طبق گفته رئیس پلیس راهور در ۲ دههٔ اخیر ۴۰۲ هزار و ۲۵۹ نفر در سوانح رانندگی کشته و ۴ میلیون و ۵۹۱ هزار و ۳۰۷ نفر زخمی شده‌اند. ….

به گزارش خبر آنلاین، و به نقل از حسین آخانی طبق گفته رئیس پلیس راهور در ۲ دههٔ اخیر ۴۰۲ هزار و ۲۵۹ نفر در سوانح رانندگی کشته و ۴ میلیون و ۵۹۱ هزار و ۳۰۷ نفر زخمی شده‌اند. برآورد حداقلی نشان می‌دهد ۳۲۸ هزار میلیارد تومان معادل ۸۶ میلیارد دلار خسارت این تصادفات (یعنی سالی ۴.۳ میلیارد دلار) است. راستی چرا دولت حاضر به پذیرش نقش خود در این بی‌سامانی است؟ با وجود آن‌که بسیاری از کشورهای جهان این مشکلات را سال‌هاست حل کرده‌اند ولی چرا در ایران هم‌چنان سیاست‌های کشور حمایت از منافع شرکت‌های خودرو سازی است؟

به گفته آخانی سوال جدی که همیشه ذهن من را به خود مشغول کرده است، این است ما که از کشته شدن دیگر انسان‌ها در دیگر نقاط جهان به حق حساس هستیم، چرا نسبت به این کشتار بیرحمانه در داخل خاک خودمان بی تفاوتیم؟ آیا فکر می‌کنیم که این انسان‌های شکم سیر از فرط خوشی هوس کرده‌اند یکی یکی یا به ته دره بروند، یا زیر آهن و آتش له شده و بسوزند و یا برای همیشه روی ویلچر زندگی کنند؟ چرا این همه رسانه‌های نوشتاری و تصویری و مجازی در مورد این بزرگترین نسل کشی تاریخ بی تفاوتند؟

سوال دیگری این است: آیا راهی برای جلوگیری از این جنایت نیست؟ من نیک می‌دانم که جایی در دنیا نداریم که سوانح رانندگی تلفات نداشته باشد. ولی مسئله آن است چرا ما در صدر آمار تلفات رانندگی در جهانیم و این جایگاه اصلا تغییر نمی‌کند؟ من نمی‌خواهم خودمان را با کشور پیشرفته‌ای چون آلمان مقایسه کنم. چرا رتبه کشور همسایه‌ ما ترکیه در کشته‌های رانندگی (تعداد در ۱۰۰ هزار) طبق آمار سایت جهانی امید به زندگی ۱۱۸ است ولی ایران در رتبه اول جا خوش کرده است؟ جالب آن است که بر اساس آمار ویکی پدیا رتبه ترکیه از نظر تعداد خودروها بر جمعیت ۶۲ و ایران ۷۱ است!