انرژی هسته ای یک منبع سوخت بسیار گران و بس خطرناک و زیانبار است. اکثریت روشنفکران صلح دوست جهان با کمال میل از این «حق» خود می گذرند و تلاش می کنند تا دولت های خود را وادار به بستن حتا آن تأسیسات اتمی کنند که برای مصارف صلح آمیز و تولید برق به کار می روند. ….

تجربه و تکنیک نشان داده که علاوه بر انرژی های فسیلی مانند نفت می توان از  باد و خورشید برای تولید انرژی استفاده کرد. به ویژه در ایران که از یک سو از منابع نفت و گاز وسیع و از سوی دیگر از روزهای آفتابی و  مناطق وسیع بادخیز برخوردار است، اصرار بر دستیابی بر  انرژی هسته ای معنایی جز بر باد دادن ثروت ملی و در خطر قرار دادن ملت و مملکت ندارد. بخشی از پیامدهای فاجعه بار تشعشات اتمی انفجار چرنوبیل که سخن گفتن از آن در جمهوری اسلامی ممنوع است، گریبان نسلی را گرفت که هنوز به دنیا نیامده بود. کودکان چرنوبیل قربانیان بلندپروازی زمامدارانی هستند که هرگز به مردم نمی اندیشند.

۲۶ آوریل ۱۹۸۶ بود که بلوک شماره ۴ یک نیروگاه اتمی شوروی در نزدیکی شهر چرنوبیل واقع در اوکرایین منفجر شد. نخستین گزارشها به وقوع یک زلزله اشاره داشتند. چندی طول کشید تا جهان دریافت دومین انفجار اتمی بزرگ پس از انفجار مایاک (۲۹ سپتامبر ۱۹۵۷ در روسیه) و یکی از عظیم ترین فجایع محیط زیستی رخ داده است. دولت شوروی سه روز پس از وقع این انفجار آغاز به تخلیه منطقه نمود و ۱۳۵ هزار نفر را از محل دور کرد.  در این انفجار ۲۰۳ نفر زخمی شدند که ۳۱ نفر از آنان جان باختند. بیشتر آنان افراد آتش نشانی، سرباز و امدادگرانی بودند که به کمک شتافته بودند. سازمان ملل شمار کشته شدگان این انفجار را ۱۲۵ نفر اعلام کرد.

بر  اثر این انفجار بخش وسیعی از مواد رادیوآکتیو آزاد شده به صورت ابرهای رادیوآکتیو به سوی کشورهای اسکاندیناوی و اروپای غربی به حرکت در آمد.  مواد رادیوآکتیو سپس به صورت باران وارد آب و زمین شد و محیط زیست و هم چنین مواد غذایی را یا به صورت مستقیم به شکل سبزی و میوه و یا نامستقیم از طریق شیر و گوشت حیوانات خوراکی شدیدا آلوده کرد. آثار این مواد هنوز در قارچ های استان باواریا در آلمان وجود دارد.

در زیر چند عکس از کودکان چرنوبیل را می بینید که تنها مشتی از نمونه خروار خرابی هایی است که از انفجار اتمی باقی می مانند: