایش حداقلی دستمزدها به بالای خط فقر ۷ میلیونی تاکید میکنیم. ….

———————————————————

با صفی متحد در برابر تعرض به زندگی و معیشت مان بایستیم
دستمزدهای چند بار زیر خط فقر را نمی پذیریم!
افزایش حداقل دستمزد باید رقمی بالاتر از خط فقر باشد!

امسال نیز خیمه شب بازی ها برای تعیین حداقل مزد توسط عناصر “تشکلهای کارگری” دست ساز دولتی و اعوان و انصارشان در شورایعالی کار حکومتی، مضحکه سه جانبه گرایی را به عنوان مذاکرات تعیین حداقل دستمزد در حالی آغاز کرده اند که از دی ماه ۹۶ جنبش مطالباتی- اعتراضی طبقه کارگر فریاد نه به گرانی و تورم را در ابعاد سراسری در کف خیابان سر داده بودند و در ماههای اخیر امسال نیز با بالا رفتن دلار و سقوط چند برابری ارزش ریال و متعاقب آن تورم و گرانی کمرشکن کلیه مایحتاج عمومی، شدت اعتصابات کارگری در سطح معترض تری در جامعه خود را نشان داد. از آن جمله اعتصابات کارگران هفت تپه و گروه ملی فولاد و هپکو، کامیون داران و … با شعارهای کوبنده کل مافیای ثروت و قدرت را به چالش کشیدند، و با صراحت اعلام کردند؛ اجازه نخواهند داد با سرکوب اعتراضات و اعتصابات کارگری و ضرب و شتم و بگیر و ببند رهبران کارگری ، بار دیگر حیات و معاش خانواده کارگران را به گروگان گرفته و فلاکت و فقر را به زندگی مزدبگیران تحمیل کنند.

این نمایش با همان سبک و سیاق همیشگی، یعنی ردیف کردن مشتی آمار و ارقام بر سر خط فقر، خط بقا و فقر مطلق و غیره آغاز میکنند، تا مبادا سخنی از زندگی بهتر و فراتر از فقر و بردگی به میان آید. با منطق در نظر گرفتن “وضعیت اقتصادی کشور” به معدلی میرسند که نتیجه اش تحمیل فقر بیشتر به کارگران و دستمزدهای باز هم چند بار زیر خط فقر است. در ادامه هر سه جانب این نمایش مسخره امضای خود را زیر این تصمیم میگذارند. به این گونه است که علیرغم همه فشار ها و مطالبه روشن کارگران برای تعیین حداقل مزد و مشخص بودن هزینه سبد معیشت خانوار برای هر کس، بعد از کلی غور و تفحص در نهایت درصدی تحقیر آمیز را به عنوان افزایش حداقل دستمزدها اعلام میکنند که آن هم، با افزایش نرخ تورم هنوز دریافت نشده بازپس گرفته میشود و وضع روز به روز وخیم تر میگردد.

پیشبرد چنین سیاستهایی در طول دهه ها، زندگی و معیشت کارگران و بطور واقعی استاندارد زندگی در کل جامعه را به نابودی کشانده است. ما کارگران سالهاست که در برابر این بساط بردگی ایستاده ایم. حرف ما اینست که بحران اقتصادی، بحران سرمایه داران مفتخور است و چرا ما کارگران و مردم باید هزینه اش را بپردازیم. حرف ما اینست که “تحریم ها” ربطی به ما کارگران ندارد، همانطور که کوچکترین تاثیری در حقوقهای نجومی مقامات طراز اول نداشته است. ما کارگران کار میکنیم، ثروت تولید میکنیم و حق معاش و زندگی انسانی را داریم. ما هر ساله با اعتراض به زندگی زیر خط فقر اعلام کرده ایم که خواست حداقلی ما افزایش دستمزدها به بالای خط فقر اعلام شده خودتان است.

در بهمن ماه اخیر هادی ابویی دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران که تشکلی حکومتی است، اعلام کرد که هزینه ماهانه سبد معیشت کارگران اکنون به پنج میلیون تومان رسیده و این رقم در واقع هزینه زندگی یک خانوار چهار نفره در ماه است. بعد چانه زنی هایش بر سر افزایش ٣٠ درصدی دستمزدها بود! این در حالیست که دو سال قبل خودشان از رسیدن خط فقر به رقم ۶ میلیونی سخن گفتند و بطور واقعی وضع از این هم فاجعه بارتر است. بگذریم که همین الان هم ایشان از کیسه خلیفه بخشیده و با وجود اعلام رقم ۵ میلیون به عنوان سقف هزینه ماهانه سبد معیشت کارگران، همه بحثش بر سر افزایش سی درصدی مزد است. و تازه این را میگوید تا به تدریج راه را برای افزایش همان رقم ٢٠ درصدی مصوب بودجه دولت در آبانماه هموار کند. بعد هم بگویند این بهترین حالت بود و اقتضای اقتصاد مملکت این را حکم میکرد. از سوی دیگر فراکسیون کارگری مجلس هم در چهاردهم بهمن رقم خط فقر را “سه میلیون و دویست هزار تومان” اعلام کرد. ظاهرا میشود این رقم را هرروز به سلیقه و دلخواه تغییر داد و با آن بازی کرد. بعد هم حاتم بخشی به خرج داده و برای اینکه روی دست شورایعالی کار بزند، اعلام کرد که پیشنهاد آنها افزایش دستمزدها به سقف “چهار میلیون تومان” است. اما برای همه انتهای این داستان روشن است و پشت همه این تناقض گویی ها و بازار گرمی هایشان، همان بازی های کثیف هر سال و چوب حراج زدن به قیمت مزد ما کارگران خوابیده است. ما کارگران اعلام میکنیم که تسلیم این بردگی نمیشویم. قیمت ها خود سخن میگویند و ما خواهان یک زندگی شایسته انسان هستیم. ما زندگی انسانی و رفاه و درمان و مسکن مناسب را حق مسلم خود میدانیم.

برای برخورداری ما کارگران از یک زندگی بخور و نمیر هزار و یک بهانه می تراشند، اما نماینده های مجلس و مدیران

دم ودستگاه دولتی ونهادهای شبه دولتی ووابسته به حوزه قدرت از حقوقهای نجومی بر خوردار وغارت و چپاول ثروتهای اجتماعی توسط آنان بیداد میکند. ما این تبعیض ناعادلانه را دیگر نمی پذیریم. حکومتگران برای به تمکین واداشتن ما به زندگی با دستمزد چندین برابر خط فقر صدها میلیارد تومان خرج نیروی سرکوب میکنند، در برابر فقط یک راه پیش پای ما کارگران قراردارد و آن هم اتحاد و همبستگی ما در برابر این تعرضات و سازماندهی و دست بردن به اعتصابات و اعتراضات سراسری است.

ما قبلا هم اعلام کرده ایم، حقوق های نجومی را لغو کنید، به اختلاس ها ودزدی ها پایان دهید، آنوقت بودجه کافی برای تامین معیشت ما کارگران و همه مردم خواهد بود.
امروز حرف ما کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و ما حقوق بگیران محروم جامعه اینست که اگر خط فقر ۷ میلیون است، دستمزد ما باید بالاتر از این رقم باشد. چنانکه بیانیه هایی از سوی فعالان کارگری با مبنا قرار دادن این رقم خواهان دستمزد بالای ۷ میلیون هستند.

کارگران و همه مزدبگیران!
اکنون که بحث بر سر تعیین میزان حداقل دستمزدها برای سال آتی در جریان است. ما نیز با صف متحد خود به میدان بیاییم و با تمام قوا در برابر تعرضی دیگر به زندگی و معیشتمان بایستیم و از کرامت انسانی مان دفاع کنیم .

از نظر ما امضا کنندگان این بیانیه و طبقه کارگر ایران، اعضای شورایعالی کار از نماینده های دست ساز کارگری تا نماینده های کارفرمایان و وزیر کار با معرکه گیریهایی که بر سر تعیین سبد هزینه و حداقل مزد انجام میدهند، دست آخر امضای خود را به پای حداقل مزد چندین برابر خط فقر میگذارند و همگی شریک جرم مصائب بی شماری هستند که با حداقل مزد زیر خط فقر، زندگی میلیونها خانواده کارگری را در خود فرو می برد.

ما تشکلهای مستقل کارگری امضا کننده این بیانیه به عنوان نماینده بخشهایی از طبقه کارگر ایران و فریاد حق خواهی میلیونها کارگر، عزم خود را برای دفاع از زندگی و معیشت مان اعلام کرده و بر خواست افزایش حداقلی دستمزدها به بالای خط فقر ۷ میلیونی تاکید میکنیم.
ما همه نهادها، گروهها و تشکلهای مستقل زنان، معلمان، پرستاران و بازنشستگان که یکی از خواست های تجمعات اعتراضی شان همین بوده است را فرا می خوانیم که به این بیانیه بپیوندند و همه با هم و در کنار هم از زندگی و کرامت انسانی مان دفاع کنیم .
ما امضاء کنندگان این بیانیه همچنین از عموم کارگران در سراسر کشور، بویژه کارگران صنایع کلیدی همچون نفت و گاز و پتروشیمی، صنایع خودروسازی و فولاد و معادن نیز می خواهیم تا به نحو مقتضی و از طریق تجمع در محل کار و یا اعتصاب و اعتراض خیابانی بطور متحدانه ای خواهان افزایش حداقل مزد به بالای خط فقر ۷ میلیونی شویم؛ چرا که امروز این خواست کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و بخش عظیم حقوق بگیران محروم جامعه و خانواده های آنهاست و به شعار اعتراضاتشان تبدیل شده است.

ما در صفی متحد و سراسری و با هشدار به حکومتگران که همچنان سیاست تحمیل حداقل مزد چندین برابر زیر خط فقر را دنبال میکنند، اعلام میداریم که دیگر دوران روال تاکنونی تعیین حداقل مزد و تحمیل فقر و فلاکت به طبقه کارگر ایران به سر آمده است و حق خود میدانیم که در برابر پیشبرد هرگونه سیاستی جز پایان دادن به فقر و فلاکت و تمکین به مطالبات بر حق ما کارگران بایستیم. معیشت، منزلت حق مسلم ماست.

اتحادیه ازاد کارگران ایران
کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری
انجمن کارگران برق وفلز کار کرمانشاه

متاسفانه بخش دیدگاه‌های این مطلب بسته است.