زمانی که دست روزگار مرا از خانه و کاشانه و یاران و عزیزان به کشوری دیگر پرت کرد و من در دانشگاه صنعتی چالمرز درس خواندم، پژوهش و تدریس کردم، در یافتم که کیفیت دانشکده فنی که آن روزگار در آن درس می خواندم چقدر بالا بود و دست کمی از دانشگاه های خوب اروپا نداشت و کسانی که این دانشکده ساختند و مدیریت کردند، بی شک اندیشمندان هوشمند و مردان و زنانی کوشائی بودند. ….

——————————————————-

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
حافظ

گاه کتابی باارزش، انگشتری گرانبها، بشقابی عتیقه به دستت می رسد ولی تو ارزش آنرا نمی دانی و سالها طول می کشد تا به ارزش آن پی ببری. چه بسا وقتی به ارزش آن پی می بری دیگر خیلی دیر شده و آن چیز دیگر در دسترس نیست.
من سال ۱۳۵۴ در رشته برق دانشکده فنی پذیرفته شدم، ولی سال ها طول کشید تا کیفیت عالی دانشکده ای که به رایگان در آن تحصیل می کردم برایم آشکار شود.
زمانی که دست روزگار مرا از خانه و کاشانه و یاران و عزیزان به کشوری دیگر پرت کرد و من در دانشگاه صنعتی چالمرز درس خواندم، پژوهش و تدریس کردم، در یافتم که کیفیت دانشکده فنی که آن روزگار در آن درس می خواندم چقدر بالا بود و دست کمی از دانشگاه های خوب اروپا نداشت و کسانی که این دانشکده ساختند و مدیریت کردند، بی شک اندیشمندان هوشمند و مردان و زنانی کوشائی بودند.
اکثر استادان دکترای خود را از بهترین دانشگاه های دنیا دریافت کرده بودند. اکثر استادان مقالات پژوهشی و علمی قابل ملاحظه در نشریات آن روزگار داشتند. اکثر استادان نویسندگان قابل علمی بودند و کتاب های درسی ماندگار تالیف کرده بودند.
حتی استاد زبان انگلیسی، زبان مادریش انگلیسی بود. معلم ادبیات فارسی دکترای ادبیات فارسی داشت و نویسنده ای مطرح بود. فقط نگاهی به آثار دکتر پرویز جبه‌دارمارالانی(برق۴۲)، مهندس مسعود سلطانی، دکتر محمد هادی شفیعی ها، دکتر صفری و دکتر مقدم نمودار سطح استادان آن روزگار بود.
بخش بزرگی از این کیفیت مرهون مدیریت، دکتر امیر منصور میری، رییس دانشکده فنی دانشگاه تهران بود
دکتر امیرمنصور میری، استاد و رییس دانشکده فنی دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۴ در اهواز به دنیا آمد. دوران دبستان را در مدارس کوکبیه و غضائری و سال‌های متوسطه را در دبیرستان‌های شرف و البرز تهران گذراند و پس از اخذ مدرک دیپلم از دبیرستان البرز در سال ۱۳۳۲، برای ادامه تحصیل راهی آلمان شد. از همکلاسی‌های وی در دبیرستان شرف، مرحوم دکتر مهدی قالیبافیان، دکتر اردشیر جهانشاهی و شهید احمد قندچی – از شهدای ۱۶ آذر ۱۳۳۲ – بودند.
وی در سال ۱۳۳۹ مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه هانوور اخذ و برای ادامه تحصیل به دانشگاه کارلسروهه رفت و در آنجا در سمت دستیار شروع به فعالیت کرد. وی در سال ۱۳۴۴ دکتری مهندسی برق خود را از این دانشگاه اخذ کرد و پس از آن به مدت یک سال فعالیت‌های علمی خود را در آن دانشگاه ادامه داد.
دکتر میری در سال ۱۳۴۵ به ایران بازگشت و با رتبه دانشیاری به عضویت هیات علمی گروه مهندسی برق دانشکده فنی در آمد.
در سال ۱۳۴۶ به سرپرستی دانشجویان دانشکده فنی منصوب و سال بعد به عنوان مدیر گروه مهندسی برق انتخاب شد. وی همچنین در سال ۱۳۵۱ به مقام استادی دانشکده فنی نائل آمد.
پس از آن تاسیس انستیتوی الکتروتکنیک را که مرحوم مهندس محمد مظفر زنگنه – استاد و رئیس اسبق دانشکده فنی – و همکارانش مهندس مسعود سلطانی و دکتر محمدی آغاز کرده بودند، به اتمام رسانید و ریاست آن را به عهده گرفت.
دکتر میری در دانشکده فنی دروس توزیع انرژی الکتریکی، انتقال انرژی الکتریکی، بررسی حالات گذرایی در سیستم‌های قدرت را برای دانشجویان رشته برق دانشکده فنی، مبانی مهندسی برق را برای دانشجویان رشته مکانیک، معدن و متالورژی تدریس می‌کرد.
وی از سال ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۷ ریاست دانشکده فنی را به عهده گرفت و در سال ۱۳۵۷ نیز مدتی رییس دانشگاه صنعتی امیرکبیر بود.
وی در اردیبهشت ۱۳۵۸ به آلمان برگشت و در دانشگاه کارلسروهه مشغول به کار شد و در سال ۱۳۶۳ در این دانشگاه به مقام استادی نائل آمد و سپس ریاست بخش «مدلسازی در شبکه‌های فشار قوی» را عهده‌دار شد.
عمده تحقیقات میری در زمینه‌های بررسی حالات گذرایی، سیستم‌های قدرت، اتصال کوتاه در شبکه‌ها و محاسبات مقاومت پست‌های فشار قوی در مقابل باد و زلزله برای کارخانجات ABB و AEG بوده است.
وی همچنین با مرکز اتمی کارلسروهه در زمینه تکنولوژی مغناطیس‌های بزرگ همکاری داشته است. پژوهش در خصوص تغذیه الکتریکی برای پروژه‌های توکاماک و وندل‌اشتاین ۷X «همجوش هسته‌یی» در چارچوب همکاری با مرکز تحقیقات فیزیک پلاسمای انستیتوی ماکس پلانک مونیخ از دیگر فعالیت‌های وی بوده است.
دکتر میری در سال ۱۳۸۱ بازنشسته شد ولی کماکان ضمن تدریس، سرپرستی پایان‌نامه‌های فوق لیسانس و دکتری را به عهده داشت.
حاصل سال‌های تدریس و تحقیق وی بیش از ۲۰۰ مقاله علمی در مجامع و ژورنالهای بین‌المللی است.
دختر دکتر امیر منصور میری، خانم دکتر راز میری (برق ۷۸) از دانش‌آموختگان دانشکده فنی است.
من و دانشجویان فعال سیاسی آن دوران، ضمن بزرگداشت خاطره دکتر امیر منصور میری و ارج نهادن به تلاش علمی و مدیریت وی، دو پوزش به دکتر بدهکاریم.

ما معیار درستی از یک دانشکده فنی خوب نداشتیم و نمی دانستیم، آنچه او مدیریت می کرد در سطح بهترین دانشگاه های دنیاست، قدر آن نمی دانستیم و از آن باید و شاید استفاده نکردیم.
ما با سیاست های پیچیده ایران و جهان آشنا نبودیم و ناآگاهانه از دکتر درخواست هایی داشتیم که در اختیارات او نبود. هر چند بهترین امکانات فوق برنامه و ورزش را داشتیم، بهترین امکانات علمی و عملی (آزمایشگاه ها) را داشتیم، یادم می آید بارها عده زیادی از دانشجویان به اتاق دکتر میری می رفتیم و از او می خواستیم گارد دانشگاه را از دانشکده فنی و دانشگاه تهران بر چیند. هر چند دکتر اظهار می کرد این کار در حیطه قدرت من نیست و به سیاست کلی مملکت بر می گردد که من در آن تاثیری ندارم، من خواست شما را با مسئولین در میان می گذارم، اما من نمی توانم تصمیم بگیرم. ما زیر بار نمی رفتیم. حتی شوربختانه به دکتر توهین می کردیم.
دکتر میری اهل شعر و ادب بود. در مصاحبه با دکتر مسعود پورحسینی، هر چند صدایش بسیار ضعیف و حرف زدن برایش مشکل بود، اشعاری از بسطامی و عطار از بر خواند. دکتر میری خودش هم شعر می سرود و یکی از اشعارش را که به سیک مولوی و در شکوه از دوری از وطن بود، برای دکتر پور حیسنی خواندند.
دکتر میری همچنین در مصاحبه تعریف کرد بعد از انقلاب سعی کردند برای او پرونده درست کنند. گفتند در کارگاه دانشکده فنی برای دکتر میری مبل ساختند. دکتر میری می گوید پس از نشان دادند قبض اجرت مبل خانه من، مشکل حل شد. اطلاعات جمهموری اسلامی طی نامه ای به ارکان که کپی آن به دکتر میری نیز فرستاده شد، تایید کرد که دکتر میری با ساواک همکاری نداشت.
دکتر میری در سالهای آخر عمر، در اثر یک بیماری عصبی جنب و جوشش خیلی کم شد و حرف زدن برای او بسیار مشکل شد.
یاد دکتر امیر منصور میری گرامی باد.

