کارتن‌خواب‌های که معتاد نیستند، آنها کارگرانی هستند که برای امرار معاش شهر و دیار خود را رها کرده و به بندرعباس آمده‌اند تا هر کاری که گیرشان بیاید، انجام ‌دهند. ….
‌مهاجرت کارگران که قدمتی به تاریخ زیست انسان دارد، در عصر جدید بیش از پیش رواج یافته است، مساله‌ی مهاجرت متضمن تلاشی مضاعف است و نخست مستلزم تعامل با شرایط زیستی جدید دارد و دیگر یافتن شغلی است که بتواند مخارج زندگی آنان را تامین کند.

منوچهر یکی از کارگرانی که از سیستان و بلوچستان به بندرعباس آمده، به خبرنگار ایسنا، گفت: حدود ۹ماه است که از سیستان به بندرعباس آمده‌ام یکی از دلایل مهاجرتم به بندرعباس بیکاری در آنجا بود. تصمیم‌گرفتم به اینجا بیایم اما از شرایطی که طی این ۹ماهه در بندرعباس داشتم هم راضی نیستم اما به خاطر نان شب است دیگر…
وی ادامه داد: از همکارانم شرایط زندگی‌شان را جویا می‌شوم، بیان می‌کنند که زندگی با داشتن چنین شغلی نه تنها بهتر نمی‌شود که بدتر هم می‌شود. برخی بیان می‌کنند که برای خودم کاری دست و پا کرده و به نوعی کارآفرینی کنم، اما من سرمایه اولیه‌ای ندارم، حتی در اندازه کم هم این سرمایه را ندارم، از ترس و هراس هزینه‌های بندرعباس، خانواده‌ام را با خودم به اینجا نیاورده‌ام.

منوچهر که دو پسر ۳ و ۷ ساله دارد افزود: زندگی است دیگر… در این شرایط سخت اقتصادی باید دوری از خانواده را تحمل کنم تا امرار معاش صورت گیرد.

موسی کارگر ساده است‌ که روستاهای استان کرمان برای کار و گذران مخارج زندگی به بندرعباس آمده است، شغل اصلی او کشاورزی بود ولی به دلیل کمبود بارندگی در سال های گذشته و سود پایین این کار را رها کرده است. موسی به خبرنگار ایسنا گفت: از پنج و نیم صبح از خواب بیدار می‌شوم و تا هشت و نیم شب باید کار کنم تا روزی ۲۰ هزار تومان حقوق بگیرم، در حال حاضر هم محل خواب و زندگی‌ام کنار خیابان است. وی با بیان اینکه در کنار خیابان زندگی می‌کند، اظهار کرد: خانواده‌ام در روستا زندگی می‌کنند و من با حقوق روزی ۲۰ هزار تومان و مخارج بالا و گرانی توانایی این را ندارم که خانواده‌ام را به شهر بیاورم و حداقل از پس اجاره خانه و سایر مخارج بر بیایم به ناچار آنها در روستا زندگی می‌کنند و من هر چندماه یک بار برای دیدن آنها به روستا می‌روم.

کارتن‌خواب‌هایی که شاغل هستند، مفهوم کارتن خوابی را دگرگون کرده‌اند و به نظر می‌رسد طبقه جدیدی از کارگران در حال شکل‌گیری هستند. طبقه‌ی کارگری که کف خیابان زندگی می‌کند.

این دسته از کارگران بدون داشتن هیچ گونه حمایتی روزها را سپری و به اصطلاح نان بخور و نمیری را کسب می‌کنند. معمولاً سر تقاطع‌های خیابان ‌امام خمینی به ویژه از چهار راه نخل ناخدا تا چهار راه پگاه به راحتی می‌توان این کارگران را مشاهده کرد که حتی روزهای تعطیل نیز منتظر خوردن دری به تخته و جور شدن کاری مناسب هستند.