به رغم همه شعارهای زیبا و رأی آوری که مسئولان در دفاع از کارگران سر می دهند، این قشر ضعیف جامعه، امنیت و وضعیت مناسب شغلی ندارد، به گونه ای که کوچک ترین اعتراض آنها حتی پس از ماه ها عدم دریافت حقوق، به راحتی با تهدیدهایی مثل اخراج از کار و بیکار شدن رو به رو می شود. باید پرسید، در چنین شرایطی که تیغ تیز کارفرما بر گلوی نازک کارگر سنگینی می کند، چه گروهی باید به حمایت از آنان برخیزد؟ ….

تابناک:
تا زمانی که در کشور ما از حقوق کارگران به معنای واقعی کلمه حمایت نشود و کارگران از ابتدایی ترین شرایط امنیت شغلی نیز بی بهره باشند، کارفرما حق خواهد داشت هر طور می خواهد با کارگر برخورد کند و شرایط سختی را برای او و خانواده ش رقم بزند. مثل کارفرمای کارگران سایت ۳ پتروشیمی بوشهر که به دلیل یک تجمع آرام در اعتراض به چندین ماه حقوق معوقه، کارگرانش را اخراج کرد.

به گزارش «تابناک» اگر سمت و سوی اعتراض و گلایه های بیشتر واحدهای شغلی کشور، از جمله کارمندهای رسمی را متوجه افزایش مزایای دریافتی در نظر بگیریم، یکی از بزرگ ترین مشکلات جامعه کارگری این است که آنان باید برای دریافت حداقل حقوق دریافتی خود ـ آن هم پس از ماه ها تأخیر ـ به خواهش کردن از کارفرما روی بیاورند، چون اگر جز این حالت در صدد احقاق حقوق خود باشند، به راحتی هر چه تمام تر همان شغل متزلزل خود را هم از دست خواهند داد.

در سال های گذشته، اخبار متعددی از اعتصاب و اعتراض کارگران بخش های خصوصی و دولتی برای دریافت حقوق های پرداخت نشده و یا اعمال نکردن مزایای ویژه منتشر شده است که بررسی و مرور آن ها برای ذهن هر انسان دلسوزی خوشایند نیست و باور کردن چنین شرایطی آن هم در جامعه ای که ادعای پیروی از فرامین آخرین پیامبر خدا را دارد، دشوار است؛ پیامبری که یکی از دستورهای روشن ایشان به پیروانش، پرداخت دستمزد کارگر قبل از خشک شدن عرق اوست.

برای مثال در این رابطه چند ماه پیش «ایلنا» نوشت: جمعی از کارگران کارخانه ایران ترانسفو زنجان در اعتراض به آنچه «تصمیم کارفرما بر کوچک سازی این واحد تولیدی عنوان کردند»، در مقابل ساختمان اداری این کارخانه در زنجان تجمع کردند. در این تجمع کارگران مدعی بودند سیاست های اخیر کارخانه مذکور امنیت شغلی هزاران کارگر این کارخانه را با تهدید مواجه جدی رو به رو کرده است.

بهمن ماه سال گذشته نیز «تسنیم» نوشت: صدها تن از کارگران شرکت کنتورسازی قزوین در اعتراض به آنچه عدم پرداخت بیش از پنج ماه دستمزد و مزایای خود عنوان کردند، اعتراض گسترده کردند که کارگران در آن اعتراض گفتند، وزارت نیرو بدهی خود را به شرکت کنتورسازی پرداخت نمی کند و آنها نیز ۵ ماه است، دستمزد ما را پرداخت نکردند.

موارد مشابه به این تجمع های اعتراضی که در راستای تهدید امنیت شغلی کارگران و نیز پرداخت نشدن حقوق آنها صورت می گیرد فراوان است و مثال های بالا نیز تنها برای نمونه آمد، اما شاید یکی از تأمل برانگیزترین مورد مشابه نحوه جذب نیرو در شرکت های خصوصی پارس جنوبی است که از همان ابتدای عقد قرارداد اجازه هرگونه اعتراض در برابر هر بلایی که کارفرما بر سرکارگر خواهد آورد را از او می گیرد؛ قراردادهایی که بر اساس در صورت اعتصاب کارگران، پیمانکار می‌توانست بدون پرداخت دستمزد با آنها تسویه حساب کند.