نمونه آثار دکتر امیر منصور میری:
محاسبه اتصال کوتاه د رشبکه ها از طریق روش پتانسیلی N بکمک مولفه های متقارن متداول در اروپا و طریقه بکار برده شده در آمریکا
دوره ۱۴، شماره ۰، پاییز ۱۳۴۸، امیر منصور میری
مشاهده مقاله، | اصل مقاله (۳۷۴ K)

فشار پس ماند الکتریکی در عایقها
دوره ۱۱، شماره ۰، پاییز ۱۳۴۷، امیر منصور میری
مشاهده مقاله، | اصل مقاله (۵۴۲ K)

شکست فشار در شبکه مشترک تغذیه الکتریکی درشمال شرقی ایالات متحده آمریکا
مهندس امیر منصور میری، مشاهده مقاله، اصل مقاله (۴۲۰ K)
آزمایشگاه نمونه فشارقوی الکتریکی سال ۱۳۸۷

بیشتر در باره زندگی و آثار دکتر امیر منصور میری بخوانید:
ویژه نامه هفتادمین سال تاسیس دانشکده فنی: دکتر امیر منصور میری، رئیس روزهای ملتهب دانشکده فنی
بولتن خبری، کانون مهندسین و متخصصین ایرانی در آلمان
http://www.vini.de/files/bulletin-34-2012_08.pdf

پ. ن. از شما بسیار سپاسگزار خواهم شد اگر اطلاعات و یا خاطراتی از دکتر امیر منصور میری دارید با من از یکی از راههای ارتباطی زیرین در میان بگذارید، تا باهم بتوانیم زندگینامه یکی از خدمتگذاران علوم و فنون در کشورمان را کامل تر کنیم.

۲۳ آبان ماه ۱۳۹۵
احد قربانی دهناری
گوتنبرگ، سوئد
ahad.ghorbani@gmail.com
http://ahad-ghorbani.com
http://www.facebook.com/ahad.ghorbani.dehari
http://telegram.me/ahaddehnari

——————————————————————
پیوست ها:
دکتر مسعود حسینی پور تابستان ۱۳۹۱ در شهر کارلسروهه آلمان گفتگوئی با استاد امیرمنصورمیری جهت ضبط خاطرات ایشان کرده است که چکیده آن در بولتن خبری، کانون مهندسین و متخصصین ایرانی در آلمان (شماره ۳۴ ، اوت ۲۰۱۲) آمده است و من اینجا نقل می کنم. با تشکر از دکتر مسعود حسینی پور که سخاوتمندانه مصاحبه و عکس ها در اختیار من گذاشتند و اجاز دادند که کارهای ارزشمندش را در نوشته خودم منتشر کنم.:
به مناسبت عضویت افتخاری استاد میری در کانون
استاد امیرمنصورمیری در کنارِ ما
دکتر مسعود حسینی پور
در بهار سال کنونی آقای پروفسور امیر منصور میری استاد سابق دانشگاه فنی کارلسروهه پیشنهاد هئیت مدیره برای عضویت افتخاری در کانون را پذیرفت. ایشان اکنون عضو افتخاری کانون مهندسین و متخصصین ایرانی در آلمان هستند. آقای پروفسور میری که در حال حاضر در شهر کارلسروهه زندگی می کند، خوشرویانه و با کلام شیرین شان چند روز با آقای دکتر مسعود حسینی پور که به عنوان نماینده هیئت مدیره برای مصاحبه و ضبط خاطرات ایشان به آن شهر رفته بود، به صحبت نشست و خاطراتش را باز گو کرد. خاطرات این فرهیخته علمی و فرهنگی و عضو افتخاری کانون جداگانه منتشر خواهد شد. در زیر چکیده ای از این صحبت ها در بولتن این شماره درج میشود.

