تحریم‌های ایران بیش از پیش بخش دارویی و بیماران خاص را نشانه رفته است. بیماران خاص از دشواری نبرد در دو جبهه رنج و درد بیماری و از طرف دیگر جنگ تهیه دارو می‌گویند. شرکت‌های خارجی قراردادهای خود با ایران را لغو کرد‌ه‌اند. ….

————————————————-

دویچه وله:
«دوباره بحث بر سر تحریم‌‌ها شروع شده است و دارویی که برای من حیاتی است، دیگر پیدا نمی‌شود.»

این حرفهای مسعود میر، ۳۶ ساله، یک بیمار تالاسمی است که به خبرگزاری فرانسه گفته است. مسعود میر یکی از متعدد بیمارانی است که نه تنها در یک جبهه باید با بیماری خود دست و پنجه نرم کنند، در زمین دیگری نیز باید با تبعات تحریم‌های تجاری آمریکا و کاهش ارزش پول مبارزه کنند، که باعث کمبود داروهای خارجی و افزایش قیمت آنها شده است.

داروی ساخت سوئیس که برای ادامه زندگی مسعود میر ضروری است، توسط دولت جیره بندی شده است و تنها در بازار سیاه با قیمت آزاد قابل تهیه است.
برای داروهای بیماری تصلب بافت چندگانه یا ام. اس، سرطان‌ها و بیماری‌های قلبی وضعیت مشابهی برقرار است.

رای دادگاه لاهه به نفع ایران
بر اساس رأی اولیه دادگاه عالی لاهه که روز چهارشنبه ۱۱ مهر (سوم اکتبر) صادر شد، دولت ایالات متحده آمریکا ملزم شده است تحریم‌هایی را که شامل کمک‌های بشردوستانه و نیز تجهیزاتی می‌شود که با امنیت جانی مردم سرو کار دارند، لغو کند؛ از جمله تحریم دارویی.
طبق پیمان مودت که سال ۱۹۵۵ میان آمریکا و ایران امضا شده است، واشنگتن باید موانع صادرات دارو و تجهیزات پزشکی، مواد غذایی و اقلام کشاورزی، قطعات یدکی، تجهیزات و خدمات مورد نیاز ایمنی هوانوردی مسافری را از میان بردارد.
قضات دادگاه عالی لاهه به طور متفق القول رای دادند که واشنگتن موظف است موانع صادرات آزاد دارو‌ها و وسایل پزشکی، غذا و اقلام کشاورزی و قطعات هواپیما به ایران را لغو کند.
مقامات ایران بارها به کمبود دارو اذعان کرده‌اند و اعلام کرده‌اند که به داروهای خاصی دیگر یارانه تعلق نمی‌گیرد.

داروهای تولید داخل، مرهمی بر زخم؟
محمد نعیم امینی فرد، نایب رئیس کمیسیون بهداشت‌ مجلس، به خبرگزاری ایسنا گفته است: «در حال حاضر با کمبود ۸۰ قلم دارو مواجه هستیم.»
امینی فرد افزود دولت و بیمه ‌ها پوشش داروهای خارجی را که معادل داخلی آنها موجود است، قطع کرده‌اند و این فشار را بر بیماران اضافه می‌کند.
بر اساس اطلاعات سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران، ۹۶ درصد داروهای مصرفی تولید داخل است. اما نیمی از مواد اولیه ساخت این داروها را از خارج وارد می‌کنند.
علی، تکنسین برق، که حدودا ۳۵ ساله است به دلیل اینکه برای درمان پسرش زیاد به بیمارستان مراجعه می‌کرد، کارش را از دست داده است. علی که خارج از داروخانه شلوغ ۱۳ آبان با خبرگزاری فرانسه صحبت می‌کرد گفت امیدوار است داروی ضد عفونت قارچی را برای پسرش که تحت درمان سرطان است، تهیه کند. علی می‌گوید: «به دلیل مشکلات بیمه‌ای، داروخانه نمی‌تواند این دارو را در اختیارم بگذارد.» او اضافه می‌کند: «حتی اگر این دارو را به من بدهند، به دلیل جیره بندی نصفش را می‌توانند به من بفروشند. اگر این دارو حتی یک روز دیر برسد، پسرم از دست می‌رود.»

مسئولان داروخانه دولتی ۱۳ آبان که داروهای بیماران خاص را عرضه می‌کند، از ارائه توضیح سرباز زدند.
به گفته یک داروساز داروهای تولید داخل ارزان‌تر هستند، اما او بر این نظر است که آنها به اندازه داروهای خارجی تاثیرگذار نیستند. این داروساز می‌گوید اگر تحریم‌ها ادامه پیدا کنند، همه چیز بدتر خواهد شد.

در این میان، میثم رمضانی، رئیس انجمن تالاسمی ایران به خبرگزاری تسنیم گفته است:« خیلی از بیماران بضاعت تهیه دارو از بازار سیاه را ندارند و به عوارض حانبی داروهای تولید داخل تن می‌دهند.» میثم رمضانی از مرگ هفت بیمار تالاسمی در ماه مارس خبر می‌دهد و اعتقاد دارد نرسیدن کافی دارو یا داروهای بد کیفیت باعث مرگ آنها شده است.

لغو قراردادهای دارویی خارجی
شرکت نووو نوردیکس، سازنده انسولین دانمارکی، قرارداد ۷۰ میلیون یورویی دارویی با ایران را لغو کرد. این شرکت در سال ۲۰۱۶ این قرارداد را با هیاهو و تبلیغ بسیار اعلام کرده بود .
این شرکت دانمارکی که یکی از معتبرترین شرکت‌های تولید انسولین در دنیاست، تفاهم‌نامه‌ای را با ایران برای ساخت یک کارخانه برای تولید قلمهای انسولین (نوعی دستگاه تزریق انسولین) امضا کرده بود. این شرکت تقاضاهای خبرگزاری فرانسه برای توضیح را بی جواب گذاشت.

مسعود میر، بیمار تالاسمی، با ناراحتی سال‌های بین ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ را به‌خاطر می‌آورد که به عقیده او شرکت‌های دارویی با انبار کردن داروها و دست‌کاری کردن قیمتها از شرایط تحریم سوءاستفاده می‌کردند.
شرکت‌های وارد کننده دارو از یارانه دولتی بهره می‌برند، اما نام آنها محفوظ است. این عدم شفافیت، باعث می‌شود مردم ندانند در صورتی که دارویی را در داروخانه‌های دولتی پیدا نکنند باید چه کسی را پاسخگو بدانند.
مسعود میر در ادامه می‌گوید: «سال ۲۰۱۱، مکررا از داروخانه‌های دولتی می‌شنیدیم که فلان دارو به دلیل تحریم پیدا نمی‌شود. ولی من می‌توانستم آن دارو را از دلال خیابانی با قیمتی وحشتناک خریداری کنم.»