هرچند در برابر این قرارداد که در سال گذشته رسانه ای شد، موجی از اعتراض شکل گرفت و بسیاری از حقوق دانان این رویه را خلاف قانون اساسی کشور اعلام کردند، اخبار جدید به دست آمده از سایت ۳ پتروشیمی بوشهر نشان می دهد هنوز اینچنین قراردادها و برخوردهای تحقیرآمیزی با کارگران وجود دارد.

توضیح اینکه از روز سه شنبه جمعی از کارگران سایت ۳ پتروشیمی بوشهر که هنوز به بهره برداری کامل نرسیده و در حال گذارندن مراحل اولیه ساخت است، در اعتراض به عدم پرداخت ۳ ماهه دستمزد و حق بیمه شان، دست به تجمع اعتراضی زدند؛ اما آنچه در این بین جالب توجه بود اینکه کارفرمایان این شرکت به جای رسیدگی به مشکل کارگران و پرداخت دستمزدشان، به آنها برگ تسویه حساب دادند و به کارگزینی شرکت معرفی کردند.

در این رابطه یکی از کارگران شرکت که نامش نزد «تابناک» محرمانه خواهد ماند، گفت: ما داخل سایت ۳ پتروشیمی بوشهر در حال کار هستیم و بدترین شرایط اقامتی، رفاهی و حقوقی را داریم. پیمانکار این پتروشیمی (شرکت ساختمانی نصب تجهیزات پتروشیمی) از ماه مرداد تا الان هیچ گونه حقوقی به حساب کارگران و کارکنان دفتری خود واریز نکرده و حق بیمه تأمین اجتماعی را به صورت یک ماه یک بار واریز کرده است.

این فعال کارگری ادامه داد: کارگران حتی برای درخواست مساعده نیز باید روزهای زیادی انتظار بکشند تا بعد از مدت ها انتظار، مبلغی نزدیک به دویست هزار به حساب آنها واریز شود. تعداد ۵۰۰ نفر از کارگران این شرکت به خاطر این مشکلات از روز دوشنبه اعتصاب کردند.

وی در مورد نحوه برخورد کارفرمایان با این اعتراض منطقی گفت: کارفرما ابتدا وعده داد بخشی از حقوق معوقه را پرداخت کند ولی چون کارگران خواستار پرداخت همه معوقات و حق بیمه بودند، از روز چهارشنبه به شرکت دستور داد تا همه اعتصاب کنندگان را از کار اخراج کنند و به همه کارگران معترض به همین خاطر برگ تسویه حساب داده شد.

در واقع آنها در پاسخ ما ۵۰۰ نفر که در اعتراضی آرام، پرسیدیم چرا سه ماه دستمزد و مزایای ما را پرداخت نمی کنید، بدترین پاسخ ممکن یعنی اخراج را مطرح کردند و اضافه کردند اگر تا روز یکشنبه فرایند تسویه حساب خود را انجام ندهید، با شما برخورد امنیتی خواهیم کرد.

بنا بر آنچه آمد بار دیگر مشخص می شود که جامعه کارگری کشور به رغم همه شعارهای زیبا و رأی آوری که مسئولان در دفاع از آنان سر می دهند، امنیت و وضعیت مناسب شغلی ندارند. آنها با کوچک ترین اعتراضی که حتی بعد از ماه ها عدم دریافت حقوق انجام می دهند، به راحتی با تهدیدهایی مثل اخراج از کار و بیکار شدن رو به رو می شوند.

در این میان، پرسش مشخصی که قابل طرح است و نیاز به پاسخ روشن مسئولان دارد، اینکه بالاخره چه گروه و نهادی باید به مشکلات جامعه کارگری کشور رسیدگی کند و در چنین شرایطی که تیغ تیز کارفرما روی گلوی نازک کارگر سنگینی می کند، چه گروهی باید به حمایت از آنان برخیزد؟