آقای پروفسور میری پیش از اشتغال در دانشگاه فنی پیشرو سال ها استاد دانشکده فنی (Elite Universität) کارلسروهه دانشگاه تهران بود و مدت پنج سال ریاست این دانشکده را عهد هدار بود. پروفسور میری آخرین رئیس دانشکده فنی تا قبل از انقلاب است که با درایت در آن سا لهای پر تنش دانشگاه، به خصوص دانشکده فنی تهران، امور تدریس و امتحانات را تا حد ممکن میسر ساخت و در این راه چنان موفق شد که در ما ههای پس از انقلاب و پس از استعفاء از مقام ریاست دانشکده توانست بدون مانع و اشکال از مرخصی تحقیقاتی استفاده نموده و راهی اروپا شود. ایشان در تابستان ۱۳۵۷ ) با حفظ سمت، چند ماهی نیز ریاست دانشگاه امیر کبیر )(پلی تکنیک) را به عهده داشت. پروفسور میری به خاطر استفاده از امکانات و همکاری با موسسات علمی و صنعتی آلمان برای پیش برد کار دانشکده فنی تهران، از طرف دولت آلمان فدرال مدال افتخار کسب نمود. در ایران نیز به ایشان Bundestverdienstkreuzبه خاطر فعالی تهای علمی قبل از انقلاب نشان افتخار اهداء شده است.

تولد و کودکی
۱۳۱۴ خورشیدی) در اهواز و درهنگامی ) تولد میری در سال ۱۹۳۵ است که خانواده به همراه پدر که نظامی بود، از تهران به این شهر کوچیده بودند. برادرش نیز بعدها به ارتش میپیوندد و از اولین خلبانان نیروی هوائی م یگردد.
دوران دبستان را ابتدا در مدرسه کوکبیه سپری کرد که بعد خسرو خاور نامیده شد و در آن سال ها دبستانی مختلط بود، سپس به دبستان غضائری رفت.
نوجوانی
پس از اتمام دبستان ابتدا به دبیرستان البرز که کالج آمریکائ یها نامیده می شد، رفت و سپس تا کلاس یازدهم به دبیرستان شرف. از آنجائی که این دبیرستان فاقد کلاس آخر بود، مجددا به دبیرستان البرز به مدیریت دکتر مجتهدی بازگشت و شاگرد اول سال آخر رشته ریاضی دبیرستان البرز گردید. دبیرستان شرف واقع در منیریه تهران، یکی از مراکز دانش آموزان چپ و کمونیست بود. در ای نجا با قندچی دوست می شود که درشانزدهم آذر ۱۳۳۲ در دانشکده فنی همرا با دو دانشجوی دیگر کشته شد.

تحصیلات دانشگاهی
امیرمنصور به اصرار خانواده راهی خارج از کشور م یشود. از بورس ۱۳۳۲) تحصیلی امریکا صرفنظر کرده و در زمستان ۱۹۵۳ خورشیدی) به آلمان می رود. او با توصیه دکتر مجتهدی، رئیس دبیرستان البرز رشته برق را انتخاب م یکند. برای کارآموزی پیش دانشگاهی در شعبه برق یک کارخانه کشتی سازی در هامبورگ به مدت ده ماه کار می کند و سپس تحصیل خود را در دانشگاه فنی هانور آغاز می نماید. قسمت پایه تحصیل را در چهار ترم، یعنی کوتاه ترین مدت به پایان می رساند. این موفقیت شامل فقط ۱۲ دانشجو از ۷۷ نفر می گردد. دوره فوق لیسانس او سال ۱۹۶۰ میلادی که اکنون Prof. Lau به پایان می رسد. استاد راهنمای او پرفسور لاو تقاضای تدریس در دانشگاه فنی کارلسروهه را پذیرفته بود، از او می خواهد که همراه وی از هانور به آن دانشگاه رفته و در مقطع دکترا مشغول شود که چنین نیز شد. امیر منصور میری در اکتبر ۱۹۶۵ میلادی امتحان دکترای خود را با نتیجه بسیار خوب گذراند. موضوع تحقیق او “طریقه پیدا کردن تانژانت دلتای کابل در نوسانات” بود.
Verfahren der gedämpften Schwingung zur Bestimmung von Verlust der tgΔ im Kabel
دکتر میری حدود یکسال در دانشگاه کارلسروهه و صنایع برق آلمان (سازمان برق استان بادن) به کار و پژوهش مشغول بود و سپس عازم ایران گردید.

بازگشت به ایران
اولین پست دانشگاهی دکتر میری اشتغال در گروه مهندسی برق با رتبه استادیاری در دانشکده فنی در سال ۱۹۶۷ میلادی ( ۱۳۴۶ خورشیدی) بود. یکسال بعد علاوه بر ریاست این گروه سرپرستی دانشجویان را نیز ب هعهده گرفت. مدتی بعد رئیس انستیتوی تازه تاسیس الکترونیک شد. در سال ۱۹۷۳ میلادی ( ۱۳۵۲ خورشیدی) با درجه استادی ریاست دانشکده فنی دانشگاه تهران را متقبل شد که ۵ سال عهده دار آن بود. جو آن زمان چنین بود که روسای دانشکده فنی(مرکز تن شهای سیاسی) مدت زیادی در این مقام نم یماندند. از بین یازده نفر روسای پیشین دانشکده فنی فقط سه نفر طولانی تر از وی ( درسال های نسبتا آرام) ریاست کردند: رهنما، ریاضی و بازرگان.

استاد میری در تابستان ۱۳۵۷ چند ماهی ریاست دانشگاه صنعتی امیر کبیر را ب هعهده گرفت ولی بدلایل شخصی مجددا به طور کامل به دانشکده فنی بازگشت.

اروپا و دانشگاه کارلسروهه
۱۳۵۸ ) با استفاده از امکان تحقیقاتی ) استاد میری دربهار ۱۹۷۸ اساتید دانشگاه به اروپا رفته و در دانشگاه سابقش مشغول تحقیق و تدریس گردید. کم تر از پنج سال بعد دانشگاه صنعتی کارلسروهه به او عنوان استادی (پروفسور) داد و ریاست بخش مد لسازی در شبکه ای فشار قوی را به او سپرد. همکاری با مرکز اتمی کارلسروهه در زمینه تکنولوژی مغناطی سهای بزرگ هم از کارهای تحقیقی ایشان محسوب می گردد. در میان دروس تدریسی وی می توان از توزیع انرژی الکتریکی، انتقال انرژی الکتریکی، بررسی حالات گذرائی در سیستم قدرت را نام برد. هر چند که پایگاه اصلی پروفسور میری دانشگاه کارلسروهه است، ولی او در دانشگاه های دیگر و نیز به زبان انگلیسی تا سال ۲۰۰۲ که زمان باز نشستگی اوست تدریس می کرد. البته ایشان سا لها پس از تقاعد نیز به تحقیق و سرپرستی علمی دانشجویان در همه مقاطع مشغول بودند.

کتاب و مقاله های علمی
شمار مقالات علمی پروفسور میری در مجلات دانشی– پژوهشی بیش از ۲۰۰ است. کتاب علمی ایشان بررسی حالات گذرائی در سیستم های قدرت ( ازانتشارات اشپرینگر، سال ۲۰۰۰ ) هنوز یکی از پایه های تدریس صنعت برق در بسیاری از دانشگاه هاست.

———————————————————————————————-

فشرده زندگینامه دکتر امیر منصور میری به آلمانی

Professor Amir Mansour Miri, Ehrenmitglied des VINI
Dr. Massud Hosseinipour
Seit dem Frühjahr dieses Jahres ist Herr Prof. Dr.-Ing. Amir Mansour Miri, emeritierter Professor der Technischen Universität Karlsruhe Ehrenmitglied des VINI. Herr Prof. Miri studierte an der Technischen Universität Elektrotechnik und legte seine Promotion 1965 mit dem Thema:
Verfahren der gedämpften Schwingung zur Bestimmung von Verlust der tgΔ im Kabel
an der Technischen Universität Karlsruhe ab. Nach einer einjährigen Forschungsarbeit in der Elektroindustrie kehrte er 1967 in den Iran zurück und begann dort seine Arbeit an der Technischen Fakultät der Universität Teheran. 1973 erhielt er den Grad des Ordentlichen Professors und im selben Jahr wurde er Dekan der Technischen Fakultät. Er übte diese Tätigkeit fünf Jahre lang aus und während dieser Zeit erhielt er wegen seines außerordentlichen Einsatzes für den Aufbau der Kooperation mit Wissenschaftlern und der Industrie in Deutschland das deutsche Bundesverdienstkreuz. Professor Miri war neben seiner Tätigkeit als Dekan der Technischen Fakultät der Universität Teheran 1979 Präsident der Technischen Universität Amir Kabir (Polytechnikum).

Prof. Amir Mansour Miri Dekan der Technischen Fakultät der Universität Teheran 1974-1979
Diese Aufgabe gab er nach einer kurzen Zeit aus persönlichen Gründen zurück und konzentrierte sich wieder auf die Arbeit an der Technischen Fakultät.
Nach der iranischen Revolution übergab Professor Miri das Dekanat an seinen Nachfolger und begab sich für ein Forschungsjahr nach Deutschland.
Danach nahm er Tätigkeiten in Forschung und Lehre der Technischen Universität Karlsruhe an, von der er auch inzwischen die Professur erhielt.
Herr Professor Miri ist seit 2002 emeritiert.
Er ist mit mehreren Preisen ausgezeichnet. Seine technischen Veröffentlichungen betragen über 200 Artikel. Sein Buch „Ausgleichsvorgänge im Elektronenergiesystem„ (Springer Verlag, 2000) ist immer noch eine Grundlage der Lehre in der Elektrotechnik.

فشرده زندگینامه دکتر امیر منصور میری به انگلیسی

Amir Mansour Miri, dean, engineering educator
Amir Mansour Miri, Iranian engineering educator, dean. Recipient Iranian Homajun medal, 1975, Bundesverdienstkreuz der Bundesrepublik Deutschland, Federal Republic Germany, 1976.
Background
Miri, Amir Mansour was born on July 2, 1935 in Ahwaz, Khousestan, Iran. Arrived in Germany, 1979. Son of Seid Mohsen and Jamileh (Fathi) Miri.
Education
Diploma in engineering, University Hannover, Germany, 1960. Doctor of Philosophy in Engineering, University Karlsruhe, Germany, 1965.
Career
Associate professor University Teheran, Iran, 1966-1972, full professor faculty engineering, 1972-1979, dean of students faculty engineering, 1967-1968, chairman department electrical engineering, 1968-1972, director Institute Electrical Engineering, 1971-1979, dean faculty engineering, 1972-1979. Senior researcher Institute Electrical Energy Systems & High-Voltage Technology University Karlsruhe, 1979-1984, honorary professor, since 1984. Member Iranian Electrotechnical Standards Committee, 1972-1979, president, 1978-1979.
Rector Polytechnic University Teheran, 1978-1979. Board member Doctor of Philosophy Foundation Superconductivity, University Karlsruhe, since 2000, Doctor of Philosophy Foundation Numerical Electromagnetic field calculation, since 1998. Member industrial chair on atmospheric icing of power network equipment University Quebec, Chicoutimi, since 1996.
Works
Author: Ausgleichvorgäuge in Elektroenergiesystemen (reference book), 2000. Contributor articles to professional journals.
Membership
Member International Council on Large Electric Systems (in French: Conseil International des Grands Réseaux Électriques, abbreviated CIGRÉ) (task force 23-03 since 1991), OPTIM (co-chairman and honorary chairman 2000, key speaker and honorary chairman 2002 conference), Short Circuit Currents Conference (science committee since 1992).
Personality
Interests
Classical music, opera.
Connections
Married Irandokht Safi. 1 child, Raz.
father: Seid Mohsen Miri
mother: Jamileh (Fathi) Miri
spouse: Irandokht Safi
child: Raz Miri
http://prabook.com/web/person-view.html?profileId=42418